Σε τι οφείλονται τα ακραία ανοδικά τραπεζικά ράλι σε Ελλάδα και Ευρώπη...

Από το  banksnews.gr Οι παίκτες του ΧΑ στην Ελλάδα απορούν με την απρόσμενη καλπάζουσα άνοδο των τραπεζικών μετοχών κι όχι άδικα, αφού ράλ...

Από το banksnews.gr

Οι παίκτες του ΧΑ στην Ελλάδα απορούν με την απρόσμενη καλπάζουσα άνοδο των τραπεζικών μετοχών κι όχι άδικα, αφού ράλι της τάξης του 90% στον τραπεζικό δείκτη ήταν εκτός φαντασίας μέχρι πριν 15 μέρες. Όμως το φαινόμενο του τρελού ριμπάουντ των τραπεζικών μετοχών μέσα στις δύο τελευταίες εβδομάδες δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Το ίδιο συνέβη με όλες τις υπερπουλημένες τραπεζικές μετοχές της Ευρώπης πλην των ισπανικών. Ας κρατήσουμε επί του παρόντος ότι είναι η πρώτη φορά μετά...
από 3 χρόνια που το ελληνικό και τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια κινούνται παράλληλα και μάλιστα με ακραία τραπεζικά φαινόμενα...
Και για να γίνουμε συγκεκριμένοι, όσο κάλπαζαν οι τραπεζικές αξίας στο ΧΑ, παράλληλα κάλπαζαν και οι μετοχές της ιταλικής UniCredit με άνοδο 70% της ιταλικής Intesa Sanpaolo, της γαλλικής Societe Generale και της αγγλικής Royal Bank of Scotland με άνοδο 40%. Κι όπως κι εδώ, έτσι και στην Ευρώπη η πλειοψηφία των επενδυτών και των traders την πάτησε και βρέθηκε στη λάθος πλευρά του παιχνιδιού καθώς οι ευρωπαϊκές τραπεζικές μετοχές θεωρούνταν απαγορευμένος επενδυτικός στόχος – και μαζί με τις μετοχές του κλάδου λιανικών πωλήσεων, ήταν οι πιο σορταρισμένες.
Αναλυτές και παίχτες κρατούν πλέον την ανάσα τους και το ερώτημα είναι αν ο κόσμος πρέπει να ακολουθήσει το ράλι ή να μείνει μακριά από τα τραπεζικά χαρτιά. Ως προς αυτό οι εκτιμήσεις ποικίλουν. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, οι εκτιμήσεις για την εξήγηση του ράλι συγκλίνουν στο εξής σχήμα: ο βασικότερος λόγος του τραπεζικού ριμπάουντ ήταν οι αγορές παραγόντων του συστήματος που διέθεταν εδώ και δυο βδομάδες την πληροφορία ότι η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών θα γίνει όχι με κοινές μετοχές αλλά με προνομιούχες, άρα οι διοικήσεις δεν θα χάσουν τον έλεγχο των ιδρυμάτων. Βασικοί μέτοχοι και άλλοι παράγοντες λοιπόν των τραπεζών αποφάσισαν αρχικά να αγοράσουν στηρίζοντας τις μετοχές και τις αποτιμήσεις των τραπεζών τους. Τις ακολούθησαν εταιρείες διαχείρισης αμοιβαίων κεφαλαίων και χρηματιστηριακές, που βλέποντας βελτίωση του κλίματος δεν θέλησαν να μείνουν έξω από το πάρτι. Κι ακολούθησαν αγορές ξένων παραγόντων, όπως για παράδειγμα της Morgan Stanley, αν και όπως λέγεται έγιναν για λογαριασμό εγχώριων παραγόντων, με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση μιας ισχυρής ανοδικής τάσης – η οποία πολύ θα ήθελαν οι βασικοί μέτοχοι να συνεχιστεί μήπως και τους επιτρέψει να προχωρήσουν σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, άρα μπορεί και να την ενισχύσουν.
Σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, αντίθετα, ως κύριος λόγος του τραπεζικού ριμπάουντ έχει θεωρηθεί η έκτακτη παροχή φτηνής τριετούς ρευστότητας από την ΕΚΤ η οποία εξάλειψε τους φόβους που κυριαρχούσαν στην αγορά μέχρι το Δεκέμβρη – όχι αδικαιολογητα – για άμεση τραπεζική χρεοκοπία στην Ευρωζώνη. Καθώς οι προσδοκίες ήταν άκρως καθοδικές και οι ευρωπαϊκές τράπεζες ήταν ως επί το πλείστον underweight, τα έκτακτα μέτρα της ΕΚΤ έκαναν μια πολύ μεγάλη διαφορά αποκλείοντας μια αιφνιδιαστική χρεοκοπία, εκτιμούν αρκετοί αναλυτές. Άλλη μια εξέλιξη που συνέτεινε στην ανάκαμψη των τραπεζικών αξιών ήταν η σχετική εξομάλυνση των αποδόσεων των αγορών ομολόγων της Ιταλίας και της Ισπανίας που σήμαινε και σημαίνει ότι οι τράπεζες τους τόλμησαν το carry trade και θα μπορούν στο εξής να βγάζουν χρήματα, εκμεταλλευόμενες τη διαφορά ανάμεσα στο επιτόκιο που πληρώνουν στην ΕΚΤ και τα επιτόκια των ομολόγων. Το επιχείρημα αυτό όμως έχει ένα πρόβλημα καθώς δεν εξηγεί γιατί ανέκαμψαν οι ιταλικές τράπεζες και όχι οι ισπανικές.
Σύμφωνα με δηλώσεις του αναλυτή μετοχών της UBS, Νικ Νέλσον, προς την εφημερίδα Financial Times, το βασικό στοιχείο του ευρωπαϊκού τραπεζικού ριμπάουντ ήταν ότι «έπιασε τους επενδυτές στον ύπνο» κι αυτό «επειδή οι προσδοκίες ήταν υπερβολικά χαμηλές και οι τοποθετήσεις άκρως αρνητικές». Κατά τον ίδιο, οι τράπεζες στις αρχές του χρόνου ήταν από τους κυριότερους underweight κλάδους των hedge funds. Κι ενώ πλέον οι προοπτικές των τραπεζικών μετοχών έχουν κάπως βελτιωθεί, παρά ταύτα οι τοποθετήσεις σε τράπεζες γενικά δεν συστήνονται καθώς «αποτελούν ακραίο στοίχημα». Ο Νέλσον εκτιμά ότι η σχετική εξομάλυνση της λειτουργίας των ισπανικών και ιταλικών ομολόγων σημαίνει ότι οι ιταλικές και ισπανικές τράπεζες αγοράζουν ξανά τους κρατικούς τίτλους των εθνικών αρχών τους, αλλά αυτό είναι επικίνδυνο για τις ίδιες. Κι από την άλλη μεριά, έχουμε μια Ευρώπη που οδεύει προς ύφεση η οποία θα φέρει αύξηση των επισφαλών δανείων των τραπεζών.
Οι περισσότεροι επενδυτές σε Ευρώπη και Ελλάδα αναρωτιούνται αν το τραπεζικό ράλι θα συνεχιστεί. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει. Τα προβλήματα του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα είναι γνωστά τοις πάσι, και ξεκινούν από τους κινδύνους που αφορούν το ρυθμιστικό πλαίσιο όπως η εφαρμογή των κεφαλαιακών κανόνων της Βασιλείας ΙΙΙ και φτάνουν ως τις ανησυχίες για την κρίση χρέους της ευρωζώνης. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι εύλογοι οι φόβοι ότι οι ισολογισμοί των τραπεζών κρύβουν πολλά σκοτεινά μυστικά και ότι αυτό δικαιολογεί τις αποτιμήσεις που ακόμη και μετά το ριμπάουντ παραμένουν χαμηλές – και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη – και βρίσκονται στο ήμισυ της λογιστικής τους αξίας. Στην Ελλάδα πάλι δεν έχουν απομείνει πολλά μυστικά γιατί γνωρίζουμε όλοι ότι για μας ισχύει το χειρότερο σενάριο. Τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών είναι αρνητικά, η ύφεση στην ελληνική οικονομία τρέχει με 6%, τα επισφαλή δάνεια δεν παύουν να αυξάνονται και οι διαδικασίες αναδιάρθρωσης του χρέους της χώρας εκκρεμούν.
Τέλος, σε ό,τι αφορά το ερώτημα αν πρέπει οι επενδυτές να κυνηγήσουν το ράλι, σε ευρωπαϊκό επίπεδο οι αναλυτές διαφωνούν. Ορισμένοι απαντούν κατηγορηματικά όχι και συστήνουν επιφυλακτικότητα. Κατ’ αυτούς το ράλι ήταν καλό για όσους ήταν ήδη μέσα, όσοι όμως το έχασαν δεν πρέπει επ’ ουδενί να αγοράσουν τράπεζες καθώς είναι ακόμη ασαφές το πώς θα λυθεί η κρίση χρέους της Ευρωζώνης κι αυτό έχει κρίσιμη σημασία. Αν έχουμε ανεξέλεγκτο χρεοστάσιο σε κάποια χώρα της ευρωπαϊκής περιφέρειας, λέει η πλευρά αυτή, οι τράπεζες θα έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα και δεν αποκλείεται να ξανακατρακυλήσουν σε νέους πάτους.
Κάποιοι αισιόδοξοι όμως έχουν αντιρρήσεις. Κατ’ αυτούς οι επενδυτές αγνόησαν την πραγματική δύναμη της φτηνής ρευστότητας που έχει προσφέρει η ΕΚΤ επί έναν ολόκληρο μήνα και ακόμα και σήμερα το επενδυτικό αίσθημα για τις τράπεζες είναι πολύ πιο αρνητικό από ό,τι θα έπρεπε. Η δε ακραία απαισιοδοξία που κυριαρχεί μας δείχνει ότι υπάρχουν σοβαρά περιθώρια για ενίσχυση των αποτιμήσεων. Τη θέση αυτή συμμερίζονται και οι αναλυτές της Citi: «Το γεγονός ότι οι επενδυτές είναι τόσο απρόθυμοι να ακολουθήσουν το τραπεζικό ριμπάουντ και να αναγνωρίσουν τη σημασία της μακρόχρονης φτηνής ρευστότητας της ΕΚΤ καθιστά πολύ πιθανό το ράλι να συνεχιστεί για πιο μεγάλη περίοδο απ’ ό,τι φαντάζεται ο κόσμος ή, πράγματι, δικαιολογείται από τα θεμελιώδη».
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, τέλος, η πλειοψηφία των αναλυτών εκτιμά ότι η βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη τάση είναι μεν ανοδικές αλλά η μακροπρόθεσμη τάση είναι καθοδική και εν πάσει περιπτώσει με το PSI και τη δεύτερη δανειακή σύμβαση σε αβεβαιότητα, καμιά σύσταση για τοποθετήσεις σε τραπεζικά χαρτιά δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.