«Εις την Πόλιν»...

Από το amen.gr Όνειρο χρόνων για κάποιους από μας ένα ταξίδι στην Πόλη. Και να που ήρθε η ώρα να το πραγματοποιήσουμε! Όλα άρχισαν στις α...

Από το amen.gr

Όνειρο χρόνων για κάποιους από μας ένα ταξίδι στην Πόλη. Και να που ήρθε η ώρα να το πραγματοποιήσουμε! Όλα άρχισαν στις αρχές του Νοέμβρη του 2011, όταν το σχολείο μας απεφάσισε να πραγματοποιήσει στις αρχές Φεβρουαρίου την πολυήμερη εκδρομή του στην Πόλη με αφορμή την πληροφόρηση  για την ενθρόνιση του Επισκόπου Προύσσης κυρίου Ελπιδοφόρου στις...
6 Φεβρουαρίου 2012, ως νέου ηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Χάλκης,.
Οι τελειόφοιτοι μαθητές του Λυκείου μας, σχεδίαζαν ούτως ή άλλως να επισκεφτούν την Κωνσταντινούπολη στην φετινή τους πολυήμερη εκδρομή. Έτσι, υπέβαλαν σχετικό αίτημα στο σύλλογο των καθηγητών, και εκείνοι με τη σειρά τους, και παρά τις αρχικές επιφυλάξεις τους για τις πιθανές δυσκολίες λόγω καιρού, ενέκριναν παμψηφεί το αίτημά τους. Οι συνοδοί βρέθηκαν, και η πρόταση προωθήθηκε για έγκριση στο Υπουργείο Παιδείας και στα γραφεία της τοπικής Περιφέρειας. Οι μαθητές μας παράλληλα ξεκίνησαν ένα πραγματικά μεγάλο αγώνα δρόμου, προκειμένου να εξοικονομήσουν χρήματα γι αυτό το σκοπό. Αρχικά τύπωσαν ημερολόγια για το επόμενο έτος 2012, τα οποία άρχισαν να πωλούν από το πανηγύρι του Αγίου Ματθαίου και εξής. Έπειτα με τη βοήθεια των καθηγητών τους, συνέταξαν ένα έντυπο, στο οποίο μαζί με τις Χριστουγεννιάτικες ευχές τους προς τους απανταχού επισκόπους και ιερείς, ζητούσαν εμμέσως πλην σαφώς την σχετική συνδρομή τους.
Με τις ευλογίες του τοπικού μας Επισκόπου και των πνευματικών μας πατέρων, φτάσαμε στην ημέρα της αναχώρησής μας. Ο καιρός «άνοιξε» πραγματικά για μας αφού η 3η  Φεβρουαρίου του 2012 ήταν η πρώτη καλή μέρα μετά από καιρό. Μετά τις πρώτες φωτογραφίες και τα διάφορα σχόλια του ενός προς τον άλλον επιβιβαστήκαμε στο πλοίο Έλυρος της ΑΝΕΚ. Η εταιρία μας συγκίνησε γιατί μας κέρασε το δείπνο και τα παιδιά μας ευχαρίστησαν γιατί η συμπεριφορά τους ήταν η δέουσα.
Το ταξίδι ήταν ωραιότατο και έτσι το ξημέρωμα ξεκινήσαμε το μεγάλο μας δρομολόγιο με το πούλμαν αρκετά ξεκούραστοι. Με ζωντανή μουσική υπόκρουση από τα παιδιά μας, κατευθυνθήκαμε προς Λαμία. Στο ενενηκοστό χιλιόμετρο κάναμε την πρώτη μας στάση για να κόψουμε την βασιλόπιτα που είχε ετοιμάσει για μας η μαγείρισσα της σχολής. Περάσαμε τη λίμνη Υλίκη, τα Καμένα Βούρλα και τις Θερμοπύλες. Όσο ανεβαίναμε, ο καιρός χειροτέρευε. Στην επόμενη στάση μας στα Τέμπη, το χιόνι είχε στρωθεί για τα καλά, με αποτέλεσμα να μην καταφέρουμε να περάσουμε τη γέφυρα του Πηνειού για να προσκυνήσουμε στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής που βρίσκεται εκεί, όπως το είχαμε προγραμματίσει. Αντ’ αυτού, τα παιδιά κατέβηκαν από το λεωφορείο και ρίχτηκαν με μανία στο χιονοπόλεμο. Ήταν Θεού χαρά να τα βλέπεις να ενθουσιάζονται τόσο πολύ με το χιόνι! Αφού απαθανατίσαμε τις στιγμές με το φακό μας συνεχίσαμε για Θεσσαλονίκη από όπου παραλάβαμε την ξεναγό μας, την κυρία Δέσποινα. Η επόμενη στάση μας για καφέ και γλυκό ήταν λίγο πριν την Καβάλα. Εκεί οι μαθητές συναντήθηκαν με τους ποδοσφαιριστές του Άρη Θεσσαλονίκης και με χαρά φωτογραφήθηκαν μαζί τους. Στον τελικό προορισμό της ημέρας, την Κομοτηνή, φτάσαμε πια αργά το απόγευμα όταν ήδη είχε αρχίσει να σουρουπώνει.
Η ερχόμενη ήταν Κυριακή. Επισκεφτήκαμε τον γειτονικό ναό του Αγίου Στυλιανού για μια σύντομη προσευχή πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας για την Πόλη. Ο ιερέας μας μοίρασε για ευλογία μικρά βιβλιαράκια με τον παρακλητικό κανόνα του Αγίου Στυλιανού. Η διαδρομή προς τα σύνορα ήταν απολαυστική. Ο δρόμος ευθύς, με σκόρπια χωριουδάκια δεξιά και αριστερά. Αισθητή η διαφορά των ελληνικών από τα μουσουλμανικά… Στα σύνορα, οι διαδικασίες κράτησαν σχετικά λίγο χρόνο. Με συγκίνηση αποχαιρετίσαμε τα φανταράκια μας στη γαλανόλευκη πλευρά του Έβρου αφήνοντάς τους και ένα μικρό δωράκι. Στη διαδρομή είδαμε από το λεωφορείο τη Ραιδεστό και θυμηθήκαμε παλιές δόξες. Η επόμενη μεγάλη πόλη ήταν η Συλιβρία, γενέτειρα του αγαπημένου μας Αγίου Νεκταρίου και σε λίγο άρχισαν να εμφανίζονται δεξιά και αριστερά μεγάλες περιοχές με πολύ μοντέρνα κτίρια. Είναι οργανωμένες στην εντέλεια καινούριες πόλεις που χρησιμοποιούνται από την τουρκική κυβέρνηση για την αποκέντρωση της Κωνσταντινούπολης.
Η είσοδός μας στην Κωνσταντινούπολη έγινε από την περιοχή που βρίσκονται τα κτίρια του Τύπου. Κατευθυνθήκαμε γρήγορα στην περιοχή του Γαλατά για να προλάβουμε το καραβάκι που θα μας έκανε βόλτα στο Βόσπορο. Ο ποδοσφαιρικός αγώνας που λάβαινε χώρα εκείνη την ώρα στο διπλανό γήπεδο της Μπεσίχτας μας καθυστέρησε αρκετά. Όταν μπήκαμε επιτέλους στο καραβάκι ο ήλιος είχε αρχίσει να χαμηλώνει… Ξεκινώντας μπροστά από το παλάτι του ντολμά Μπαχτσέ (όπου άφηνε την τελευταία του πνοή ο Κεμάλ Ατατούρκ) συνεχίσαμε την κρουαζιέρα μας πλέοντας κατά μήκος της δυτικής ακτής του Βοσπόρου. Το κρύο ήταν τσουχτερό και άπειροι γλάροι πετούσαν τριγύρω. Η θέα των «γιαλιών», των αρχοντικών δηλαδή του Βοσπόρου που βρίσκονται στο γιαλό ήταν εκπληκτική. Χρώματα και αρχιτεκτονικά σχέδια άλλης εποχής ξεδιπλώνονταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Το παρθεναγωγείο της πόλης που τώρα έχει μετατραπεί σε καφετέρια, τα πολυτελή ξενοδοχεία όπως το Four Seasons, το κρουαζιερόπλοιο του Κεμάλ Ατατούρκ, το πολυτελές πλωτό εστιατόριο - μπαρ της Γαλατά Σεράι, παλιά αρχοντικά Ελλήνων της Πόλης, ο πύργος Ρούμελη Χισάρ από όπου έκανε την απόβασή του ο Μωάμεθ ο πολιορκητής στη δυτική ακτή του Βοσπόρου, και άλλα. Σε όλη αυτή τη διαδρομή περάσαμε κάτω από τις δύο ονομαστές γέφυρες του Βοσπόρου, την παλαιότερη και την πιο σύγχρονη, που λόγω ώρας είχαν φωταγωγηθεί και η εικόνα τους ήταν θεαματική. Η ξεναγός μας περιέγραφε αναλυτικά και κατανοητά το κάθε τι που βλέπαμε και έτσι η κρουαζιέρα αυτή ήταν πραγματικά απολαυστική για όλους μας. Κουρασμένοι αλλά ευχαριστημένοι πήγαμε στο ξενοδοχείο μας το Oran Hotel, για να τακτοποιηθούμε και ετοιμαστούμε για το δείπνο μας στο παραδοσιακό τουρκικό εστιατόριο Baba Ogul. Ο χώρος του άρεσε στα παιδιά τα οποία πραγματικά διασκέδασαν με την ανατολίτικη μουσική του.

Το πρωινό ξύπνημα (5:30 το πρωί) δεν ενόχλησε τα παιδιά γιατί ανυπομονούσαν να γνωρίσουν την Χάλκη. Πήραμε πρωινό στον όγδοο όροφο του ξενοδοχείου μαζί με τους γλάρους που γύρευαν να τους ταΐσουμε από τα παράθυρα αναγγέλλοντάς μας με τον τρόπο τους τον επερχόμενο χιονιά! Έπειτα επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο και πήραμε το γνωστό δρόμο για την αποβάθρα Καμπάτας στο Βόσπορο. Από κει πήραμε το καραβάκι που θα μας μετέφερε στο πολυπόθητο νησί. Το κρύο ήταν τσουχτερό και ο αέρας άρχισε να φυσά πιο έντονα. Καθίσαμε ο ένας δίπλα στον άλλο για να ζεσταθούμε. Κάποιοι πιο τολμηροί βγήκαν στο κατάστρωμα για να απολαύσουν την διαδρομή. Εκεί γνωρίστηκαν με τους ψάλτες του Πατριαρχείου. Συζήτησαν και φωτογραφήθηκαν μαζί τους, γεγονός που τους ενθουσίασε ιδιαίτερα. Η πρώτη στάση έγινε στη Χαλκηδόνα (σημερινό Καντίκιοϊ). Θυμηθήκαμε την τέταρτη Οικουμενική Σύνοδο που έγινε εκεί.
Πλέοντας στη θάλασσα του Μαρμαρά, το καραβάκι μας έκανε στάση στο πρώτο από τα Πριγκιπόνησα, την Πρώτη. Τα νησιά αυτά ονομάστηκαν έτσι, επειδή εκεί φυλάκιζαν οι Τούρκοι τους Πρίγκιπές τους που δεν έπαιρναν τον θρόνο, για να μην δημιουργούν φασαρίες στους εκλεγμένους. Από το λιμάνι, η θέα του νησιού ήταν πραγματικά υπέροχη. Όμορφα αρχοντικά, πολύ πράσινο, ποικιλία χρωμάτων, και ένα περίεργο συναίσθημα νοσταλγίας ακόμα και σε μας που δεν το είχαμε επισκεφτεί ξανά… Ίδιες εντυπώσεις και στα επόμενα Πριγκιπόνησα, την Αντιγόνη και τη Χάλκη. Εδώ όμως έπρεπε να κατεβούμε από το πλοίο. Με μιας εμφανίστηκαν τριγύρω αμαξάκια με άλογα, τα γνωστά παϊτόνια, γυρεύοντας πελατεία… Οι πιο κουρασμένοι από εμάς, τα προτίμησαν για τη μεταφορά τους στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, που βρίσκεται πάνω στον απέναντι καταπράσινο Λόφο της Ελπίδας, δίπλα στην Θεολογική Σχολή. Οι υπόλοιποι άρχισαν την ανάβαση με τα πόδια. Όσο ανεβαίναμε στο λόφο, η θέα γινόταν όλο και πιο όμορφη. Γραφικά μαγαζάκια, σπιτάκια βουτηγμένα στο πράσινο, όμορφα φροντισμένοι κήποι. Ένα-ένα τα αμαξάκια με τα λαχανιασμένα τους άλογα σταματούσαν μπροστά στο χώρο της Σχολής και άφηναν τους προσκυνητές στον προορισμό τους. Ωστόσο έφταναν και οι περιπατητές. Τα συναισθήματα και πάλι ανάμεικτα: χαρά, που καταφέραμε να φτάσουμε εγκαίρως. Συγκίνηση, που αντικρίζαμε τον ιστορικό αυτό χώρο από κοντά. Πόνο, για τη «Σιωπηλή Σχολή», όπως την αποκάλεσε αργότερα και στο λόγο του ο νεοτοποθετηθείς ηγούμενος. Πήραμε τη θέση μας μέσα στο ναό. Αριστερά οι μαθητές μας σε παράταξη με την επίσημη στολή τους. Δεξιά όλοι εμείς, καθηγητές, συνοδοί και οδηγοί. Η ακολουθία του όρθρου είχε ήδη αρχίσει. Σιγά-σιγά άρχισε να φτάνει και το υπόλοιπο εκκλησίασμα: οι άρχοντες του Πατριαρχείου, Χαλκιώτες και άλλοι ρωμιοί της Πόλης, φίλοι και γνωστοί του νέου ηγουμένου από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι ψαλμωδίες από το βυζαντινό χορό του Άρχοντος Πρωτοψάλτου, κυρίου Αστέρη, κατέκλυαν το ναό και την ψυχή μας. Έφθασε και ο Πατριάρχης και μετά την τυπική διαδικασία, ανέλαβε τη θέση του στον άμβωνα για να χοροστατήσει. Οι γλυκύτατες αγιογραφημένες μορφές της Αγίας Τριάδας, της Παναγίας «Παυσολύπης» με το μικρό Χριστό να την κρατά χαριτωμένα από την καλύπτρα της κεφαλής Της, και του εορτάζοντος εκείνη την ημέρα Αγίου Φωτίου από το αριστερό κλίτος, έμοιαζαν να συμμετέχουν ενεργά σε εκείνη τη Θεία Λειτουργία.
Παρά την κούραση των ημερών, και τη μακρά της διάρκεια, κανείς μας δε φαινόταν να δυσανασχετεί, ούτε ακόμα και τα 3 μικρά παιδάκια που είχαμε στη συντροφιά μας…. Λίγο πριν τελειώσει η Λειτουργία και μέσα στην κατάμεστη πια εκκλησία, ο Πατριάρχης μας ευλόγησε τον Hγούμενο της Μονής κ. Ελπιδοφόρο και του ανέθεσε το νέο του λειτούργημα, σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης και προσευχής….  Πήραμε αντίδωρο από το χέρι του Πατριάρχη και ευλογία από τον μόλις τοποθετηθέντα  Ηγούμενο. Στην έξοδο μοιραζόταν και κόλλυβο στη μνήμη του Μεγ. Φωτίου. Περνώντας και πάλι στο χώρο της Σχολής, πήγαμε στην αίθουσα υποδοχής για την προγραμματισμένη δεξίωση. Ο νέος ηγούμενος απηύθυνε τον πρώτο λόγο του στον Πατριάρχη και τους παρευρισκομένους καλεσμένους, αναφερόμενος στη ιστορία της Μονής της Σχολής και τις τωρινές της συνθήκες. Ομοίως και ο Πατριάρχης στον απαντητικό του λόγο, στον οποίον ανάμεσα σε άλλα, καλωσόρισε και τη Σχολή μας και εξέφρασε  την χαρά του για την εκεί παρουσία μας. Στη συνέχεια ο Σχολάρχης μας απηύθυνε ένα μικρό αλλά μεστό χαιρετισμό και οι μαθητές που είχαν οριστεί προσέφεραν στο νέο Hγούμενο τα δώρα μας από την Κρήτη (ποικίλα προϊόντα από το νησί μας σε παραδοσιακά καλάθια μαζί με διάφορες περιοδικές εκδόσεις του Σχολείου μας και το ημερολόγιό μας.)  . Η πρόσκληση για το ακόλουθο μεσημεριανό γεύμα βγήκε πηγαία, σπάζοντας το πρωτόκολλο …. Έτσι κατεβήκαμε στην Τράπεζα και απολαύσαμε πραγματικά σπιτικό φαγητό, ενώ παράλληλα κάναμε καινούριες γνωριμίες με τους παρευρισκόμενους. Μετά το τέλος του γεύματος και αφού βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες με τον Πατριάρχη μας και τον νέο Ηγούμενο στα σκαλοπάτια της Σχολής, αναχωρήσαμε με τα πόδια για το λιμάνι. Η κρυφή ευχή όλων  μας ήταν κοινή: «να μας αξιώσει ο Θεός να παραβρεθούμε σύντομα και στα εγκαίνια». Ο περίπατος ως το λιμάνι ήταν υπέροχος και το ταξίδι μέχρι την Πόλη μας φάνηκε πιο γρήγορο αυτή τη φορά. Περάσαμε από το ξενοδοχείο για μια πολύ σύντομη ξεκούραση και στη συνέχεια ακολούθησε βόλτα στην πλατεία TAKSIM και τον πεζόδρομο της όπου οι  μαθητές βρήκαν την ευκαιρία να γευτούν μερικά από τα φημισμένα γλυκά της Πόλης. 
Το άλλο πρωί, ο πρώτος μας σταθμός ήταν στο Μπαλουκλή, την Μονή της Ζωοδόχου Πηγής, όπου βρίσκεται και το Ορθόδοξο Κοιμητήριο της Πόλης. Προσκυνήσαμε, ήπιαμε άγιασμα από τη φημισμένη πηγή, είδαμε τα «μισοτηγανισμένα»  ψάρια που πήδηξαν από το τηγάνι του μοναχού όταν έμαθε πως έγινε η άλωση της Πόλης από τους Τούρκους, όπως επίσης και τα μνήματα Επιφανών Ρωμιών της Βασιλεύουσας.
Σειρά έχει η Μονή της Χώρας με τα σπουδαία ψηφιδωτά και τις τοιχογραφίες της. Οι τοιχογραφίες και τα ψηφιδωτά της από τη ζωή της Παναγίας και του Χριστού, ιδιαίτερα αυτή της Ανάστασης, είναι πραγματικά μοναδικές! Το ίδιο και η ξενάγηση της κυρίας Δέσποινας. Μια πολύ γρήγορη ματιά στα γύρω μαγαζάκια και στη συνέχεια πάλι στο πούλμαν μας για να επισκεφτούμε ένα άλλο σπουδαίο μοναστήρι, τη Μονή Βλαχερνών. Στο ιστορικό αυτό μοναστήρι με την «άσπρη Παναγιά», οι βυζαντινοί έψαλαν για πρώτη φορά, με τον Πατριάρχη Σέργιο, τον Ακάθιστο Ύμνο, ως ευχαριστία προς την Παναγία επειδή τους έσωσε από τους Άβαρους και τους Πέρσες. Καθώς ψάλαμε το «Τη Υπερμάχω», η συγκίνηση του μαθητή μας πατρός Θεοφάνη ήταν ιδιαίτερη μιας και υπηρετεί στην ενορία της Βλαχερονήτισσας στα Χανιά  Η Μεγάλη του Γένους Σχολή ή αλλιώς κόκκινο σχολειό όπως την λένε οι Τούρκοι, ήταν ο επόμενος σταθμός μας. Όλοι οι χώροι της Σχολής, εξωτερικοί και εσωτερικοί, μαρτυρούν το μεγαλείο της. Χρυσά κιονόκρανα κορινθιακού ρυθμού, αρχοντικές ξύλινες σκάλες, πλούσιος διάκοσμος στα ταβάνια των αιθουσών, αρχαία ρητά σχηματισμένα στα πλακάκια του πατώματος, ευρύχωρες και φωτεινές αίθουσες διδασκαλίας. Όμως, πόσο αντιφατική η αναπαράσταση των τριών Ιεραρχών στην οροφή της αίθουσας διαλέξεων με το αναρτημένο πορτραίτο του Κεμάλ πάνω από το βήμα του ίδιου χώρου. Οι μορφές του Γεννάδιου Σχολάριου, του Πλήθωνα Γεμιστού, του Μάξιμου του Γραικού, κ.α. περνούσαν νοερά από μπροστά μας. Άραγε υπάρχει η δυνατότητα να αναδειχτούν σήμερα τέτοιες μορφές; Με αυτές τις σκέψεις και μετά από μερικά γρήγορα αναμνηστικά στιγμιότυπα κατευθυνόμαστε προς το γειτονικό Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Οι άνθρωποι του Πατριαρχείου μας βοήθησαν να πάρουμε θέση στην αίθουσα και να τοποθετήσουμε πάνω σε μικρά τραπεζάκια που βρίσκονταν στο χώρο τα δώρα μας: μία κεραμική χειροποίητη γαβάθα ζωγραφισμένη στο χέρι, διακοσμημένη γύρω-γύρω με κλαδιά από την ελιά που είχε φυτέψει το 1992 ο Πατριάρχης στην αυλή του Σχολείου μας. Μέσα τοποθετημένα ξεροτήγανα φτιαγμένα από τη γιαγιά ενός μαθητή μας, του Ιάσωνα. Όμορφα στολισμένα παραδοσιακά καλάθια γεμάτα κρασί, πετιμέζι και ξύδι βαλσάμικο από την Αγία Τριάδα, λάδι, σαπούνι και γλυκά κουταλιού από τη Χρυσοπηγή, βότανα, μέλι και ξηρούς καρπούς από διάφορους παραγωγούς. Νταμιτζάμες με κρασί από κάποιον Χανιώτη φίλο, κηρήθρα με μέλι από τον ιερέα του Αλυκιανού, τελάρα με πορτοκάλια και αβοκάντο από τη Χρυσοπηγή,  βιβλία από Χανιώτες συγγραφείς, ημερολόγια και περιοδικά από το Σχολείο μας… Οι μαθητές και πάλι σε παράταξη εκατέρωθεν του Πατριαρχικού θρόνου με την επίσημη στολή τους και στα καθίσματα μοιρασμένα τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας μας. Όταν όλα ήταν έτοιμα, ήρθε στην αίθουσα ο Πατριάρχης, ο οποίος έδειξε να ενθουσιάστηκε με την όλη εικόνα της παρουσίας μας και στη συνέχεια άκουσε με πολύ προσοχή και ενδιαφέρον την προσφώνηση του Σχολάρχη μας. Στην απάντησή του, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στα ιδιαίτερα ζεστά συναισθήματά του για την «Πεφιλημένη Πρωτοθυγατέρα» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την Εκκλησία της Κρήτης. Άκουσε επίσης με ιδιαίτερη συγκίνηση τις μαντινάδες που του είχε στείλει η οικονόμος της Σχολής μας σχετικά με την ελιά που είχε φυτέψει, εκείνες του κ. Δρακάκη Νικολάου για τα εικοσάχρονα της διακονίας του, καθώς και το πολυχρόνιο που ο μουσικός του Σχολείου μας είχε προετοιμάσει τους μαθητές μας για να του ψάλλουν. Στο τέλος της συνάντησης ο Πατριάρχης μοίρασε αναμνηστικά δώρα -ευλογία σε όλους μας, καθώς και ένα σωρό βιβλία και CDs για τη βιβλιοθήκη μας. Μετά τις καθιερωμένες πλέον φωτογραφίσεις μας προσκάλεσε για γεύμα στην τράπεζα του πατριαρχείου. Η φιλοξενία και εκεί ήταν αβραμιαία… Μετά από αυτό, η ξεναγός μας συγκέντρωσε στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου όπου μας ξενάγησε στο χώρο του και μας μίλησε για τα ιερά προσκυνήματα που φυλάσσονται σε αυτό: τεμάχιο από την κολώνα που φραγκελώσανε το Χριστό, τις λάρνακες και με τα λείψανα των Αγίων Ευφημίας, Θεοφανούς και Σολομωνής, καθώς και τα νεοαποκτηθέντα κυτία με τα άγια λείψανα των δύο από τους Τρεις Ιεράρχες (του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου). Με βουβή συγκίνηση σταθήκαμε για λίγο μπροστά στη κλειστή πύλη όπου κρεμάστηκε ο Πατριάρχης ο Γρηγόριος ο Ε΄ και φύγαμε βιαστικά προς το λεωφορείο. Περάσαμε για λίγο από το ξενοδοχείο και κατευθυνθήκαμε προς την ξακουστή κλειστή αγορά «Καπαλί Τσαρσί», εν μέσω δυνατής βροχής.
Εντύπωση προκάλεσαν στους μαθητές μας τα δισκοπότηρα και οι επιστήθιοι σταυροί που υπήρχαν προς πώληση στα μαγαζιά με τις αντίκες… Ακολούθησε το βραδινό φαγητό στο γνωστό μας εστιατόριο όπου εκτός των άλλων έπαιξαν και οι μαθητές μας κρητική μουσική με τη λίρα, το λαούτο και το μαντολίνο που είχαν φέρει μαζί τους. Χορέψαμε και τραγουδήσαμε όλοι μαζί και οι υπόλοιποι θαμώνες του καταστήματος φάνηκαν να το διασκεδάζουν και εκείνοι.
Η 8η Φεβρουαρίου ξημέρωσε βροχερή και κρύα. Όμως η ψυχή μας άρχισε ήδη να θερμαίνεται με την αναμονή της επικείμενης επίσκεψής μας στο αριστούργημα των αιώνων, την εκκλησία-σύμβολο, την Αγία Σοφιά. Τα συναισθήματα ανάμεικτα στην είσοδο. Γιατί εισιτήριο; Γιατί μουσείο; Ευτυχώς το δέος κάλυψε σε λίγη ώρα τα πάντα. Επιφωνήματα θαυμασμού ακούγονταν τριγύρω και η αίσθηση ότι κάποιος σε τραβάει προς τα πάνω όταν αντίκριζες τον τρούλο ήταν κοινή σε όλους. Όμως, που είναι ο Παντοκράτορας; Πού κρύβονται τα υπόλοιπα ψηφιδωτά; Τι γυρεύουν στους τοίχους τα αταίριαστα αποσπάσματα από το κοράνι; Και η Αγία Τράπεζα που βρίσκεται; Η φωνή της κυρίας Δέσποινας από τα ακουστικά που είχαμε ήδη φορέσει μας επανέφερε στην πραγματικότητα και μας κάλεσε για τη ξενάγηση. Μετακινούμενοι αργά στον πελώριο Ναό, θαυμάζαμε το μαρμάρινο δοχείο για το αγίασμα, τα διάφορα ψηφιδωτά που διασώζονται, τους περίτεχνους κίονες., τις σκαλιστές θύρες, τα διαδοχικά παράθυρα, τα τόξα που στηρίζουν τον τρούλο, τα θαυμάσια ψηφιδωτά στον γυναικωνίτη, τα χρώματα, τα υλικά, το μεγαλείο… και ξαναζούσαμε νοερά ιστορικές όμορφες και άσχημες στιγμές σε συνδυασμό πάντα με τα λεγόμενα της ξεναγού μας.
Η ξενάγηση έφτασε στο τέλος της και μείς περνώντας στην απέναντι μεριά του δρόμου, πήγαμε στον επόμενο προορισμό μας την Βασιλική Κινστέρνα του Ιουστινιανού, το μεγάλο υπόγειο υδραγωγείο της Πόλης. 360 αρχαίοι κίονες σε σειρές, φωτισμένοι από τη βάση τους, στηρίζουν το θόλο του υδραγωγείου. Στη βάση τους υπάρχει νερό, γεμάτο με ένα είδος ψαριών που έχουν την ιδιότητα να το καθαρίζουν. Εδώ οι βυζαντινοί συγκέντρωναν καθαρό νερό εν καιρώ ειρήνης και το αποθήκευαν για να το καταναλώνουν σε περίπτωση που οι εκάστοτε εχθροί τους μόλυναν το νερό της κεντρικής παροχής. Η Κινστέρνα αυτή ανακαλύφθηκε σχεδόν πρόσφατα από έναν περιηγητή που έβλεπε ντόπιους να ψαρεύουν μέσα στο πάρκο, που βρίσκεται πάνω από το υδραγωγείο, χωρίς να υπάρχει πουθενά νερό!!!
Το απόγευμα επισκεφτήκαμε για λίγο την Αιγυπτιακή αγορά, «αγορά των μπαχαρικών» όπως επίσης είναι γνωστή. Τα χρώματα και οι μυρωδιές σε συνεπαίρνουν κι εκεί. Για το δείπνο μας επισκεφτήκαμε την περιοχή Κούμ Καπί, γνωστή για τις ψαροταβέρνες της. Σε μια από αυτές την «Κούμ Καπί κιοσέμ», απολαύσαμε κουζίνα με θαλασσινά και ντόπια παραδοσιακή μουσική. Στο ξενοδοχείο ετοιμάσαμε τις αποσκευές μας για το ταξίδι της επιστροφής μας στην Ελλάδα. Ένας γρήγορος έλεγχος στα δωμάτια και …. Ύπνος.
Την επόμενη ημέρα το πρωί, η Πόλη είχε ντυθεί στα άσπρα για να μας αποχαιρετίσει. Οι τελευταίες λευκές εικόνες από την Κωνσταντινούπολη «πάγωσαν» στην μνήμη μας όχι όμως και στην καρδιά μας. Εκεί θα υπάρχει πάντα μια ζεστή θέση για την Βασιλίδα των πόλεων, για την «παλιά αγαπημένη»… Ο Έβρος μας περίμενε και αυτός παγωμένος. Τα νερά του είχαν κρυσταλλιάσει διατηρώντας τον παραμικρό του σχηματισμό, δίνοντας στο τοπίο μια ιδιαίτερη χάρη. Χαιρετίσαμε για άλλη μια φορά τα φανταράκια των δυο εθνών που τον φυλάνε και μετά από σύντομες τυπικές διαδικασίες για τον έλεγχο των διαβατηρίων μας, μπήκαμε πανηγυρικά στην πατρίδα μας, τραγουδώντας με ενθουσιασμό τον Εθνικό μας Ύμνο!
Κάναμε μια μικρή παράκαμψη στο δρόμο μας για να δουν τα παιδιά την Αλεξανδρούπολη με τον όμορφο φάρο της και συνεχίσαμε την διαδρομή μας για την Ξάνθη. Εκεί, πάνω σ’ έναν πανέμορφο λόφο κατάφυτο από πεύκα, βρίσκεται η αδερφή Εκκλησιαστική Σχολή της Ξάνθης, όπου ο Επίσκοπος της περιοχής κ. Παντελεήμων, ο Διευθυντής της Σχολής π. Στέφανος και οι εκεί Ιεροσπουδαστές, μας περίμεναν για μεσημεριανό φαγητό. Η φιλοξενία και η αγάπη τους θα μας μείνει πραγματικά αξέχαστη. Μπήκαμε ξανά στο λεωφορείο μας με προορισμό την πόλη της Καβάλας. Το ερχόμενο πρωί πήραμε πρωινό και ξεκινήσαμε για Θεσσαλονίκη. Προορισμός μας, ο Ιερός Ναός του Αγ, Δημητρίου. Με μεγάλη δυσκολία φτάσαμε ως εκεί εξ αιτίας της πορείας που ετοίμαζαν οι απεργοί της συμπρωτεύουσας εκείνη την ώρα. Όμως η χάρη του Αγίου μας βοήθησε να προσκυνήσουμε το Άγιο Λείψανο Του και να Τον παρακαλέσουμε ως προστάτη των νέων, να φυλάει τους μαθητές μας άλλα και όλους του νέους της πατρίδας μας.
Πήραμε γρήγορα το περιφερειακό δρόμο για να μην μπερδευτούμε στην κίνηση και αφήνοντας την όμορφη Θεσσαλονίκη πήραμε νότια την Εθνική οδό που οδηγεί στην Αθήνα. Μετά από  στάση στην Λαμία για μεσημεριανό φαγητό και ανεφοδιασμό του λεωφορείου οδηγηθήκαμε  - ματαίως- προς το λιμάνι του Πειραιά. Κι αυτό γιατί το καράβι δεν επρόκειτο να ταξιδέψει λόγω της γενικής  Απεργίας. Η αγωνία μας για το που θα διανυκτερεύσουμε με τα παιδιά έλαβε τέλος, όταν, μετά από σχετικές συνεννοήσεις, η διοίκηση της ΑΝΕΚ μας επέτρεψε να μπούμε στο καράβι και να μείνουμε στις καμπίνες μας μέχρι να ταξιδέψει. Οι οδηγοί μας με την βοήθεια του υπαρχηγού της εκδρομής και κάποιων παιδιών έφεραν απ έξω φαγητό, ενώ την επόμενη ημέρα η ΑΝΕΚ μας πρόσφερε όχι μόνο το μεσημεριανό φαγητό, αλλά και το βραδινό μας εν πλω. Τους ευχαριστούμε πολύ γι αυτό και τους ήμαστε ευγνώμονες.
Ευχαριστούμε επίσης το Παρακτορείο Τουρισμού HOLIDAY TICKET και τον εκπρόσωπό του κ Κυβερνητάκη Μανώλη για τη άψογη διοργάνωση της εκδρομής και την ευγενέστατη στάση των όλες τις ημέρες. Ξημερώνοντας η 12η Φεβρουαρίου, αξιωθήκαμε να πατήσουμε ξανά το πάτριο έδαφος!  Με την βοήθεια του Θεού και του Αγ. Ματθαίου, άλλη μία εκδρομή της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης έλαβε τέλος.
Ευχόμαστε σύντομα να αξιωθούμε και στην επόμενη!!!!!

Εκ μέρους των Ιεροσπουδαστών και συνοδών Καθηγητών,
Η Καθηγήτρια κ. Χαρίκλεια Σταματάκη