Dream #1 *...

Της Διονυσίας Μπίθα Κοινωνικής Λειτουργού για σένα που γίνεσαι #1 Την έφερα κοντά μου ... Κόλλησα στο πρόσωπο της για να δω πόσο διάφανη ε...

Της Διονυσίας Μπίθα

Κοινωνικής Λειτουργού

για σένα που γίνεσαι #1

Την έφερα κοντά μου... Κόλλησα στο πρόσωπο της για να δω πόσο διάφανη είναι η αθωότητά της. Για να δω τι χρώμα έχει το χαμόγελό της. Για να δω τι καιρό κάνει στα όνειρά της. Την άγγιξα για να δω αν είναι αληθινή! Αν είναι το ίδιο πλάσμα που πρωταντίκρυσα πριν...
ένα χρόνο εκεί στο παγωμένο λευκό δωμάτιο του δευτέρου ορόφου, εκείνη την κρύα ηλιόλουστη μέρα του Γενάρη!
Και είναι τόσο μακριά, τόσο πίσω οι μνήμες μου... Κι αν η προσμονή έκανε ήχο τι θα ήταν άραγε; Θα ήταν σίγουρα οι κτύποι της καρδιάς μου μαζί με τους δικούς της λίγο πριν έρθει στον κόσμο... Σαν σε πρόβα τζενεράλε για τη πιο σπουδαία μέρα της ζωής μου! Εκείνη που ήταν τελικά η πρώτη της καινούριας μου ζωής. Έτσι ακριβώς την ονομάζω! Η πρώτη της καινούριας μου ζωής που ένα χρόνο μετά μου μοιάζει μάλλον σαν ψέμματα, λίγο σαν ταινία και περισσότερο σαν παραμύθι γραμμένο από μένα κι εκείνη...
Γι' αυτό το post έψαχνα μέρες ολόκληρες να βρω λίγο χρόνο, λίγο χώρο στις σκέψεις μου! Ναι-ναι! Όπως και για τη μέρα που θα γιόρταζε τα πρώτα της γενέθλια είχα αφιερώσει ώρες ατελείωτες χαζεύοντας και οργανώνοντας γιορτή και γλυκά, menu και καλεσμένους, ρούχα και στολίδια, μουσικές και χρώματα! Όλα τα είχα οργανώσει και τα είχα στολίσει (μέσα) στο μυαλό μου... Η ζωή έχει, όμως, στιγμές που μας θυμίζουν ότι ο άνθρωπος έρχεται και ετοιμάζεται να φύγει πολύ μοναχικά... Και θέλει ίσως ένα ζευγάρι χέρια μόνο όπως διάβασα από ένα προωθημένο mail -λέξεις, λόγια του Θ.Βέγγου- και συμφώνησα κι εγώ αμέσως γι' αυτή την ευτυχία...
"Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία.Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια...Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, ια σου μαγειρέχουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν...Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις".
Για μένα η ευτυχία ήταν (μες) τα χέρια της! Μέχρι που τη μέρα εκείνη, τη μεγάλη, τη σπουδαία-που σας έλεγα-κατάλαβα τι σημαίνει να δίνεις την ευτυχία που σου δώσανε σε κάτι που γίνεται απλόχερα δικό σου με την πρώτη ματιά, το πρώτο άγγιγμα, την πρώτη κίολας ανάσα...
Σε δώσανε στην αγκαλιά μου κάπως άγαρμπα! Κι εσύ έκλαιγες και ήσουν κόκκινη, σημάδι υγείας με διαβεβαίωσαν! Και πάλευα να σε νιώσω, να σε ρουφήξω πριν πονέσω πάλι από την τομή, πριν ζαλιστώ από τη νάρκωση, πριν κλάψεις ξανά κι αρχίσω κι εγώ να κλαίω μαζί σου σαν μικρό παιδί που δεν ξέρει το γιατί... Πριν με ρωτήσουν πώς σου φαίνεται που έγινες μαμά, πώς νιώθεις κι αν σε αγαπώ (ω, ναι με ρώτησαν κι αυτό!) και βάλω πάλι τα κλάμματα από τις ενοχές μήπως και δεν νιώθω όσο μαμά μου είχαν μάθει ότι θα έπρεπε... Πριν χτυπήσει πάλι το κινητό και διαβάσω το κατεβατό sms της κολλητής που ήξερα ότι η αγκαλιά της θα μου έφτανε για να τα αντέξω όλα, μαζί και τα επόμενα...
Μια μέρα σπουδαία έπρεπε να τελειώσει σπουδαία, να νιώσω και εγώ λίγο σουπερ-ήρωας σαν τις ταινίες, σαν τα παραμύθια, σαν τις γενιές που με μεγάλωσαν και να μου πει ο εαυτός μου "τέρμα τα ψέμματα, τέρμα όλα, τέρμα η ανεμελιά just like this"! Φύσαγε ο αέρας έξω. Κρύο που έμοιαζε να σκεπάζει τα πάντα μαζί με τη βροχή που την κοιτούσα στάλα-στάλα για να περάσει η νύχτα... Ναι, τότε πριν πονέσω πάλι και λίγο πριν κλάψεις ξανά... Είχα κλείσει τα μάτια μου για πόσα λεπτά;'Η μάλλον για πόσα δευτερόλεπτα; Πολυτέλεια... Έφτασαν για να σε δω να τρέχεις, να μου γελάς, να μου ζωγραφίζεις με χρώματα τον "ουρανό" μου, να μου δίνεις να πιω από τη χαρά σου, να με "φορτίζεις" με την ενέργειά σου και να με κάνεις να τρέχω στα δικά σου λιβάδια, στο δικό σου παραμύθι... Να σε ντύνω με τούλια, να σου φοράω κορδέλες, να κοιταζόμαστε μαζί στον καθρέφτη, να μιλάμε σε γατούλες και σκυλάκια! Nα σ'ακούω να με φωνάζεις "μαμά" κι εγώ να σου χαμογελάω...
Κάπως αλλιώς την είχα φανταστεί αυτή τη μέρα...αλλά οι ευχές την γεμίζουν, της δίνουν χρώμα, μου δίνουν αφορμή να αναπολώ! Μου δίνουν λόγο να τρέχω και να σου σκάω φιλιά εκεί στο πουθενά! Να σου ανακατώνω τα μαλλιά, να σκύβω και να μυρίζω το λαιμό σου, να σε βάζω να χτυπάς παλαμάκια και να μου κάνεις ζήλεια... Κι ένα φιλί ακόμα!
Και κάθε χαμόγελο, κάθε ανάσα, κάθε ματιά, κάθε λέξη, κάθε βήμα, κάθε μολυβιά στις ζωγραφιές σου θα γίνεται η συντοφιά μου! Θα έχει το δικό σου χρώμα και την δική σου μυρωδιά στις μοναξιές μου και στα κρύα! Θα έχει κάτι από σένα και κάτι από μένα! Και γι' αυτή την συντροφιά δίνω όλο μου το βασίλειο...ξέρεις! Τα παραμύθια μου, τα όνειρά μου, τις μουσικές και τα τραγούδια μου!
Για χρόνια πολλά με εσένα να μεγαλώνεις και διεκδικείς τις μέρες μου! Με εσένα να γίνεσαι αιτία και αφορμή για το καθετί. Με εσένα να γίνεσαι το χαμόγελο στα χείλη όλων. Με εσένα να γίνεσαι ελπίδα στον αγώνα και βάλσαμο στον πόνο. Με εσένα να γίνεσαι κάθε μέρα σελίδα στο βιβλίο που ξεκινήσαμε μαζί εκείνη τη μέρα, την πρώτη της καινούριας μου ζωής... Της καινούριας μας ζωής...
-Θυμάσαι;
-Θυμάμαι-θυμάμαι! [...] Την τούρτα θα τη σβήσουμε;

*http://youtu.be/O040xuq2FR0
Photo source: http://storybook-magic.tumblr.com/, http://fuckyeahpink.tumblr.com/