Να φύγουν όσοι φταίνε και οι πολιτικές που στήριξαν...

Του Νίκου Κοτζιά Η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε κουρέψει το χρέος της το 2009, πριν λάβει οποιοδήποτε μέτρο. Θα έπρεπε, ταυτόχρονα, να διαγρα...

Του Νίκου Κοτζιά

Η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε κουρέψει το χρέος της το 2009, πριν λάβει οποιοδήποτε μέτρο. Θα έπρεπε, ταυτόχρονα, να διαγραφεί κάθε παράνομο τμήμα του. Στη συνέχεια, να διαπραγματευόταν με στόχο το υπόλοιπο χρέος να πληρωνόταν με μικρό επιτόκιο και σε μεγάλο χρόνο αποπληρωμής. Μαζί με το κούρεμα θα έπρεπε, επίσης, να υπάρξει μια συστηματική αναπτυξιακή πολιτική. Να διασυνδεόταν η αποπληρωμή του χρέους από τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Όλα αυτά τα οποία είχα προτείνει ήδη πριν δύο χρόνια, απορρίφθηκαν τότε μετά «υβριστικών επαίνων». Απορρίφθηκαν τόσο από εκείνους που επιμένουν μέχρι σήμερα ότι καλά έπραξαν, όσο και από εκείνους που...
 εξακολουθούν να παριστάνουν τους ξύπνιους. Οι τελευταίοι εξακολουθούν να κυριαρχούν στην δημόσια εικόνα των ΜΜΕ, ακριβώς όπως κυριαρχούσαν πριν δύο χρόνια όταν έδιναν την πλήρη υποστήριξη σε αυτό που σήμερα κατακρίνουν (από τον Κ.Σημίτη μέχρι ορισμένους δημοσιογράφους των συγκροτημάτων).
Προκύπτει ένα θεμελιακό ερώτημα: έχει κανένα νόημα να επιμένει κανείς στην υπενθύμιση μιας συζήτησης που (δεν) έγινε πριν δύο χρόνια και στις λανθασμένες απόψεις σειράς προσώπων που σήμερα ανακάλυψαν «το φως το αληθινό»; Νομίζω ότι η απάντηση είναι ΝΑΙ. Αυτό είναι απαραίτητο προκειμένου να υπάρξει η αναγκαία αλλαγή προσώπων καθώς και πολιτικής.
Οι άνθρωποι που αποδεδειγμένα λάθεψαν, ή οι οποίοι σκοπίμως έπραξαν ότι έπραξαν ενάντια στα συμφέροντα της χώρας δεν μπορεί να συνεχίζουν να κυριαρχούν της πολιτικής σκηνής της χώρας. Αυτό αφορά τόσο εκείνους που επιμένουν να συνεχίζουν την ίδια πολιτική, πολιτική επικίνδυνη, πλέον, για την κυριαρχία της χώρας καθώς και τη δημοκρατία, όσο και εκείνους τους πιο καλοπροαίρετους που κατανόησαν ότι επί χρόνια λάθευαν στα πιο θεμελιακά ζητήματα της χώρας. Οι τελευταίοι οφείλουν να το πάρουν πια απόφαση ότι απέτυχαν. Ότι αποδείχτηκε στην πράξη ότι δεν είναι «πλασμένοι για τα μεγάλα», διότι δεν διαθέτουν τα στοιχειώδη εφόδια και προσόντα που απαιτούνται σε τέτοιες δύσκολες στιγμές. Συνολικά, η απομάκρυνση και των μεν και των δε από τις θέσεις κλειδιά στην πολιτική σκηνή αποτελεί ζωτική ανάγκη για τη χώρα. Αν δεν συμβεί αυτό, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από τον καταστροφικό κύκλο στον οποίο την οδήγησαν.
Η απομάκρυνση αυτών των προσώπων είναι αναγκαία διότι πρέπει να σταματήσει, πριν από όλα, η καταστροφική πολιτική που εφάρμοσαν. Με άλλα λόγια, το ζητούμενο σήμερα δεν είναι να βρεθούν κάποιοι πολιτικοί που θα προσβλέπουν στην «ανανέωση» μιας άδικης και αποτυχημένης πολιτικής. Δεν μπορεί να συνεχίσει η Ελλάδα να κυβερνάται από τύπους εξαρτημένους ιδεολογικά, πολιτικά και υλικά από την τρόικα και την διαπλοκή. Πολιτικούς οι οποίοι είναι συνυπεύθυνοι για το ότι η Ελλάδα έφτασε στην κρίση και την οποία την «μετέπλασαν» σε καταστροφή. Η παραμονή τους στην πολιτική σκηνή θα σημαίνει ότι ως λαός έχουμε πάψει να μαθαίνουμε. Θα σημαίνει ότι τα ΜΜΕ -και οι τράπεζες που τα ελέγχουν- μπορούν και πλασάρουν τις δικές τους ερμηνείες και συμφέροντα ως ανάγκες και μύθους της χώρας. Σε μια τέτοια περίπτωση οι καταστροφές που θα προκληθούν στη χώρα είναι ανυπολόγιστες. Θα πρόκειται για καταστροφές όπως είναι η υπαγωγή του χρέους σε ξένο δίκαιο. Η παράδοση της κυριαρχίας της χώρας σε μηχανισμούς ελεγχόμενους από τρίτους. Όπως, επίσης, της παράδοσης της δημόσιας περιουσίας, καθώς και κάθε μηχανισμού ανάπτυξης προς όφελος της κοινωνίας. Για αυτό, η αποσαφήνιση ποια πολιτική απέτυχε και ποιοι πολιτικοί δεν μπορούν ή δεν θέλουν να υπηρετήσουν τη χώρα είναι όρος αλλαγής του τοπίου.