Χαλασμένο τηλέφωνο...

Γράφει η  Λώρη Κέζα Το σκονάκι είναι απαραίτητο . Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για την εφεδρεία των δημοσίων υπαλλήλων αν δεν τακτοποιήσουμε ...

Γράφει η  Λώρη Κέζα

Το σκονάκι είναι απαραίτητο. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για την εφεδρεία των δημοσίων υπαλλήλων αν δεν τακτοποιήσουμε τις σημειώσεις μας και δεν τις έχουμε κάτω από τα μάτια μας. Πρέπει κάθε φορά να πιάνουμε την ιστορία από την αρχή και να θυμόμαστε ποιος είναι ποιος, τι έχει πει, πώς έχει δράσει. Έχουμε και λέμε. Δημήτρης Ρέππας, πολιτικός, του ΠαΣοΚ. Δεν θα αναλύσουμε τίνος «ΠαΣοΚ» γιατί εκεί θα μπλέξουμε. Υπήρξε υπουργός πασών των κυβερνήσεων; Υπήρξε. Σήμερα είναι υπουργός του σχήματος multi culti; Και βέβαια είναι. Σκονάκι. Τι λέει το Μαξίμου για την εφεδρεία των δημοσίων υπαλλήλων; Ότι θα ξέρουμε μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Ποιος υιοθέτησε την πρόταση και ποιος είχε τη φαεινή ιδέα; Να μην τα πολυλογούμε, παίζουν χαλασμένο τηλέφωνο, από τον Σαμαρά μέχρι τον Παπανδρέου, και από τον έναν υπουργό στον άλλο. Μαζί μιλάνε και χώρια καταλαβαίνονται. Ο κ. Ρέππας λοιπόν...
 θεώρησε σωστό να κάνει μια προσωπική ανακοίνωση ότι η πολιτική για την εργασιακή εφεδρεία «έκλεισε τον κύκλο της». Είπε επίσης: «Θέμα απολύσεων δεν υπάρχει. Στην ατζέντα που διαμορφώνει αυτή η κυβέρνηση και αυτός ο υπουργός, πολιτική απολύσεων δεν υπάρχει». (Θα αφήσουμε χωρίς σχόλιο το γεγονός ότι ομιλεί δια τον εαυτόν του σε τρίτο πρόσωπο…).
Το θέμα μας δεν είναι αν είναι σωστό το μέτρο της εφεδρείας ούτε αν συμφωνούμε με την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων. Το θέμα μας είναι ότι δεν μπορεί κανείς να βγάλει άκρη με τα όσα γίνονται γιατί καθένας ασκεί τη δική του πολιτική. Σαν να μην συμμετέχουν στην ίδια κυβέρνηση, σαν να έχουν το ελεύθερο να υλοποιούν όσα τους αρέσουν. Τα ίδια έκανε και ο προκάτοχος του κ. Ρέππα. Ο κ. Ραγκούσης εξέδωσε μάλιστα ανακοίνωση όπου πολύ περήφανα δηλώνει ότι όσο εκείνος ήταν υπουργός Εσωτερικών «δεν υπήρξε καμία υπουργική απόφαση όπως και καμία νομοθετική πρωτοβουλία για την υιοθέτηση και τον τρόπο υλοποίησης του καθεστώτος της εργασιακής εφεδρείας». Δεν υπήρξε γιατί ο ίδιος ήταν αρνητικός. Ο ίδιος προσωπικά. Δεν γίνεται δουλειά όμως έτσι, όταν καθένας σηκώνει το μπαϊράκι του. Η διακυβέρνηση είναι ομαδικό παιχνίδι. Εκεί στο υπουργικό συμβούλιο που μαζεύονται μπορούν να σκοτώνονται, αλλά όταν φεύγουν έχουν την πολιτική ευθύνη να υλοποιούν τα συμφωνημένα. Για να μην το διαλύσουν μια ώρα αρχύτερα (όπου «το» εννοείται «το κράτος» – το μαγαζάκι τους δεν μας ενδιαφέρει).
Αυτό που διακρίνουμε είναι ότι πλείστοι υπουργοί εργάζονται αποκλειστικά για τη διατήρηση της όποιας δημοτικότητάς τους. Και ας καταρρεύσει το σύμπαν. Όλη αυτή η ιστορία με τις απολύσεις και την εργασιακή εφεδρεία παραλύει το Δημόσιο. Οι υπάλληλοι που είναι κοντά στα 50 στο ωράριό τους διαβάζουν συνταγές για μηλόπιτα. Είναι λογικό, ετοιμάζουν το business plan τους. Δεν ξέρουν για πόσο καιρό θα έχουν δουλειά και ψάχνουν για εναλλακτικές λύσεις. Ονειρεύονται να ανοίξουν ένα καφενείο στο χωριό, να ψήνουν τον καφέ στη χόβολη και να σερβίρουν σπιτικά γλυκά. Πέρσι τους έλεγαν ότι θα απολυθούν άμεσα 250.000, μετά τους χώρισαν κατά χιλιάδες σε μισοπληρωμένους, σε αποσυρμένους, σε συνταξιοδοτημένους. Πότε τα μέτρα αφορούσαν τους εξηντάρηδες, πότε τους πενηντάρηδες. Πότε αφορούσαν τον ευρύτερο και πότε τον στενό δημόσιο τομέα. Κάποτε μιλούσαν για μετατάξεις, μετά για αξιολογήσεις, κατόπιν για κλωτσιά. Άλλα λέει ο ένας, άλλα λέει ο άλλος. Μια μεταρρύθμιση δεν έχει νόημα αποσπασματικά. Η εν λόγω μεταρρύθμιση πάντως δεν είναι καν αποσπασματική είναι αλλοπρόσαλλη. Ένα είναι βέβαιο. Ότι με τέτοιους πολιτικούς δεν θα δούμε ποτέ προκοπή. Ποτέ.