Ένα βήμα μπροστά από τη ΝΔ;;..

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας Οικονομολόγος–Ψυχολόγος Από την εποχή του μεσοπρόθεσμου που έφερε και τη ραγδαία δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ...

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Από την εποχή του μεσοπρόθεσμου που έφερε και τη ραγδαία δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ επισημαίναμε ότι ο ιστορικός κύκλος του κινήματος, με αυτή του τη μορφή, έχει κλείσει ανεπιστρεπτί. Ο κυρίαρχος συνδετικός κρίκος που ήταν η ρουσφετολογική κρατικίστικη διαχείριση της εξουσίας και επέτρεπε να διατηρείται η συνοχή του παρά τις συνεχείς ιδεολογικές αναμορφώσεις. έπαψε να υπάρχει. Τονίζαμε βέβαια κι ότι ηκομματική επετηρίδα δεν μοιάζει διατεθειμένη να επιτρέψει την ουσιαστική αναγέννηση του χώρου και πως η πιθανότερη εξέλιξη είναι μια θνησιγενής προσπάθεια διατήρησης ισορροπιών. Υπάρχει όμως και το σενάριο που μπορεί υπό προϋποθέσεις να μετατρέψει την επερχόμενη εκλογική συντριβή σε ευκαιρία που θα...
φέρει το ΠΑΣΟΚ ένα βήμα μπροστά από τη ΝΔ.
Επειδή έχει αποδειχτεί σε πάμπολλες περιπτώσεις ότι η συλλογική μνήμη είναι επιλεκτική, η συμβολική διάλυση του ΠΑΣΟΚ και η ανάδειξη ενός νέου κεντροαριστερού πόλου με συστράτευση κι άλλων χώρων όπως η ΔΗΜ.ΑΡ και οι Οικολόγοι αλλά κι ανεξάρτητες προσωπικότητες, μέσα από μια φιλόδοξη ιδρυτική διακήρυξη που θα αναδεικνύει τα σύγχρονα ζητήματα του ελέγχου της κερδοσκοπίας, της αναδιάρθρωσης του παραγωγικού μοντέλου κι ενός λειτουργικού κράτους πρόνοιας, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τα παλαιότερα και νεότερα «ανομήματα».
Ακόμα κι αν η αρχηγία του νέου σχήματος κατέληγε και πάλι στα χέρια ενός από τους γνωστούς επιγόνους του Παπανδρέου, είτε η ρητορική ικανότητα Βενιζέλου, είτε η μικρότερη εμπλοκή Λοβέρδου στο παλαιό κυβερνητικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ, εφόσον συνδυάζονταν μεπρωτοποριακές ανοικτές κομματικές δομές (ριζικές αλλαγές στο ρόλο των οργανώσεων και της νεολαίας κλπ) και σύγχρονες διαδικασίες ανάδειξης στελεχών που θα έφερναν στο προσκήνιοφρέσκες αντισυμβατικές κοινωνικές φωνές, θα ήταν δυνατόν να επιτρέψουν στην καινούρια προσπάθεια να εμφανιστεί ως συστημικός εκφραστής των νέων αναγκών.
Μπορεί να παραμένει αμφίβολο αν ακόμα κι ένα τέτοιο εγχείρημα θα μπορούσε να αποτελέσει την αποτύπωση της Νέας Μεταπολίτευσης στο συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο, αλλά είναι πιθανό να τον φέρει ένα βήμα μπροστά από τη ΝΔ, που είχε αυτή την ευκαιρία μετά τη δική της εκλογική συντριβή αλλά οι εσωκομματικές ισορροπίες και οι συντηρητικές φοβίες που την έκαναν να ακολουθήσει αντί να προηγηθεί του ΠΑΣΟΚ στο θέμα της λαϊκής εκλογής προέδρου, έχουν αποτρέψει την πλήρη ανάπτυξη ενός αρχικού υπερβατικού σκεπτικού.
Το ζήτημα δεν βρίσκεται στις σημειολογικές αλλαγές ονομασίας ή συμβόλων ενός πολιτικού χώρου αλλά στην ουσιαστική αναδιοργάνωση των δομών του, τον ανασχεδιασμό της λειτουργίαςτου, την προσαρμογή του στις κοινωνικές επιταγές και τις επικοινωνιακές ή τεχνολογικές εξελίξεις, ώστε να αποκτήσει ενεργό ρόλο συνδιαμόρφωσης των δεδομένων και να γίνει πόλος έλξης του ενδιαφέροντος των πολιτών.
Απλά μια ιδρυτική ανασύσταση επιτρέπει την ευκολότερη διάρρηξη των μηχανισμών και το μηδενισμό των κομματικών «ενσήμων» μιας άλλης εποχής που κάποιοι χρησιμοποιούν ως μοναδικό εχέγγυο επιτυχίας και επιβολής της παρουσίας τους, ανεξαρτήτως συμβατότητας με τασημερινά κοινωνικά χαρακτηριστικά.