Πολιτική (βιο-κοινωνικό σκαρίφημα)...

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη «Πολιτική», γλωσσολογικά σημαίνει τη ζωή στην πόλη, με προσδιορισμό τη συμπεριφορά. Εδώ όμως θα πρέπει να διευκρινίσου...

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

«Πολιτική», γλωσσολογικά σημαίνει τη ζωή στην πόλη, με προσδιορισμό τη συμπεριφορά. Εδώ όμως θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ο άνθρωπος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ον πολιτικό, ΓΙΝΕΤΑΙ για την ασφάλειά του. Δεν είναι κατασκευασμένος όπως τα όντα που γεννιούνται κατά ομάδες, από μια κοινή μητέρα, είναι όλα αδέλφια μεταξύ τους και φτιάχνουν κοινωνίες ομοιογενείς με βάση τα γονίδιά τους. Ο άνθρωπος γεννιέται μόνος και πεθαίνει μόνος, δημιουργώντας...
κοινωνικές ομάδες ετερόκλητες, από διαφορετικές μητέρες, ορμώμενος προς την πολιτική σκοπιμότητα από την πειθώ και την ανάγκη. Η κοινωνία των ανθρώπων είναι ανομοιογενής, μια εξαναγκασμένη πειθαναγκαστική κοινωνία που τη δομεί απόμακρα από τη φύση της το επιβιωτικό συμφέρον. Ο φόβος του θανάτου (Φρόιντ) η φυσική επιλογή (Δαρβίνος) και η πάλη των τάξεων (Μαρξ) αποτελούν το ψυχο-βιο-κοινωνικό προτσές της.

Ο βιολόγος της κοινωνικής συμπεριφοράς, Γουίλσον, μελετητής των αρχέγονων μικρο-κοινωνιών που αντιπροσωπεύουν τα μυρμήγκια και οι μέλισσες, έχει καταλήξει πως ο εξαναγκασμός της πολιτικής σκοπιμότητας, στον οποίο ο άνθρωπος καλείται να συμπράξει για να ζήσει «καλύτερα», δημιουργεί το πρώτο φαινόμενο πολιτικής, τη διπλοπροσωπία. Αυτή, εξελίσσεται σε ένα σύνδρομο Δρ. Τζέκυλ και Κου Χάιντ, μέσα από το Εgo και το Alter ego των απωθημένων που αναδύονται μεταξύ του ατομικού «θέλω» και του κοινωνικού «πρέπει». Ο φυσικός μονήρης και ελάχιστα κοινωνικός άνθρωπος, σε σχέση με τον τεχνητά πολιτιστικό (και ελάχιστα ελεύθερο άνθρωπο), επιφέρει μια ψαλίδα ανισομετρίας στη συμπεριφορά του, η οποία από φυσική και άδολη γίνεται τεχνηματική έως δόλια. Γι αυτό, η πολιτική καλείται σωστά «τέχνη», τέχνη του εφικτού». Ως εκ τούτου, «πολιτική», μπορεί να καλεστεί η εξαναγκασμένη συμπεριφορά της ζωής στην πόλη, που σημαίνει ότι όλοι είμαστε εκεί σε κάποιο βαθμό αλλιώτικοι απ’ ότι δείχνουμε.

Το πρώτο στοιχείο που βρίσκεται καταπιεσμένο στον άνθρωπο από την κοινωνική συμπεριφορά του, λέει ο Γουίλσον στο βραβευμένο έργο του «Για την ανθρώπινη Φύση», είναι η επιθετικότητα. Η μη ύπαρξη επιθετικότητας μεταξύ των μελών της αυτής κοινωνικής ομάδος, εκδηλώνεται με λανθάνουσα ή παραπλήσιο τρόπο (όπως είναι τα ανταγωνιστικά σπορ), ή σε καθαρή επιθετικότητα προς άλλες κοινωνικές ομάδες, τις πιο «απόμακρες». Αν όμως εκδηλωθεί μεταξύ των μελών της αυτής οικογένειας – ομάδας / πολιτείας αυτή η επιθετικότητα που είναι σπάνια, καταλήγει η πλέον άγρια και κανιβαλοφόρα.

Το θέμα, όμως δεν είναι το πόσες μαχαιριές θα πέσουν απο συγγενή σε συγγενή ή από στρατιώτη προς στρατιώτη μιας άλλης πολιτείας (που θα είναι σαφώς λιγότερες αλλά πιο σύνηθες γεγονός), όσο το ότι η πολιτική αποτελεί ένα τέχνημα εξαναγκαστικό που δημιουργεί απωθημένα τα οποία πηγάζουν απο την κατάπνιξη των ορμέφυτων. Αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο. Ένα δεύτερο σημαντικό, είναι πως η πολιτική αποτελεί εξαναγκασμένη έως δόλια πράξη. Ένα τρίτο, προκύπτει από το ότι η κοινωνία όσο εκπτύσσεται τόσο γίνεται ανομοιογενής και δημιουργείται μια αφύσικη συνένωση ομάδων με ασυνείδητα δόλια επιβιωτικά τεχνήματα, όπως αυτά που αντιπροσωπεύουν η διαφορά του λόγου, η θρησκεία, οι ιδέες. Ως τέταρτο σημαντικό γεγονός μπορεί να εκληφθεί το ότι η απόσταση, η ψαλίδα που χωρίζει ή συγκλίνουσα ενώνει τα μέλη της αυτής κοινωνικής ομάδας, έχει σκοπό δολοπλόκο της ζωής σε συνδυασμό με την ελπίδα.

Τη στιγμή που ΟΛΟΙ συμφωνούμε ότι το σκαρίφημα της πολιτικής είναι περίπου αυτό που αναφέραμε, έχουμε βγάλει ένα πέπλο της Αλήθειας ή μάλλον η Αλήθεια έχει αποδεχτεί να αφαιρέσει ένα πέπλο της. Ας μην πάμε όμως παρακάτω από το να δεχτούμε πως η πολιτική ως πράξη, εσωγενώς και εξωγενώς, είναι μια τέχνη, όπου αυτό δίνει μια άλλη διάσταση στα αναμενόμενα και τις ψυχονευρώσεις του ελάχιστα πολιτικού στις προδιαγραφές ανθρώπου, οι οποίες έχουνε αντίτιμο που εκδηλώνεται εν αποτυχία της πολιτικής, φυσιολογικά και υγιώς, με την εξέγερση και την αναρχία. Ειδικά τα δυο αυτά στοιχεία πρέπει κάποτε να ιδωθούν και ως φυσική αντίδραση της αξίας ή του δρόμου της καρδιάς.

Ας κλείσουμε, όμως, λέγοντας πως για να ζήσεις «καλύτερα» κάνε θετικές σκέψεις, για να μάθεις όμως χρειάζεται αφαίρεση, απόρριψη και επαναπροσδιορισμός προς το αρνητικό. Χρειάζεται α-πολιτικότητα, πάνω σε ένα δρόμο που καλείται «Της Καρδιάς», περνώντας τη λίμνη του Αχέροντα προς τη χώρα που ζει ο Ταρταρώδης Έρως. Εκεί, φίλε, προσκύνησε γονυπετής και άφησε τα διακριτικά σου. Θα είναι η τελευταία σου πολιτική πράξη. Από κει και πέρα, γίνεσαι ξανά, Αγνός.