Ποιος εμποδίζει τα κόμματα να καταδικάσουν ηθικά τα στελέχη τους;...

Από τον Αλέξανδρο Γ. Παπαδόπουλο Πολιτικό Μηχανικό Οι κύριοι Σημίτης και Καραμανλής , πρωθυπουργοί της χώρας το διάστημα που εξελίσσονταν...

Από τον Αλέξανδρο Γ. Παπαδόπουλο
Πολιτικό Μηχανικό

Οι κύριοι Σημίτης και Καραμανλής, πρωθυπουργοί της χώρας το διάστημα που εξελίσσονταν αρκετά μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα (siemens, βατοπέδι, χρηματιστήριο, υποβρύχια κλπ), επιλέγουν χρόνια τώρα την σιωπή. Δικαίωμά τους. Κρυμμένοι πίσω από μια δήθεν πολιτική δωρικότητα διαμηνύουν μέσω του περιβάλλοντός τους πως "θα...
 μιλήσουν όταν εκείνοι το κρίνουν απαραίτητο". Και φυσικά έχουν κάθε δυνατότητα να το κάνουν, αφού με τους νόμους που έφτιαξαν και με το περίφημο κλείσιμο της Βουλής Καραμανλή απέφυγαν τον εισαγγελέα που θα τους υποχρέωνε να συρθούν και να δώσουν απαντήσεις αντί να παριστάνουν ανενδοίαστα τους λακωνικούς πρώην εθνάρχες.
Όμως όταν ένας αθώος κατηγορείται αδίκως, η λογική λέει πως σπεύδει οικειοθελώς να "καθαρίσει" το όνομά του, παρουσιάζοντας στοιχεία και ονόματα. Αν δεν το κάνει σημαίνει πως κάτι δεν πάει καλά και οπωσδήποτε η απροθυμία αυτή γεννά υποψίες μικρές ή μεγάλες για την αθωότητά του. Οι δύο πρωθυπουργοί δεν μπορούν να ισχυριστούν πως δεν έχουν ή δεν κρατούσαν στοιχεία για τόσο σημαντικές υποθέσεις. Αντί να κρύβονται πίσω από το επιχείρημα πως δεν τους κάλεσαν οι επιτροπές να καταθέσουν, θα έπρεπε να σπεύσουν αυτοβούλως να δημοσιοποιήσουν τα όσα γνωρίζουν στην κοινή γνώμη. Όσο δεν το κάνουν είναι απολύτως εκτεθειμένοι στην συνείδηση του κόσμου και τον ιστορικό του μέλλοντος.
Πέρα όμως από την ατομική ευθύνη, υπάρχει και η συλλογική. Ασφαλώς νομικές κατηγορίες της μιας ή της άλλης μορφής δεν μπορούν να αποδοθούν (ελέω και της απροθυμίας των κομμάτων να προσπαθήσουν να τις αποδώσουν έστω και στο ελάχιστο). Αυτό το έχει λίγο πολύ αποδεχθεί και ο λαός, πως δηλαδή όλα τα πολιτικά πρόσωπα θα την γλιτώσουν.
Ποιός όμως εμποδίζει τα δύο κόμματα να αποδώσουν εξ ιδίας πρωτοβουλίας ηθικές κατηγορίες και να επιβάλουν ηθικές κυρώσεις? Κανείς. Δεν το κάνουν όμως και αυτή η ηθελημένη παράλειψη τα καθιστά ηθικά συνυπεύθυνα για όλες τις παρανομίες των μελών τους.
Αν για παράδειγμα ακούγονταν φήμες για ένα πολιτικό πρόσωπο πως είναι βιαστής, ή έμπορος ναρκωτικών ή νονός της νύχτας, δεν θα έσπευδε το κόμμα του να ζητήσει εξηγήσεις? Κι αν εκείνος παρίστανε τον μουγκό δεν θα προχωρούσε το κόμμα σε διαγραφή του? Ασφαλώς ναι, έτσι είναι και το λογικό να συμβεί. Χωρίς διάθεση εξομοίωσης των αδικημάτων, αναρωτιέμαι γιατί δεν προχωρούν τα κόμματα σε διαγραφή από τις τάξεις τους των δύο πρώην πρωθυπουργών και μαζί με αυτούς και όλων όσων βαρύνονται με σοβαρές υποψίες συμμετοχής σε σκάνδαλα? Αυτή θα ήταν μια πρώτη ηθική καταδίκη. Και για να μην αναρωτηθεί κανείς, πως θα μπορούσαν να καταδικαστούν δυο άνθρωποι χωρίς στοιχεία, σπεύδω να εξηγήσω πως δεν θα τους διαγράψουν για την ουσία της υπόθεσης αλλά για το ηθικό ολίσθημα της αποφυγής ουσιαστικών εξηγήσεων από μέρους τους.
Στη θέση των σημερινών αρχηγών θα τους διέγραφα, γιατί δεν θα ήθελα να έχω στο κόμμα μου ανθρώπους που ανέχονται να εκκρεμούν τέτοιες δημόσιες κατηγορίες εις βάρους τους και παρόλαυτά σιωπούν επιδεικτικά. Θα τους διέγραφα για να δώσω το μήνυμα πως είμαι ένα κόμμα καθαρό που δεν δέχεται στις τάξεις του ανθρώπους που βαρύνονται από σοβαρότατες υποψίες για παράνομη δράση.
Ένα κόμμα που θα διέγραφε τον πρώην αρχηγό του, θα έδειχνε ξεκάθαρα την υγιή νοοτροπία του και θα κέρδιζε χιλιάδες ψήφους στις προσεχείς εκλογές. Κι αυτό το ξέρουν καλά τα δύο μεγάλα κόμματα. Δεν το κάνουν όμως κι ένα μόνο συμπέρασμα μπορώ να βγάλω από αυτή την απροθυμία τους. Ότι ξέρουν πως οι δύο άντρες αν είναι να "πέσουν", δεν θα "πέσουν" μόνοι τους αλλά θα πάρουν και πολλά άλλα στελέχη μαζί τους.
Γι αυτό καταλήγω πως η μη διαγραφή κάνει τα κόμματα (και σωστά) συνενόχους στην συνείδηση του λαού. Κι όχι μόνο τα κόμματα αλλά και κάθε στέλεχος ξεχωριστά που θέλει να λέγεται "καθαρό" αφού δεν έχω ακούσει κανέναν να διαχωρίζει την θέση του από την κομματική αποδοχή της σιωπής των "τέως" και να ζητάει την διαγραφή τους.