Κοινωνικός Σύνδεσμος στη Θεσσαλονίκη...

Από το  mesosanthropos.blogspot.com Από διαφορετικές πηγές είχα ενημερωθεί μερικές μέρες πριν για την εκδήλωση αυτή και είχα αποφασίσει πως...

Από το mesosanthropos.blogspot.com

Από διαφορετικές πηγές είχα ενημερωθεί μερικές μέρες πριν για την εκδήλωση αυτή και είχα αποφασίσει πως θα παρευρισκόμουν. Λίγο οι παρεμβάσεις τους ( των ανθρώπων του Κοινωνικού Συνδέσμου) λίγο οι τοποθετήσεις τους, λίγο η προσωπική πορεία του καθενός και η παρατεταμένη αφωνία των κομμάτων καθιστούσαν θελκτική την επιλογή παρακολούθησης.
Μερικές παρατηρήσεις γενικού περιεχομένου στην αρχή για ζέσταμα. Πολύς κόσμος - γέμισε η αίθουσα. Μέσος όρος ηλικίας τα 50 έτη. Συντριπτικά περισσότεροι άνδρες από τις γυναίκες. Ακόμα λιγότεροι νέοι. Κλασική καθυστέρηση έναρξης της ομιλίας - αλλά όχι ''ώρα ΠΑ.ΣΟ.Κ''. Σε λογικά πλαίσια μέχρι να...
μπούνε όλοι στην αίθουσα, να μαζευτεί ο κόσμος κ.ο.κ
Μάλλον η ιδεολογικοπολιτική προέλευση του κοινού ήταν κεντροαριστερή - πασοκογενής (χωρίς αυτοί οι δύο χαρακτηρισμοί να ταυτίζονται υποχρεωτικά) καθώς αναγνώρισα αρκετά πρόσωπα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπήρχαν άνθρωποι από άλλους πολιτικούς ή κομματικούς χώρους.
Δυστυχώς ο κ. Αρίστος Δοξιάδης δεν κατάφερε να φτάσει ποτέ στην αίθουσα, καθώς όπως μας ενημέρωσαν το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε δεν κατόρθωσε να προσγειωθεί στον αερολιμένα Θεσσαλονίκης.
Στα των ομιλιών τώρα. Πρώτος ανέβηκε στο βήμα ο κ. Ορέστης Καλογήρου ως εκπρόσωπος της κίνησης πολιτών ''Πολίτες για το Αύριο''. Η τοποθέτησή του κινήθηκε κάπου μεταξύ αναμενόμενων εκκλήσεων για μεταρρύθμιση και για επικράτηση κοινής λογικής. Ομιλία σχετικά καλή, με ρυθμό, όχι πολιτικό λόγο αλλά και χωρίς να ξεφεύγει από τα χιλιοειπωμένα αυτής της διετίας λόγια. Παρέθεσε δύο απόψεις σχετικά με το τί πρέπει να κάνει η Ελλάδα. Μία του Γιάννη Βούλγαρη και μία του Σωτήρη Βαλντέν - σημειώνοντας πως και οι δύο είναι κεντροαριστερές προτάσεις. Η πρώτη ομιλεί για πολιτική ενοποίηση ενώ η δεύτερη για ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας. Εξέφρασε την αισιόδοξη πεποίθηση πως ένα μεταρρυθμιστικό κίνημα το οποίο τέμνει οριζόντια το πολιτικό σύστημα μπορεί να σώσει την χώρα. Έκλεισε την ομιλία του με την μεταφορά ενός αιτήματος μιας γνωστής του. " Δεν με ενδιαφέρει να μάθω ποιοι φοροδιέφυγαν ή ποιοί χρωστάνε στο Δημόσιο, αρκεί να μάθω ότι δέκα από αυτούς πλήρωσαν έστω μέρος των οφειλών τους" του είχε πει και αυτός μας το μετέφερε αυτολεξεί, ως ένα παράδειγμα της γενικότερης θέσης του περί επαναδημιουργίας σημείων επαφής πολιτικού συστήματος και πολιτών .
Ακολούθησε στο βήμα ο κ. Γιάννης Στουρνάρας. Η δική του ομιλία εμφανώς πιο συγκροτημένη, κατάτι πιο τεχνοκρατική και ελάχιστα πολιτική. Δομήθηκε σε τέσσερις άξονες - στόχους τους , οι οποίοι αν επιτευχθούν μπορούμε να ελπίζουμε. Δυστυχώς δεν μπορώ να τους θυμηθώ ξεχωριστά διότι δεν μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, καθώς πλέον αποτελούν κοινό τόπο. Κρατώ τις σταθερές υπέρ Ε.Ε - Ευρώ - μεταρρυθμίσεων - δυσκαμψίας πολιτικού συστήματος. Η αίσθηση που μου έδωσε ήταν πως η προτάσεις του είναι σωστές, όπως προείπα δεν άκουσα κάτι εμφανώς νέο ή καινοτόμο, αλλά αυτό δεν απομειώνει την αξία ενός συγκροτημένου λόγου, βασισμένου σε οικονομικά στοιχεία και προβλέψεις.
Τελευταίος στο βήμα ο κ. Γιώργος Φλωρίδης. Εμφανώς ο πιο ''πολιτικός'' λόγος - αναμενόμενο. Καταρχάς έχει δομημένο λόγο και σκέψη ( εμμένω σε αυτά τα χαρακτηριστικά διότι δεν αφθονούν δυστυχώς), δεύτερον έχει ρητορική δεινότητα και τρίτον φαίνεται να πιστεύει αυτά που λέει - το συμπεραίνω από τον τόνο της φωνής ( προσωπικά δίνω σημασία και στον τόνο της φωνής όποιου τοποθετείται - δεν είναι το ασφαλέστερο των κριτηρίων αλλά εγώ το επιλέγω ως τέτοιο). Όπως ενδεχομένως θα έχετε πληροφορηθεί από ΜΜΕ έντυπα ή ηλεκτρονικά, άσκησε δριμεία κριτική στους χειρισμούς του Γεωργίου Παπανδρέου εντάσσοντας όμως την κριτική αυτή σε μία γενικότερη ανάλυσή του. ''Τα κόμματα δεν λειτουργούν δημοκρατικά, ούτε με βάση τις καταστατικές διαδικασίες με αποτέλεσμα όποιος τεθεί επικεφαλής ''κατακτά'' το κόμμα - ένα κόμμα αρχηγοκεντρικό όπου οι αντίθετες φωνές ή δεν υπάρχουν ή καταπνίγονται. Ακολούθως εάν αυτός ο αρχηγός κερδίσει τις εκλογές "κατακτά" και την χώρα - χωρίς σοβαρά θεσμικά αντίβαρα. Και όταν τυχαίνει αυτός ο άνθρωπος να είναι ικανός έχει καλώς ( αναφέρεται προφανώς στο Κώστα Σημίτη) - όταν όμως δεν είναι τότε τί γίνεται;'' . Συνέχισε κάνοντας λόγο για τους ''κηπουρούς'' και το ''υπηρετικό προσωπικό'' που κατέλαβε θέσεις ευθύνης ενώ δεν είχε τα εχέγγυα για κάτι τέτοιο.
Ακολούθως μίλησε πιο γενικά. Παρατήρησε ότι η χώρα από το 1922 και μετά ηττάται συνεχώς. Μόνο δύο ήταν η κορυφαίες κατακτήσεις της από τότε. Η ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ με την υπογραφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ και της Κύπρου στην ΕΕ με υπογραφή Κώστα Σημίτη.
Έκανε λόγο για την ανάγκη ενός νέου πολιτικού υποκειμένου - ριζοσπαστικό Κέντρο το ονοματοδότησε και ανέφερε πως οι παλιές ιδεολογίες ήταν ιδεολογίες του υπερδανεισμού και άρα δεν μας κάνουν.
Αναφέρθηκε και αυτός στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Ανέλυσε πως το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα τελείωσε κάπου εκεί το 2001 και έκανε ονομαστική αναφορά στις αποτυχημένες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του Αλέκου Παπαδόπουλου στην υγεία, του Τάσου Γιαννίτση στο ασφαλιστικό και της Μαρριέτας Γιαννάκου στην παιδεία.
Τέλος αναρωτήθηκε και ρώτησε το κοινό εάν ένας πολιτικός έχει δικαίωμα να αλλάξει. Εάν του δίνεται αυτό το δικαίωμα όπως δίνεται σε έναν αγρότη, σε έναν επιχειρηματία - προφανώς κάνοντας μια μικρή αυτοκριτική διότι και ο ίδιος μετείχε στο πολιτικό σύστημα το οποίο κατήγγειλε.
Αφού λοιπόν έκανα μία προσπάθεια να μεταφέρω συνοπτικά όσα ειπώθηκαν, οφείλω να κάνω μερικές παρατηρήσεις.
Είναι πλέον εμφανές ότι η παγίωση ενός συγκεκριμένου λεξιλογίου, η δομημένη επιχειρηματολογία, η επίκληση της κοινής λογικής, η απαρέγκλιτη στήριξη της παραμονής της χώρας στο Ευρώ και στην ΕΕ έχουν διαμορφώσει μια ευκρινή τάση εντός της Ελληνικής κοινωνίας. Πολλοί προσπαθώντας να την ψηλαφίσουν ποσοτικά κάνουν λόγο για μια σιωπηρή πλειοψηφία που με κάποιον τρόπο πρέπει να ''βρεθεί'' πολιτικά. Άλλοι πάλι εκτιμούν πως οι δυνάμεις του λαϊκισμού υπερτερούν και έχουν και τα εργαλεία με το μέρος τους. Σε κάθε περίπτωση ένα πρώτο συμπέρασμα είναι πως ο χώρος αυτός ομογενοποιείται καθώς η επιχειρηματολογία του το λεξιλόγιό του, η ιεράρχηση των θεμάτων και η κατάδειξη του εχθρού και των προβλημάτων ολοένα και επαναλαμβάνονται. Δεν προστίθενται νέα δομικά στοιχεία - παρά μόνο εξειδικεύονται τα υπάρχοντα και δια της επανάληψης αφομοιώνονται.
Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό είναι πως απουσιάζει η διάκριση Αριστερά - Δεξιά και επικρατεί η προσέγγιση της ''κοινής λογικής''. Αυτή μόνη της η παρατήρηση χωράει συζητήσεις επί συζητήσεων. Μια τέτοια προσέγγιση είναι εύηχη, εν μέρει σωστή στο βαθμό που προσπαθεί να κινητοποιήσει μερίδα κόσμου υπέρ των μεταρρυθμίσεων αλλά δεν είναι απόλυτα ορθή. Πίσω από σχήματα ''κοινής λογικής'' πολλές φορές κρύβονται επιλογές και πολιτικές αμιγώς ταξικές. Άλλες φορές μπορεί να καλύψουν απόψεις εθνικιστικές ή ρατσιστικές. Σε κάθε περίπτωση η έννοια της ''κοινής λογικής'' εργαλειακά χρησιμοποιούμενη μπορεί να αποφέρει καρπούς - προσωπικά επιφυλάσσομαι διότι προτιμώ ο λόγος υπέρ των όποιων μεταρρυθμίσεων να δομείται γύρω από την έννοια του συμφέροντος, μέρος του οποίου είναι και το ταξικό συμφέρον ( μπορεί σε συνθήκες κατάρρευσης η ταξικότητα να παραμερίζει αλλά όχι να εξοβελίζεται).
Ένα τρίτο χαρακτηριστικό είναι πως ο Φλωρίδης ονοματοδότησε το νέο πολιτικό υποκείμενο ριζοσπαστικό Κέντρο και όχι νέα/ φιλελεύθερη/ ευρωπαϊκή κεντροαριστερά. Αν δώσουμε βάση σε αυτή την επιλογή τότε έχουμε να κάνουμε με μία μεγάλη μετακίνηση και αλλαγή πλεύσης. Επίσης η επιλεκτική αναφορά στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Κώστα Σημίτη μετά τον κοινώς αποδεκτό Ελευθέριο Βενιζέλο, ακρωτηριάζει την πολιτική ιστορία του τόπου, τις πολιτικές, ιστορικές και συμβολικές αναφορές μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού - έτσι όπως αυτές αποτυπώθηκαν στην Αριστερά και στον Ανδρέα Παπανδρέου.
Εάν πρόκειται για συνειδητή επιλογή ( ο κ. Απόστολος Δοξιάδης πιστεύει στο νέο Κέντρο ) πρόκειται για ολέθριο σφάλμα καθώς ναρκοθετεί την προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας εάν αφετηριακά απορρίπτει αυτόν τον κόσμο ( με τις ιδέες του, τα σύμβολά του, την δυναμική του) και τον τοποθετεί οριστικά στους απέναντι. Μια γνήσια εκσυγχρονιστική προσπάθεια πρέπει αυθεντικά να εγκολπώσει αυτή την παράδοση και να την ανασυνθέσει δημιουργικά. Με σκληρή κριτική αλλά και αναγνώριση της προσφοράς. Η επιτυχία του όποιου εκσυγχρονιστικού σχεδίου προϋποθέτει την στήριξή του από το λαό. Άρα χρειάζεται εκλαΐκευση, χρειάζεται να μετουσιωθεί σε όνειρο, προσδοκία, ψωμί, εργασία. Αυτό το λαϊκοδημοκρατικό στοιχείο της Μεταπολίτευσης είναι η βάση. Αυτό προσωπικά θέλω να μετεξελιχθεί και όχι να κατηγορηθεί και να απαξιωθεί ωσάν να είναι αποκλειστικός υπαίτιος της χρεωκοπίας διότι πολύ απλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.