Μία προσευχή για τη Δικαιοσύνη...

Του Κώστα Γιαννακίδη Πριν από μερικούς μήνες ένας άνθρωπος που παρακολουθεί με συνέπεια, αλλά όχι με ευλάβεια, τα εκκλησιαστικά πράγματα με...

Του Κώστα Γιαννακίδη
Πριν από μερικούς μήνες ένας άνθρωπος που παρακολουθεί με συνέπεια, αλλά όχι με ευλάβεια, τα εκκλησιαστικά πράγματα με κάλεσε να πάρω απόσταση από την υπόθεση του Βατοπεδίου και να τη δω ως σημείο σε μία ιστορική διαδρομή. Μου εξήγησε ότι αλλιώς αντιλαμβάνεται τον χρόνο το μοναστήρι και αλλιώς το κράτος. Διότι το μοναστήρι, όντως, είναι πάντα καλά. Τα έχει βγάλει πέρα με αυτοκράτορες και σουλτάνους, με σταυροφόρους και στρατούς κατοχής, με διοικητές και πρωθυπουργούς. Και έτσι θα συνεχίσει να πορεύεται στην αιωνιότητα ή μέχρι η αλήθεια να γίνει ισχυρότερη από την πλάνη. Ορθό. Μετά από πέντε αιώνες, γύρω στο μέσον της χιλιετίας μας, η Μονή Βατοπεδίου θα υπάρχει. Δεν μπορείς να ισχυριστείς και το ίδιο για...

το ελληνικό κράτος. Ιστορικά και νομικά, το κράτος, υφίσταται ως έννοια κάτι λιγότερο από δύο αιώνες. Η Μονή Βατοπεδίου χτίστηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο, ουσιαστικά θεμελιώθηκε μαζί με τον χριστιανισμό. Αν ο ιστορικός χρόνος είναι θάλασσα, το μοναστήρι είναι νησίδα στο μέσον της. Όσο και αν σκεπαστεί από νερό, δεν πρόκειται ποτέ να βυθιστεί. Όσο και αν ο άνεμος δυναμώνει την πνοή του, το ράσο του καλόγερου δεν θα σκιστεί.
Την Τετάρτη, ο ηγούμενος Εφραίμ απολογήθηκε και αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Η ανακρίτρια Ειρήνη Καλού ζήτησε την προφυλάκιση του. Σημειώθηκε, όμως, εισαγγελική διαφωνία και ο ηγούμενος αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση 200.000 ευρώ και υποχρέωση εμφάνισης στο αστυνομικό τμήμα δύο φορές το μήνα.
Τίποτα από όλα αυτά δεν αποτελεί πρόβλημα. Τα λεφτά υπάρχουν, ενώ το πιθανότερο είναι πως το αστυνομικό τμήμα των Καρυών θα εμφανίζεται, ως εκ θαύματος, στο προαύλιο της μονής δύο φορές το μήνα. Το πρόβλημα θα αρχίσει να παρουσιάζεται σταδιακά, σαν δάκρυ σε εικόνα της Θεοτόκου, αν όντως υπάρχουν δικαστικοί λειτουργοί που δεν συγκινούνται από τους ασπασμούς του Πούτιν, τα πρωτοσέλιδα και τις εκπομπές που συντονίζει η Χάρη Της. Βέβαια όλοι ξέρουμε πού βρίσκεται η άκρη του κουβαριού. Όταν ένα ολόκληρο σύστημα έχει συνομολογήσει σιωπηρώς, υπογείως και απολύτως ξεδιάντροπα την εκκαθάριση της υπόθεσης, είναι απίθανο ο πέλεκυς και η μομφή να πέσουν πάνω στο μοναστήρι. Όμως η στάση της ανακρίτριας δημιουργεί μία ενδιαφέρουσα υπόθεση που αξίζει να παρακολουθήσουμε. Πόσο αποτελεσματική είναι η βούληση της Δικαιοσύνης απέναντι στις προθέσεις των ισχυρών του συστήματος και του Τύπου; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει μία έρευνα ή μία δίωξη που δεν επιθυμεί κανένας αρμός των μηχανισμών εξουσίας; Το μοναστήρι, βέβαια, θα συνεχίσει να είναι καλά. Αλλά η Δικαιοσύνη έχει μία σπάνια ευκαιρία για να υπενθυμίσει προς όλους την ουσία της δημοκρατίας. Αμήν.