2011: Το έτος του γυμνού και ανίκανου βασιλιά...

Από το tvxs.gr Ενώ η χώρα ετοιμάζεται να υποδεχθεί το 2012 σε ένα γκρίζο περιβάλλον χωρίς ιστορικό προηγούμενο από το 1974 και μετά, με την...

Από το tvxs.gr

Ενώ η χώρα ετοιμάζεται να υποδεχθεί το 2012 σε ένα γκρίζο περιβάλλον χωρίς ιστορικό προηγούμενο από το 1974 και μετά, με την οικονομία να καταρρέει και μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού της να υποφέρει από οικονομική ανέχεια και κατάθλιψη, ο λεγόμενος πολιτικός κόσμος χορεύει αμέριμνος στα σαλόνια της πρώτης θέσης του Τιτανικού: το ΠΑΣΟΚ συσκέπτεται για το αν θα πρέπει να παραμείνει στο τιμόνι του ο άνθρωπος που έφερε τη χώρα μέχρι εδώ, η ΝΔ αναρωτιέται αν είναι συμπολίτευση ή αντιπολίτευση, ο ΛΑΟΣ φθάνει πλέον να βάζει όρους για...
την παραμονή του στη κυβέρνηση και η αριστερά σφυράει αδιάφορα.
ΣΠΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ μια τόσο δραστική απομυθοποίηση ενός πολιτικού συστήματος με πάνω 3,5 δεκαετίες ιστορία και γερές ρίζες στην κοινωνία: αν, όμως, θέλει κανείς να κάνει την αποτίμηση της χρονιάς που πέρασε στην Ελλάδα, δεν μπορεί παρά να σταθεί ακριβώς στην αποκάλυψη ότι η αυτού μεγαλειότης δεν διαθέτει ούτε καν βρόμικα εσώρουχα, χώρια ότι είναι και ανίκανη. Και είναι αυτό το εκρηκτικό μείγμα γύμνιας και ανεπάρκειας που οδηγεί τη χώρα σε μια σχεδόν αναπόφευκτη και τραυματική χρεοκοπία.
Η ΧΡΟΝΙΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ με το περιστατικό Siemens, που θύμισε ότι τα πολιτικά κόμματα, ιδίως τα δυο μεγαλύτερα, είναι αυτιστικά: επικοινωνούν ελάχιστα με το περιβάλλον, αδυνατούν να αλληλοεπιδράσουν με αυτό κι επομένως να διορθωθούν. Ακόμη και την τελευταία στιγμή, σχεδόν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα της ιστορίας, επέλεξαν να καταθέσει το καθένα κόμμα το δικό του ψήφισμα για το μεγαλύτερο -και ετερόφωτο, ως προς την αποκάλυψή του, μην ξεχνάμε- οικονομικό σκάνδαλο της τελευταίας εικοσαετίας. Ήταν η κατάσταση που μερικούς μήνες αργότερα συνόψιζε η κυρία Παπανδρέου, όταν σε μια θυελλώδη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ έλεγε κατάμουτρα στον συνονόματό της πρωθυπουργό: «Είσαι εκτός τόπου και χρόνου».
Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ κ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ήταν πλήρης: αφού έσωσε την Ελλάδα 2-3 φορές με την ιστορική συμφωνία του Μαρτίου, την ιστορικότερη του Ιουλίου και την ιστορικότατη του Οκτωβρίου, χώρια τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα, αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Προηγουμένως, είχε προσφερθεί ν’ αποχωρήσει με πλάγια πηδηματάκια ένα καλοκαιριάτικο πρωινό, όταν ήταν πλέον προφανές ότι οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσαν να πάνε ούτε σε ταβέρνα. Το μετάνιωσε το απόγευμα, ενώ 3 μήνες αργότερα παρά λίγο προκαλέσει μια διεθνή οικονομική κρίση, αναγγέλλοντας αιφνιδιαστικά ένα δημοψήφισμα που είχε αποκλειστικό σκοπό να στριμώξει τους πολιτικούς του αντιπάλους, εκβιάζοντας το εκλογικό σώμα.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΡΙΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ με νύχια και με δόντια στην εξουσία, διοικώντας από τα παρασκήνια τον έμπιστο Πετσάλνικο. Έστω και αν ήταν φανερό -αλλά στους μη αυτιστικούς- ότι η κωμικοτραγική κυβέρνηση του τελευταίου ήταν πιο ετοιμόρροπη και απ’ αυτήν ενός κάποιου Ανδρουτσόπουλου που ο δικτάτορας Ιωαννίδης είχε διορίσει, σε παρόμοιες καταστάσεις πτώσης καθεστώτος, το 1974: δεν θα μπορούσε να σταθεί παραπάνω από μια βδομάδα.
ΕΞΙΣΟΥ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, ΑΝ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΘΟΡΥΒΩΔΗ, ήταν και τα αποκαλυπτήρια Σαμαρά. Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει κανείς άνθρωπος που σκέπτεται λογικά -και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι τόσο εξαγριωμένοι μαζί του οι Ευρωπαίοι, ομοϊδεάτες του και μη- είναι γιατί επέλεξε την τακτική της αναμέτρησης με τον Παπανδρέου και την κυβέρνησή του: αντί να του κάνει πλάτες, ώστε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να βγάλει σε πέρας την «βρόμικη δουλειά», πράγμα που έτσι κι αλλιώς φθείρει τον αντίπαλο ανεπανόρθωτα, ο πρόεδρος της ΝΔ κάνει ακόμα και σήμερα σαν τρελός για να παραλάβει τη βόμβα που θα του σκάσει σίγουρα στα χέρια.
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ των πραγμάτων και των δανειστών, αναγκάστηκε να υποστηρίξει και τα μέτρα των μνημονίων και την κυβέρνηση Παπαδήμου, σε μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα, απ’ αυτές που κοστίζουν πολύ ακριβά σε συνθήκες συνολικής αμφισβήτησης των πολιτικών: δεν είναι τυχαίο ότι στις τελευταίες δημοσκοπήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν έχουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ακόμη και αν σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΔΗΛΑΔΗ, ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ είναι ότι τη σωτηρία της έχουν αναλάβει αυτοί που την οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού. Πρόκειται για ένα πολιτικό προσωπικό που στη μεγάλη του πλειονότητα δεν έχει ποτέ δουλέψει στη ζωή του ούτε έχει μάθει να λύνει προβλήματα: το μόνο που γνωρίζει είναι να τα κρύβει κάτω απ’ το χαλί, όπως έκανε για 37 χρόνια, εξού και φτάσαμε ως εδώ. Με την οικονομία να πνέει τα λοίσθια, το ΔΝΤ ήδη αποφασισμένο και τους εταίρους σχεδόν αποφασισμένους να μη δώσουν την επόμενη δόση, η κατάρρευση της χώρας και μαζί της των γυμνών και ανίκανων βασιλιάδων μοιάζει να είναι θέμα εβδομάδων.