Το δεντράκι και η ευχή*...

Της Διονυσίας Μπίθα , Κοινωνικής Λειτουργού Πάντα μου άρεσαν τα έλατα . Τα αληθινά όμως… Και της μαμάς μου: Μύριζαν-λέει- αλλιώτικα! Έδιν...

Της Διονυσίας Μπίθα,
Κοινωνικής Λειτουργού

Πάντα μου άρεσαν τα έλατα. Τα αληθινά όμως… Και της μαμάς μου: Μύριζαν-λέει- αλλιώτικα! Έδιναν ζωή μαζί με τη χαρά των Χριστουγέννων! Και έτσι ήταν. Η περσινή χρονιά ήταν κάπως διαφορετική… Μπορεί πιο πολύ κι από τη φετινή!
Μια φορά κι ένα καιρό… Έτσι ξεκινούν τα παραμύθια ε; Ακριβώς! Κι επειδή μου αρέσουν τα παραμύθια, το δικό μου παραμύθι θα’ναι για ένα δεντράκι… Ήταν, λοιπόν, ένα δεντράκι πράσινο. Ψηλό και σιωπηλό. Μαζί με πολλά άλλα, στοιβαγμένο δίπλα σε χιλιάδες παιχνίδια και στολίδια… Πέρασε χιλιάδες χιλιόμετρα μοναχικά και...
άλλα τόσα λεπτά ακούγοντας τη χριστουγεννιάτικη μουσική και τις άλλοτε χαρούμενες φωνές των μικρών και άλλοτε εκείνα τα κλάματα του «μαμά-ήθελα-κι-αυτό-ήθελα-και-εκείνο»…
Το δεντράκι φαίνεται πως είχε βρει την νέα του οικογένεια… Αγκαλιά, λοιπόν, μαζί με άλλα στολίδια, παιχνίδια, όλα κόκκινα και πράσινα άνοιξαν την πόρτα του νέου του σπιτικού. Αμέσως ένιωσε την ζεστασιά του, άκουσε χαρούμενες τις φωνές τους, είδε τη λαχτάρα στα μάτια τους να το δουν να λάμπει στολισμένο και είπε μέσα του: Θα είναι όμορφα τελικά αυτά τα Χριστούγεννα!
Κι άρχισε να γίνεται όμορφο! Να καμαρώνουν για το δεντράκι τους! Να θέλουν να γίνει ακόμα πιο λαμπερό, ακόμα πιο χριστουγεννιάτικο…Με κάθε λεπτομέρεια να είναι αυτό που είχαν ονειρευτεί για την νέα τους ζωή, στο νέο τους σπιτικό…
Το δεντράκι είχε αρχίσει να νιώθει πως και κάτι άλλο ακόμα υπήρχε εκεί σε αυτό το σπιτικό…Aλλά σαν να μη το έβλεπε, σαν να μη το άκουγε… Μια μέρα είδε την κοπέλα με τα μακριά σγουρά μαλλιά να στέκεται εκεί δίπλα του, δίπλα στο τζάμι…Μαζί με τη φιγούρα της είδε να καθρεφτίζεται και κάτι…έλαμπε και ήταν πολύχρωμο…Ήταν η ευχή της για το μικρό πλάσμα που θα ερχόταν στη ζωή της!
-Αυτό ήταν τελικά ε; είπε μέσα του το δεντράκι. Μα, πώς δεν το είχα καταλάβει από τη λαχτάρα που καθρεφτίζονταν στις κόκκινες γυαλιστερές μπαλίτσες; Θα γίνει μαμά… Μήπως φοβάται λίγο; Μάλλον… Είναι τόσο γλυκιά όμως…κοίτα πως κοιτάζει την κοιλίτσα της!
Μια στιγμή μόνο έφτασε για να νιώσει πως αυτό το σπιτικό ήταν πάντα δικό του… σαν να άνηκε εκεί! Μύριζε Χριστούγεννα, σπιτικά μπισκότα και κέικ! Μύριζε σπιτική αγάπη και αγωνία για τον μεγάλο ερχομό… Μα, πιο πολύ μύριζε σαν παιδικό παραμύθι που είχε μόλις ξεκινήσει να γράφεται… Και του άρεσαν τα παραμύθια, τα παιχνίδια κι ό,τι παιδικό.. Σαν να φώναζε στολίστε με σαν παραμύθι…
Το παραμυθένιο δεντράκι έγινε το κέντρο της προσοχής… Kι άξιζε κάθε θαυμασμό, κάθε άγγιγμα περιέργειας για το τι κουβαλάει πάνω του…Κι έμεινε μέρες πολλές εκεί μαζί με τις μυρωδιές, τις φωνές, τα τραγούδια, τις ταινίες και τα χρόνια πολλά… Μέχρι που μπήκε πάλι στο χάρτινο κουτί του μαζί με την υπόσχεση ότι δε θα’ναι ποτέ μόνο… Πάντα θα έρχεται μαζί με την προσμονή εκείνη της πρώτης χρονιάς… Και αυτή η προσμονή κάθε χρονιά θα είχε άλλη γεύση… Μια προσμονή κατά ένα χρόνο μεγαλύτερη…
Και μπορεί τα Χριστούγεννα να φέρνουν μια μελαγχολία, κάτι γλυκό, κάτι από τα παλιά… Τα δικά μου Χριστούγεννα πια φέρνουν εκείνη… εκείνη και το γέλιο της! Εκείνη και τη λαχτάρα της για καθετί καινούριο…
Θέλω, φέτος, να καθρεφτίζεται το δικό της γέλιο στις κόκκινες γυαλιστερές μπαλίτσες… Και στο δικό μου καθρέφτισμα στο τζάμι το δεντράκι να δει το γέλιο της… Να το ακούσει να γεμίζει το χώρο… Και θα της πω, απόψε που θα το στολίσουμε όλοι μαζί, ότι φέτος αυτό το δεντράκι την περίμενε έναν ολόκληρο χρόνο για να τη γνωρίσει…
Θα’ναι η βραδιά της…όπως κάθε βραδιά! Θα’ναι τα δικά της Χριστούγεννα… Αυτή κάτω από το δεντράκι. Σαν το πιο όμορφο δώρο που έλαβα ποτέ! Και πάντα τέτοια μέρα θα της υποσχεθώ να την παίρνω αγκαλιά για κρεμάει το πιο ψηλό στολίδι εκείνη στο «δικό» της δεντράκι…
Στο δεντράκι της «δικής» μας ιστορίας…
*http://www.youtube.com/watch?v=xf8db3Vz95I&feature=related