Ευχαριστώ και δευτερολογίες από έναν συντόπιο συντάκτη...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη ( πρωτοδημοσιεύτηκε  στην εφημερίδα " ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΑΛΜΥΡΟΥ ",  στις 29/10/11 ) Μοιράζομαι , ανάμεσα στα ε...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

(πρωτοδημοσιεύτηκε 

στην εφημερίδα "ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΑΛΜΥΡΟΥ", 

στις 29/10/11)

Μοιράζομαι, ανάμεσα στα ευχαριστώ και σε δευτερολογίες που οφείλω σε έναν εντόπιο εκλεγμένο εκπρόσωπο μιας μερίδας πολιτών.
Έστω κι αν ανήκω -κατά τα υπονοούμενα του αντιδημάρχου- σε μια άλλη μερίδα μάλλον μισή για εκείνον, σίγουρα "άλλη", ενδεχομένως κατώτερη (;) λειψή (;) ολίγη (;) κι έτσι θωρούμαι απλώς ως συντάκτης. Σκέτο. Αλλά, δεν είναι άραγε αυτή η ιδιότητα αρκετή; Τι παραπάνω θα έπρεπε να είμαι για να αποκτήσει βαρύτητα η επώνυμη κατάθεση της σκέψης μου και να τολμά έτσι η ταπεινότητά μου να κρίνει τον...
όποιο εκλεγμένο εκπρόσωπό μου; Όντας δημότης της πόλεως ταύτης, όντας μέλος της μητροπόλεως ταύτης δεν αρκούνται οι κρατούντες των χρυσών κλειδιών της παλαιάς κωμόπολης να ακούσουν (για την ακρίβεια να δουν τυπωμένες) τις... κακόβουλες, εμπαθείς, υστερόβουλες, υβριστικές, σκληρές και σκόπιμες συντάξεις προτάσεων με επιλεγμένες λέξεις μου; 'Η επιθυμούν τους νέους αυτής της πόλης μουγκούς, χαμένους στους μουσικούς εν Πεζόδρομω ρυθμούς, "χαλασμένους" από τη μέθη του αλκοόλ (που θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι νοθευμένο);
Αλλά, μάλλον ήρκεσαν οι προσωπικές παρατηρήσεις και με ετίμησε ο κ. αντιδήμαρχος βεβαίως-βεβαίως κι έτσι είδαμε τη γραφή του. Και τον ευχαριστώ που μου απάντησε, έστω δίχως να με κατονομάζει, λες και γεννήθηκα μπάσταρδος. Δίχως όνομα, δίχως επώνυμο. Έδειξε, τουλάχιστον, ότι δεν έχει μάθει στην κριτική και δεν την συμπαθεί. Αμελεί, παράλληλα, το γεγονός ότι βασική αρχή στην πολιτική τέχνη είναι το να... ακούει κανείς. Κατοχυρώνεται στα υπόψιν, σε περίπτωση που θελήσω να ασχοληθώ ειδικά με δικές του αποφάσεις, πράξεις ή παραλήψεις. Τώρα, όμως, δεν το έπραξα. Στην Δημοτική Αρχή εν συνόλω απευθύνθηκα κι αυτή κάλεσα να δείξει ότι υπάρχει. Ότι δεν άγεται και φέρεται από ανώτερους που αποφασίζουν γι᾽ αυτήν, χωρίς αυτήν. Ότι δεν υποτάσσεται. Ότι δεν σαγηνεύεται ο δήμαρχός μας απ᾽ το καθολικό άκουσμα (σε όλες τις βουνοκορφές της Μαγνησίας) ότι είναι το καλύτερο παιδί (=δεν το γράφω ειρωνικά) και ότι εργάζεται νυχθημερόν για το καλό του τόπου μας. Ότι αντιστέκεται σε πονηρές μεθοδεύσεις των κακών βολιωτών, που μεριμνούν φυσιολογικώς -στην εποχή των μεταπολιτευτικών κανιβάλων- μόνο για τη διεύρυνση της σφαίρας επιρροής τους. Κι αφής στιγμής αυτή η νεοπασοκική ανακάλυψις του Ρυθμιστικού Σχεδίου τους δίδει την αυτή δυνατότητα (να φάνε δηλαδή ως ψάρια μεγαλύτερα, τα μικρότερα), απλά θέλησα να τους σημειώσω εκ των προτέρων (και όχι εκ των υστέρων, εκ του ασφαλούς μετά από μια διαφαινόμενη αποτυχία επισφραγισμένη με βουλοκέρι υπουργικών αποφάσεων και νόμων του κράτους) ότι είμαστε κι εμείς εδώ, οι αφανείς νέοι, και δεν θα ανεχτούμε στην καμπούρα μας άλλες αδικίες στο όνομα των ποσοστών, των αριθμών, των μεριδίων. Κι αντί να προσμετρηθεί θετικά το γεγονός ότι παρουσιάστηκα πριν την τελετή λήξης (δίχως την κουκούλα της ανωνυμίας που συνηθίζεται στο διαδίκτυο) και δεν εμφανίστηκα έπειτα απ᾽ το χαμό να κραδαίνω το δάχτυλο λέγοντάς τους τί δεν κάναν σωστά, κρίθηκα ως ακατάλληλος συντάκτης. Έγραψα εγκαίρως (από τον καναπέ όντως και από το λαπ τοπ, καθώς πια έχει ξεπεραστεί η παράδοση χειρόγραφων κειμένων), δεν εμφανίστηκα ετεροχρονισμένα και πάλι παρουσίαστηκα ως υστερόβουλο κωλόπαιδο, εν ολίγοις. Στη γωνιά δεν τους ανέμενα, εκεί στην Όθρυος που όλοι γνωρίζουν ότι διαμένω και πάλι θεωρήθηκα ότι (παρα)κινούμαι από συμφέροντα τρίτων. Δεν πήγα, λέει, στη μάζωξη του δημοτικού συμβουλίου για να ακούσω τα ηχηρά ΌΧΙ. Πότε κάλεσαν τους πολίτες; Το πρωί έβγαλαν ανακοίνωση μεταξύ των ότι συσκέπτονται το απόγευμα αργά (εξού και το "άρον άρον"). Ας μας συγχωρήσουν που δεν ήμασταν σε τέτοια ετοιμότητα, τέλη καλοκαιριού κι ας δεχθούν ότι κινήσεις πανικού και βιασύνης γεννούν πάντα ερωτήματα, σε κακόβουλους και μη. Ακόμα και στους αθώους που επιθυμούν να έχουν για ακροατήριο.
Αναρωτιέμαι, ακόμη, αν ο κ. αντιδήμαρχος έχει χρέη και εκπροσώπου τύπου της δημοτικής αρχής και μιλά στο όνομά της; Γιατί έπειτα, δεν αδικείται μόνο ο ίδιος, αλλά αδικεί τους λοιπούς μετέχοντες αυτής (της Δημοτικής Αρχής). Κι αυτό, όμως, περνά στη λήθη της μελάνης. Καταπατιέται η αστοχία της απάντησης από την μυρωδιά του ήδη πεπαλαιωμένου χαρτιού (αν υπάρχει ακόμη το συγκεκριμένο φύλλο της εφημερίδος κάπου στο φτωχικό σας). Την προσπερνά κι η διαφήμιση που έκανε στο blog, κι ας μην την χρειάζεται. Ξανά, ευχαριστώ! Ω! Χαρά! Κι ας λησμόνησε να σημειώσει ότι είναι ένα από τα πιο πολυσύχναστα blogs της χώρας κι ότι εκεί, παρά ταύτα, υπάρχει -έστω και δυσανάλογα- στήλη με συμβάντα που λαμβάνουν χώρα στον Αλμυρό. Mάλλον, δεν γνωρίζει ότι εκεί φιλοξενήθηκαν και παρουσιάστηκαν σε ένα ευρύ κοινό και συντοπίτες μας και νυν αντιδήμαρχος, αγαπητός κι αυτός, και φίλος. Δόθηκε δηλαδή βήμα εμβέλειας να ακουστεί η τοπική φωνή μας. (Η σχετική αναφορά σημειώνεται ότι δεν γίνεται λόγω μιας κρυφής επιθυμίας για την όποια αναγνώριση, καθότι πιστεύω στο ρητό "ουδείς προφήτης στον τόπο του".)
Στο σημείο αυτό, ο συντάκτης κρίνει σκόπιμο να ενημερώσει ότι δεν είναι δημοσιογράφος κι ως εκ τούτου σκοπός του δεν είναι η ορθή ενημέρωση. Είναι παρατηρητής, κοινωνικός επιστήμονας κι ενίοτε κριτής πεπραγμένων πολιτικών που (καθ)ορίζουν το παρόν και το μέλλον του. Θεωρεί ότι έχει αυθύπαρκτα αυτό το δικαίωμα και δεν το διαπραγματεύεται. Συζητά, όμως, την όποια αλήθεια του. Κι έτσι δίδει ευκαιρίες σε άλλες αλήθειες να αναδειχθούν (μέσα του) και νέες απορίες να γεννηθούν. Όπως για παράδειγμα, γιατί να συναντάται τέτοια απέχθεια στη λέξη "αγαπητός"; Αφού είναι όντως. Ψηφίστηκε, τιμήθηκε, επιβραβεύτηκε. Άρα, είναι τρισαγαπητός και από πού λοιπόν η ειρωνεία τεκταίνεται και τεκμαίρεται η πρόθεσή της;; Είναι αγαπητός κι εντός των τειχών της οικογένειας μου. Το ομολογώ. Ο πατέρας μου μιλά με τις καλύτερες λέξεις για εκείνον. Μόνο που τις συντάσσει προφορικώς και μεταξύ μας δύσκολα θα ξεκλέψεις από τον Μιχάλη κακή κουβέντα για τον όποιο.

Σημειώνεται, εδώ επιπροσθέτως, ότι η ειρωνεία χρησιμοποιείται συνήθως (τουλάχιστον πάντα από τον υπογράφοντα) για να προσδώσει πλαγίως ότι επιθυμεί να καυτηριάσει ο συντάκτης. Είναι μια καυστική απεικόνιση της αλήθειας για τον ίδιο. Η σύνταξη την οποία σχολίασε ο αντιδήμαρχος, όμως, είχε πολυσημειωμένη ευθύτητα στον λόγο της, στα υποκείμενα και στα αντικείμενα, δίχως παραλληλισμούς και δίχως έμμεσες αναφορές. Σε διαφορετική περίπτωση, ακόμη, θα μεταφράζονταν...

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

ένας συντόπιος συντάκτης