Εκείνος και εκείνος...

Του Κώστα Γιαννακίδη Ο Αντώνης Σαμαράς έκανε τη δήλωση του στις 14.00 της Πέμπτης. Αν σιωπούσε για δύο ώρες, πιθανότατα το σχέδιο του ...

Του Κώστα Γιαννακίδη

Ο Αντώνης Σαμαράς έκανε τη δήλωση του στις 14.00 της Πέμπτης. Αν σιωπούσε για δύο ώρες, πιθανότατα το σχέδιο του Γιώργου Παπανδρέου θα κατέληγε τσαλακωμένο στον κάλαθο των αχρήστων. Το υπουργικό συμβούλιο επρόκειτο να αρχίσει στις 12.00. Όμως ο πρωθυπουργός δεν είχε κανένα λόγο να πάει πριν ακούσει τον αρχηγό της αντιπολίτευσης. Η λογική του έδειχνε το αναμενόμενο: ο Σαμαράς θα έλεγε προς τους δανειστές μας ότι αποδέχεται τη δανειακή σύμβαση. Και αυτό έγινε. Μετά ο Παπανδρέου πήρε τις...
λέξεις του Σαμαρά και χρησιμοποίησε αυτό που λένε, αλλά δεν εννοούν.
Προσπαθώ να φανταστώ τι θα είχε συμβεί αν ο Σαμαράς σιωπούσε. Αν περίμενε τον πρωθυπουργό να πάει στο υπουργικό συμβούλιο προκειμένου να έχει συνολική εικόνα. Ο Παπανδρέου θα έμπαινε στο κλουβί με τα λιοντάρια. Με τους βασικούς υπουργούς να διαφωνούν με το δημοψήφισμα, ο πρωθυπουργός, θα δυσκολευόταν να βρει την καρέκλα του. Μέσα από το στόμα του Σαμαρά βγήκε ένα σωσίβιο και ο Παπανδρέου έκλεψε ακόμα λίγο χρόνο από τον αντίπαλό του.
Συνιστά αυτό πολιτική απάτη; Σίγουρα ναι, αλλά η πολιτική είναι η κινούμενη άμμος που πέφτει η ηθική. Ο Παπανδρέου λειτούργησε ακολουθώντας το ένστικτο αυτοσυντήρησης του πολιτικού στην εξουσία-η προσωπική αξιοπρέπεια γίνεται μαξιλάρι στην καρέκλα. Και αν δεν τον πίεζε η κοινοβουλευτική ομάδα, όχι τον Αθανασάκη, ούτε SMS δεν θα έστελνε προς τον Σαμαρά. Αλλά και ο Σαμαράς επιδεικνύει τη βουλιμία που οφείλει να διακατέχει τον αρχηγό ενός κόμματος που διεκδικεί την εξουσία. Στην πολιτική ακόμα και τα προσχήματα χρησιμοποιούνται κατά βούληση. Χθες το πρωί ο Παπανδρέου ήταν για να φύγει ατιμασμένος. Το βράδυ τον χειροκροτούσαν στη Βουλή. Τόσο ο ίδιος, όσο και ο αντίπαλός του, πολιτεύονται με ήθη και νοοτροπία που παραπέμπουν στην εποχή της ανεμελιάς. Κρίμα, γιατί υποτίθεται ότι ζουν τη φαντασίωση του πολιτικού: η πατρίδα κινδυνεύει και αυτοί καλούνται να τη σώσουν. Όμως όταν η φθηνή ίντριγκα ζευγαρώνει με τον χονδροειδή λαϊκισμό, τότε γεννά ανωμαλία. Είναι στιγμές που πιστεύεις ότι στον Παπανδρέου δεν αξίζει να παραμένει πρωθυπουργός, ενώ στον Σαμαρά δεν αξίζει να γίνει πρωθυπουργός. Τι μένει; Ας φτιάξουν μια κυβέρνηση έξι μηνών και μετά, λογικά, ο Σαμαράς θα έχει τον πρώτο λόγο, ίσως και την ευκαιρία του. Και να δείτε, στο τέλος εκεί θα φτάσουν, σπρώχνοντας κάτω από το εθνικό μας χαλάκι τη γελοιότητα αυτών των ημερών. Πριν ξημερώσει η επόμενη μέρα θα καταλάβουν πως ή θα «κρεμαστεί» ο ένας πάνω στον άλλον ή θα τους «κρεμάσουν» χώρια.