ΟΙ ΡΟΜΠΕΝ ΤΗΣ ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ...

Του Νίκου Δόικου ( http://www.nikosdoikos.com/ ) Ζούμε μέρες πονηρές . Ο συλλογικός πόνος ευνοεί τους φτηνούς λαϊκισμούς. Σε ένα περιβάλλο...

Του Νίκου Δόικου (http://www.nikosdoikos.com/)

Ζούμε μέρες πονηρές. Ο συλλογικός πόνος ευνοεί τους φτηνούς λαϊκισμούς. Σε ένα περιβάλλον ασυγκράτητης ( δικαιολογημένης) οργής είναι εύκολο, μαζί με την ψυχραιμία του, να χάσει κανείς και την ευθυκρισία του. Τέτοιες συγκυρίες ψάχνουν όλοι εκείνοι οι διαχρονικοί δήθεν. Οι δήθεν λαϊκοί αγωνιστές, οι δήθεν επαναστάτες συνδικαλιστές, αναζητώντας κοινωνική καταξίωση. Ελπίζοντας να κρύψουν μέσα της τις ανομίες τους. Να τις καλύψει η παραζάλη των γενικότερων προταγμάτων της εξέγερσης.
Βλέποντας τις ανατεταμένες γροθιές των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ καθώς...
οδηγούνται στον εισαγγελέα, μετά τα τελευταία γεγονότα της Μεσογείων και ακούγοντας τις θεατρινίστικες κορώνες περί ανυπακοής – «εμείς δεν θα κόψουμε το ρεύμα του φτωχού μεροκαματιάρη» - θεώρησα υποχρέωση μου να ξαναγίνω δυσάρεστος και να τις ερμηνεύσω ως σύνδρομο αναπλήρωσης, ως εξιλέωση (και καθόλου ηρωισμό). Εξιλέωση καθώς το «χαράτσι» επιβάλλεται στους μεροκαματιάρηδες και όλους τους εργαζόμενους (ανοήτως, δεν έχει σημασία) για να αντιμετωπισθούν δημοσιονομικές ανισορροπίες στις οποίες καθοριστικό ρόλο έπαιξαν και τα λογίς κεκτημένα της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, οι εξωφρενικοί μισθοί, συντάξεις, εφάπαξ, επιχορηγήσεις, γενικώς το συντεχνιακό φαγοπότι δεκαετιών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Άρα, ξεκαθαρίζω εξαρχής, εάν τελικά αποφασίσω να μην πληρώσω τον επιβαρυμένο λογαριασμό της ΔΕΗ, δεν θέλω την βοήθεια κανενός γενοπίτη.
Τα στοιχεία είναι αδιάσειστα. Σημαντικό μέρος του Ελλείμματος και του Χρέους οφείλεται στις εντελώς ασύμμετρες «μεταπολιτευτικές» απολαβές των … εθνικών συντεχνιών. Με πρώτες αυτές της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και του ΟΣΕ. Και αντί σεμνής αναδίπλωσης, προσπαθούν σήμερα με κάθε τρόπο να διατηρήσουν τα κεκτημένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα λαϊκού επαναστατικού ηρωισμού το παρακάτω. Κοινό μυστικό στους διαδρόμους του Υπουργείου Οικονομικών, το οποίο, άγνωστο γιατί, η ηγεσία του υπουργείου καθυστερεί να δημοσιοποιήσει. Το γεγονός δηλαδή ότι οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, εν αγνοία των άλλων εργαζομένων, εξασφάλισαν από την διοίκηση της ΔΕΗ ( ήτοι από όλους εμάς τους καταναλωτές ηλεκτρικού ρεύματος και τροφοδότες των ταμείων της διοίκησης της ΔΕΗ) 150 εκατομμύρια Ευρώ για να καλύψουν, λέει, τις περικοπές από τα μνημονιακά μέτρα. Δεν γνωρίζω εάν αυτός ο συντεχνιακός ελιγμός υλοποιήθηκε με τις γροθιές ψηλά ή, όπως πληροφορούμε, με την απειλή να βυθίσουν για άλλη μια φορά την χώρα στο σκοτάδι.
Θα ήταν νομίζω χρήσιμο για το συλλογικό μας μέλλον να κατορθώσουμε επιτέλους να ξεχωρίσουμε τους αντιπάλους της εθνικής-λαϊκής επανεκκίνησης. Μαζί με το κομματικό κράτος, τον λαϊκισμό, την αλληλο-τροφοδοτούμενη διαφθορά μεταξύ υπαρκτής πολιτικής και Οικονομίας, την αναξιοκρατία σε όλες τις αρθρώσεις του δημόσιου βίου, να εκτιμήσουμε σωστά το κόστος της συντεχνιακής ομηρίας της Ελλαδικής Κοινωνίας.
Όπως επαναλαμβάνω συχνά στον διαδικτυακό διάλογο, εάν σε μια εποχή αναδιατυπώσεων χρειάζεται, χάριν επικοινωνίας, να μιλήσουμε με όρους παραδοσιακής πολιτικής χωροταξίας, θα μπορούσε να πει κανείς πως αριστερή, ανατρεπτική, κοινωνιο-κεντρική πολιτική είναι προφανώς όποια προάγει τα συλλογικά κοινωνικά συμφέροντα. Αντίθετα, δεξιά, συντηρητική, ατομο-κεντρική πολιτική είναι εκείνη που υπηρετεί τα ατομικά ή ομαδικώς (συντεχνιακώς) οργανωμένα ατομικά συμφέροντα. Ιδίως δε όταν αυτά τα συμφέροντα υπερβαίνουν το δημοκρατικό δικαίωμα κλαδικής διεκδίκησης και μετατρέπονται σε χονδροειδή εκβιασμό σύνολης της Κοινωνίας. Όπου βάναυσα καταπατούνται και έργω αμφισβητούνται τα δικαιώματα σύνολου του Λαού , η Δημόσια Περιουσία ( ηλεκτρικό ρεύμα, λιμάνια, οδικά δίκτυα κλπ ), η Εθνική Οικονομία. Όπου τιμωρούνται οι εργαζόμενοι πολίτες για την ασυμφωνία μεταξύ εκάστοτε Κυβερνήσεων και συνδικαλιστών. Όπου πληρώνει, και ακριβά μάλιστα, ολόκληρη η Κοινωνία την αποτυχία συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, τις ενδο-οικογενειακές συγκρούσεις του συντεχνιασμού με το κομματικό-πελατειακό Σύστημα.
Θεωρώ τον συντεχνιασμό (τρεϊντ-γιουνιονισμό κατά Λένιν) ως άλοθι, ως εργαλείο επικυριαρχίας του Συστήματος. Αν θέλετε, ένας από τους βασικούς αμυντικούς μηχανισμούς της νεο-φιλελεύθερης Ελίτ ( της οποίας την ολομέτωπη επίθεση αντιμετωπίζουμε σήμερα ) είναι η ικανότητα της να περιορίζει τις κοινωνικές εντάσεις στα όρια των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, έτσι ώστε να λειτουργούν ως συστημικά αμορτισέρ των επικίνδυνων κοινωνικών κραδασμών.
Όσο τα νέα κοινωνικά κινήματα θα συγκλίνουν στην ανατροπή της νεο-φιλελεύθερης Ελίτ, της χυδαίας απληστίας που πνίγει κάθε ανθρώπινη χάρη, είναι βέβαιο ότι θα βρίσκονται αντιμέτωπα και με τους οργανικούς συνοδοιπόρους της Ελίτ, με τις οργανωμένες εκφάνσεις του ατομο-κρατισμού και του στυγνού βουλημικού εγωϊσμού. Με τις συστημικές συντεχνίες.
Αισιοδοξώ ότι, σε πείσμα του παγκοσμιοποιημένου τζόγου, που πόνταρε στην κατάρρευση, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα βγεί κερδισμένη στο σύνολο της από την σημερινή κρίση. Θα υιοθετηθούν μέτρα και θα υλοποιηθούν πολιτικές προ πολλού αναμενόμενες. Η Πολιτική ενοποίηση, μια κατά το δυνατόν ενιαία δημοσιονομική πολιτική, η χρηματοπιστωτική ευελιξία της ΕΚΤ, καθώς και ρυθμιστικές πολιτικές εξισορρόπησης μεταξύ πλεονασματικών και ελλειμματικών οικονομιών, στο πλαίσιο ενός μόνιμου Ενωσιακού Μηχανισμού. Μια ισχυρότερη Ένωση μέσα στον πολυκεντρικό κόσμο που ξεπροβάλλει (ΕΕ, ΗΠΑ, ΚΙΝΑ, ΡΩΣΣΙΑ, ΙΝΔΙΑ, ΙΑΠΩΝΙΑ, ΒΡΑΖΙΛΙΑ ,κλπ) παρά τις μονοκρατορικές επιδιώξεις της Ελίτ. Αυτού ακριβώς του κόσμου τις οδύνες τοκετού βιώνουμε σήμερα όλοι εμείς, η τυχερή γενιά της Κρίσης και της Ανατροπής. Ζούμε στο πρελούδιο της Εποχής της Κοινωνίας, η οποία δεν νοείται παρά μόνον ως υπέρβαση των ατομο-κρατικών αντιλήψεων.