Την… κουρέψαμε!

Γράφει ο Βασίλειος Μπαλάφας Μέλος Π.Ε. Ν.Δ. Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 29 Οκτωβρίου 2011, σελίδα 7  Την ώρα...

Γράφει ο Βασίλειος Μπαλάφας
Μέλος Π.Ε. Ν.Δ.

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 29 Οκτωβρίου 2011, σελίδα 7 

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει «κλείσει» ακόμα το...
ύψος του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους και έχω την αίσθηση ότι το τελικό ποσοστό θα παίζεται και μετά την Κυριακή, μέρα κατά την οποία υποτίθεται ότι πρέπει να έχει αποφασιστεί όλο το πακέτο για την Ελλάδα.
Αυτά που γνωρίζουμε σίγουρα είναι ότι το ποσοστό θα κινηθεί άνω του 50 %, ότι η χώρα θα μπει σε μια πολύ μακρά περίοδο αυστηρής επιτήρησης ή επιτροπείας ή κηδεμονίας ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, ότι η έξοδος στις αγορές θα αποτελεί άφταστο στόχο τουλάχιστον μέχρι το 2021, ότι η ύφεση θα συνεχιστεί αρκετά ακόμα, ότι το εργασιακό περιβάλλον θα αποκτήσει ακόμα πιο τραχείς συνθήκες και ότι μισθοί και συντάξεις θα κατέβουν ακόμη περισσότερο.
Προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι τα παραπάνω συνιστούν απλώς παράπλευρες απώλειες ή λογικές συνέπειες όσων συμβαίνουν. Υπάρχουν δύο τουλάχιστον γεγονότα, αυτή τη στιγμή, που αποτελούν τους βραχίονες μιας μέγγενης που δύσκολα η χώρα και οι πολίτες της θα κατορθώσουν να αντέξουν σε βάθος χρόνου.
Γεγονός πρώτο. Από την υπογραφή ήδη του πρώτου μνημονίου – επίτηδες γράφω «υπογραφή» γιατί ουδέποτε ψηφίστηκε – οι ρήτρες που μπήκαν στη χώρα, της απαγόρευαν να συνάψει οποιαδήποτε δανειακή συμφωνία με χώρες εκτός των μνημονιακώς συμβαλλομένων, ακόμα και αν αυτή η συμφωνία αρκούσε για να ξεχρεώσει ολόκληρο το χρέος της. Αυτό πια ισχύει καθολικά και παγκοσμίως, μιας και ο μηχανισμός του EFSF, πλέον εμπλέκει και χώρες εκτός Ε.Ε., όπως οι περίφημες BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική).
Αν υποθέσουμε ότι βρισκόταν αύριο ένας «τρελός» Πρωθυπουργός που θα ήθελε να απαλλάξει τη χώρα από τα νέα της «δεσμά», μέσω κάποιου «σωτήριου» δανείου, θα έπρεπε να ανακαλύψει εξωγήινη ζωή, να επικοινωνήσει μαζί της, να διαπιστώσει ότι είναι συνεννοήσιμη, να εξασφαλίσει ότι έχει «λεφτά» και να την προσεδαφίσει στην Ελλάδα, αφού πρώτα πείσει τους παγκόσμιους – πια – εταίρους μας, να καθίσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης του χρέους μας μαζί της. Βέβαια, δεν μπορώ να αποκλείσω το σενάριο ότι ακόμα και αν επιτυγχάνονταν αυτά, στο τέλος δεν θα τα έβρισκαν όλοι αυτοί μεταξύ τους, βγαίνοντας αγκαλιασμένοι από κάποια αίθουσα συνεδριάσεων και ανακοινώνοντας μια διαγαλαξιακή συμφωνία που θα έστελνε τον «τρελό» Πρωθυπουργό να βρει δανειστές σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, αφού πρώτα έλυνε τους γρίφους του χωροχρόνου.
Γεγονός δεύτερο. Είναι προφανές ότι σε μια χώρα αποκλεισμένη από πηγές δανεισμού ή μεσοπρόθεσμης ρευστότητας, τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει εκτός ενός συγκεκριμένου κύκλου. Ο κύκλος έχει ήδη σχεδιαστεί στο πάτωμα με κιμωλία. Τα λεφτά που θα μπαίνουν στη χώρα θα είναι συγκεκριμένα, θα εκταμιεύονται κατά τακτά, βραχεία, χρονικά διαστήματα και όλοι εμείς μαζί θα προσπαθούμε να γυρνάμε μεταξύ μας αυτά τα λεφτά μέχρι να έρθουν τα επόμενα. Η αποταμίευση θα αποτελεί κάτι το ανήκουστο, ομοίως και οι μακρόπνοοι σχεδιασμοί, τουλάχιστον για τους ιδιώτες και τους καθαρά ντόπιους επιχειρηματίες.
Θα έχουμε δηλαδή μια καθαρά «ανταλλακτική» οικονομία, στην οποία αντί να συναλλασσόμαστε με «φασόλια», «μάρκες» ή «μαυρομάτικα», θα μας δίνουν προσημειωμένα χαρτονομίσματα ευρώ, έτσι για να νομίζουμε ότι δεν μας έβγαλαν απέξω.
Αυτή είναι η αλήθεια. Κοινώς, την … κουρέψαμε και όλα τα υπόλοιπα σχετικά με τις εκτιμήσεις και τις αναλύσεις των αναμενόμενων αποφάσεων και ανακοινώσεων είναι για να τα κουβεντιάζουμε μεταξύ μας, σε «εικονικές» συζητήσεις, μιας «εικονικής» πραγματικότητας και τελικά μιας «εικονικής» ελεύθερης οικονομίας. Όχι ότι τώρα είμαστε και πολύ καλύτερα από αυτό. Απλά τώρα θα μας το επιβάλλουν οι «απέξω» και θα μας κακοφανεί.
Το πρωτογενές πλεόνασμα
Πολλή κουβέντα γίνεται για τα «πρωτογενή πλεονάσματα» που ευαγγελίζονται οι κυβερνητικοί. Δεν θέλω να είμαι συλλήβδην ισοπεδωτικός. Πιστεύω απλώς ότι ορισμένοι δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς σημαίνουν όσα συμβαίνουν. Και πώς να καταλάβουν άλλωστε, όταν ήταν εκείνοι που χειροκροτούσαν όρθιοι όταν τους ανακοινωνόταν ότι οι μνημονιακές συμβάσεις δεν θα περνάνε από τη Βουλή, που ζητωκραύγαζαν όταν τους έλεγαν για τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου, που ουσιαστικά ήταν ο προπομπός της σημερινής εξέλιξης, που κόντευαν να κατουρηθούν από τη χαρά τους όταν ψήφιζαν το πολυνομοσχέδιο, για το οποίο καιρό πριν ο Πρωθυπουργός και ο Πρωθυπουργεύων διαβεβαίωναν επιστολικώς τη Λαγκάρντ ότι θα ψηφιζόταν πανηγυρικά σε όλα του τα άρθρα.
Την εικόνα τριών – τεσσάρων βουλευτών δε, της κυβερνώσας παράταξης, εις εξ αυτών από την Κορινθία, να διαγωνίζονται στο ποιος χειροκροτεί πιο δυνατά, παλεύοντας να συναντήσουν τη ματιά του Πρωθυπουργού, την ώρα που τους ανακοίνωνε ότι η 21η Ιουλίου απέθανε και πάμε για κάτι μεγαλύτερο, δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Θα τη θυμάμαι και θα τη θυμίζω σε κάθε ευκαιρία.
Σε μια χώρα λοιπόν με συγκεκριμένο κύκλο και πεπερασμένη ροή χρήματος, με ολοσχερώς εξωτερικούς επενδυτικούς παράγοντες, για το διάστημα ισχύος των νέων συμφωνιών, το πλεόνασμα μπορεί να προέλθει μόνο από «οικονομία» στα εισοδήματα των πολιτών και τις όποιες παροχές. Είπαμε, τα λεφτά θα είναι συγκεκριμένα και θα τα «γυρνάμε» μεταξύ μας. Οπότε … Δεν θέλει και πολύ μυαλό. Κάντε τώρα μια τηλεδιάσκεψη με τον Πρωθυπουργό.
Περί δημοκρατίας 
Αν όλα αυτά ισχύσουν και αποτελέσουν το πλαίσιο της λειτουργίας της πατρίδας μας, αντιλαμβάνεστε ότι το να συζητάμε για «δημοκρατία» θα είναι κάτι σαν τραγική ειρωνεία.
Όταν γράφω «δημοκρατία», δεν εννοώ ότι θα μας περιμένουν σε τίποτα γωνίες καμιόνια με προτεταμένα τυφέκια και χειροπέδες, ούτε ότι δεν θα μπορούμε να γράφουμε, να μιλάμε, να λέμε την άποψή μας ή ακόμα και να βρίζουμε τους όποιους ο καθένας θεωρεί υπεύθυνους για το απεχθές χάλι μας.
Εννοώ τη «δημοκρατία» έτσι όπως την εννοούμε σήμερα. Με την έννοια της ανάδειξης αιρετών εκπροσώπων που έχουν μικρότερη ή μεγαλύτερη εξουσία, που μπορούν να παίρνουν αποφάσεις για διάφορα θέματα, που ενδεχομένως μπορούμε να τους περιμένουμε έξω από τον Άγιο Δημήτριο για να τους ρίξουμε μερικά μπινελίκια. Που μπορούμε – αυτή τη στιγμή – υπό μια ιδανική θεώρηση, να διεκδικήσουμε ο καθένας μας την ανάδειξή μας σε μια τέτοια θέση.
Εντάξει … Με όλα αυτά που φαίνεται να έχουν συμφωνηθεί, θα αναδειχθεί μια «κάστα» επίλεκτων εγχώριων «τζιτζιφιόγκων» και «φούφουτων» που θα νομίζουν ότι κυβερνάνε και θα επιτραπεί και ένας ελεγχόμενος αριθμός «αντιδραστικών» που θα μαλώνουν με τους προηγούμενους, έτσι ώστε οι original διαχειριστές να κάνουν ήσυχοι τη δουλειά τους, όπως επιζητούν σήμερα κάποιοι Υπουργοί μας. Μπράβο βρε ! Και του χρόνου φουντούνια !