Το στρατήγημα της σύγχρονης ταπείνωσης των Ελλήνων…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου Χθες το βράδυ στις Κάννες δεν ταπεινώθηκε απλώς ο κ Παπανδρέου, ταπεινώθηκε ένας ολόκληρος λαός, τουλάχιστο...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Χθες το βράδυ στις Κάννες δεν ταπεινώθηκε απλώς ο κ Παπανδρέου, ταπεινώθηκε ένας ολόκληρος λαός, τουλάχιστον με την έννοια του εκλογικού σώματος. Η Ευρωπαϊκή ηγεσία κάνοντας ρελάνς στα αμερικανικά κόλπα του ψυχρού πολέμου, που υιοθέτησε ο Έλληνας πρωθυπουργός, μετέβαλλε το «zero-sum game» του τελευταίου σε εφιάλτη για το πολιτικό σύστημα της χώρας μας.
Πρωτόγνωρα πράγματα για την ΕΕ! Εφιαλτικές στρατηγικές κυριαρχίας που αναιρούν την λογική του Ευρωπαϊσμού. Επιστρέψαμε πολιτικά στην εποχή του ψυχίατρου του 18ου -19ου αιώνα, με κανόνα την ανελαστική συμμόρφωση σε μια δήθεν φιλελεύθερη πολιτικο-οικονομική δομή, δια της αμφισβήτησης της ικανότητας των Ελλήνων να επιλέξουν την μέθοδο διαχείρισης της χρεοκοπία του κράτους τους. Το «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ευρωζώνη», είναι ένα ερώτημα που...
 αυτό καθ' εαυτό - και όπως ετέθη - απλώς διαπραγματεύεται τη δημοσιονομική και πιστωτική κρίση με όρους (επι)κυριαρχίας του διευθυντηρίου (ψυχιάτρου) της ΕΕ προς μια χώρα της Ένωσης (ασθενής), στερώντας από τον ελληνικό λαό το δικαίωμα παραγωγής πολιτικής - ακόμη και στην περίπτωση που όλοι μας θεωρούσαμε ότι η ΕΕ ταυτίζεται με το Ευρώ.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια μορφή βαρείας προσβολής της κυριαρχίας ενός κράτους μέλους της Ένωσης, με παράλληλη προσβολή της θεσμικής μεθόδου άσκησης της ευρωπαϊκής πολιτικής διαδικασίας, σε επίπεδο ταπείνωσης μιας συνιστώσας την ΕΕ πολιτικής δομής. Τούτο πρακτικά θέτει σε κρίσιμη αμφισβήτηση ολόκληρη την θεσμική δομή της Ένωσης. Αυτό ήθελε άραγε να πετύχει ο κ. Παπανδρέου, με την πρόκληση/αιφνιδιασμό περί «δημοψηφίσματος» που επεχείρησε;
Αν ναι, τα κατάφερε! Από σήμερα η άτυπη ηγεσία της ΕΕ μετατρέπεται σε έναν μηχανισμό στυγνού εξαναγκασμού των τύποις και όχι ουσία πλέον συνιστωσών δυνάμεων που συγκροτούν με πολιτικούς και όχι απλώς νομικούς όρους το λεγόμενο «κοινοτικό κεκτημένο». Ή τέλος πάντων όσων εξ αυτών εμφανίζονται πρόθυμες να απαλλαγούν από το βάρος άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας σε ένα ασφυκτικό οικονομικό περιβάλλον!
Με δύο λόγια το «zero-sum game» του Γ. Παπανδρέου στο εσωτερικό της Ελλάδας, προκάλεσε ένα αντίστοιχο παιχνίδι στο πλαίσιο της ΕΕ, με την Ελλάδα αυτή τη φορά στη θέση που επιφύλαξε για τον Έλληνα πολίτη ο πρωθυπουργός. Το αποτέλεσμα είναι τετραπλό: πλήττονται οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις εντός της χώρας, υπονομεύεται ο ευρωπαϊσμός, εμφανίζεται η παράτυπη ηγεσία της ΕΕ σαν «ψυχιάτρος» και όχι σαν «ψυχαναλυτής» και «παιδαγωγός», όπως μέχρι σήμερα, ενώ ακυρώνεται η μεθοδολογία του «learning by numbers» και των περίφημων «καλών πρακτικών», που αποσκοπούσαν στον νεοφιλελεύθερο μετασχηματισμό, προκαλείται τεχνηέντως και για πρώτη φορά διχασμός στη χώρα μεταξύ ευρωπαϊστών και αντιευρωπαϊστών.
Προσοχή, το κρίσιμο είναι ο τρόπος, η διαδικασία που παράγει αυτόν τον «διχασμό». Τούτη είναι που ορίζει ΕΚ ΝΕΟΥ τι σημαίνει ευρωπαϊστής και τι αντιευρωπαϊστής. Αυτό με την σειρά του αναπροσδιορίζει αντικειμενικά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας και τις επιμέρους πολιτικές σχέσεις στο τόπο μας. Δομούνται έτσι οι όροι για μια Νέα Μεταπολίτευση. Όποιος το πάρει χαμπάρι εγκαίρως θα βγει κερδισμένος, φίλοι της ευρύτερης αριστεράς και προοδευτικοί πατριώτες, που κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε την σημασία του νέου «ΕΑΜ», όπως την προσδιόρισα πρόσφατα!
Ο Γιώργος άναψε πλέον για τα καλά το φυτίλι με τα «εκρηκτικά» στην Ένωση, αλλά αυτό φυσικά δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει από μόνος τους, εκτός αν ήταν παράφρων και μαζί με αυτόν να είχαν τρελαθεί οι ηγέτες σε Ευρώπη και Αμερική. Όχι, κανείς δεν τρελάθηκε, απλώς το «zero-sum game», όπου εφαρμόζεται δημιουργεί αυτή την εντύπωση, για τους παράγοντες που εμπλέκονται, στους παρατηρητές. Όσο για το «φυτίλι», μην αμφιβάλεις ότι είναι η ίδια η Ελλάδα, ως κράτος και κοινωνία (πολύ κακό αυτό!).
Ο Γιώργος, λοιπόν, δεν είναι «τρελός» όπως περίπου τον εμφανίζει το καθεστώς της διαπλοκής που μέχρι χθες τον στήριζε στο πλαίσιο της παρακινδυνευμένης στρατηγικής χρεοκοπίας και φτωχοποίησης που ακολουθούσε. Έπαιξε ένα ανατρεπτικό παιχνίδι, που στο τέλος αποδόμησε το εντόπιο και διεθνές καθεστώς που στήριξε τον «άνθρωπο των Financial Times στην Αθήνα». Πλέον οι μάσκες έπεσαν. Επιστροφή στη «δραχμή» επεδίωξαν ντόπια και ξένα συμφέροντα (παρά την ευρωλαγνεία της γλώσσας τους), που τα πρώτα μετά την κρίση έβλεπαν να χάνουν το πολιτικό παιχνίδι αν παρέμεναν μέσα στη ζώνη του ισχυρού Ευρώ, ενώ τα δεύτερα προκάλεσαν την ίδια τη κρίση μεταβαλλόντας την από διεθνή χρηματοπιστωτική σε ευρωπαϊκή δημοσιονομική, για να πειθαναγκάσουν την Γερμανία και τους στενούς συμμάχους της στην Ευρώπη να προσαρμοστούν στη βούληση του χρηματοπιστωτικού λόμπυ, το οποίο «προσφέρει» ως μονόδρομο ασφαλείας την «διεθνή οικονομική διακυβέρνηση». Η τελευταία μεταβάλλει σημαντικά τις σχέσεις εξουσίας εντός του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, διαμορφώνοντας εντελώς νέες συνθήκες κυριαρχίας στον κόσμο: απόλυτα ολιγαρχικές, αφάνταστα απολυταρχικές…και πλέον δραματικά επικίνδυνες για την ειρήνη και ευημερία διεθνώς!
Αν κάπου θα έπρεπε να καταλήξει η σημερινή μου προσέγγιση σε ότι αφορά στο «δημοψήφισμα», θα έλεγα συνθηματικά και δίχως σοβαροφάνεια, την οποία απεχθάνομαι: «στην πουτάνα πουτανιές δεν χωράνε». Δηλαδή, στρατηγήματα παγίδες για τον λαό δεν περνάνε, τουλάχιστον σε όσους η πολιτική είναι η φύση τους (όχι «δεύτερη», αλλά η μια και μοναδική). Το μήνυμα είναι: ακυρώστε το απαράδεκτο όπως και να το δεις δημοψήφισμα και μαζί με αυτό τις πολιτικές δυνάμεις που στήσανε αυτή την παγίδα στον ελληνικό λαό, αλλά και εκείνες που εδώ και δύο χρόνια εκμεταλεύτηκαν την χρεοκοπία της χώρας για να υπονομεύσουν την ισχύ των δύο τρίτων της κοινωνίας, μετατρέποντας πρόστυχα και δήθεν τεχνοκρατικά την ταπείνωση ενός λαού σε δήθεν κοινωνική αρετή.