Πιρουέτες από μαριονέτες...

Γράφει ο Αντώνης-Mάριος Παπαγιώτης To στροφόμετρο των κυβισθήσεων σε θέσεις , των αλλαγών σε προτιμήσεις, των παραλλαγών σε ιδέες και των μ...

Γράφει ο Αντώνης-Mάριος Παπαγιώτης

To στροφόμετρο των κυβισθήσεων σε θέσεις, των αλλαγών σε προτιμήσεις, των παραλλαγών σε ιδέες και των μετατοπίσεων σε απόψεις, από τους ρολίστες του πολιτικού σκηνικού έχει πια πάρει φωτιά, κινούμενο άρρυθμα και δίχως κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Και παρά τον καπνό και την θολή ατμόσφαιρα που προκαλεί, η αιτία αυτής της αδιάκοπης εμφάνισης συνεχόμενων μεταλλάξεων σε ρήσεις και στάσεις είναι κρυστάλλινα διαφανής και παρά την έκταση της καθολικής κρίσης μας, μπορεί να περιοριστεί μόνο σε μία λέξη: ανικανότητα. Ανικανότητα δόμησης σοβαρών κυβερνητικών κατευθυντήριων γραμμών, αδυναμία σύνταξης καθαρής αντιπολιτευτικής αντιπρότασης από το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης, άρνηση αλλαγής των σαθρών δομών ενός κακόπλαστου κράτους.

Ο λόγος αυτής της πανκομματικής κατώτερης των περιστάσεων στάσης είναι η...
διακομματική συνενοχή. Μια ενοχή που στήθηκε, επεκτάθηκε και εξαντλήθηκε στην χρόνια αρρώστια των ζώντων του μεταπολιτευτικού πολιτικού βίου μας: της πρόταξης του κομματικού συμφέροντος έναντι του εθνικού, με την διατήρηση επιλογών μικροπολιτικών τακτικών. Αποτέλεσμα: η τελεσίγραφη απειλή επιστροφής στην Ανατολή και μάλιστα σε εκείνη την πλευρά της που μυρίζει απόλυτη παρακμή, που επαναφέρει θύμησες από εποχές απολιτισμένων βαρβάρων.
Σήμερα, η ύπαρξη των βαρβάρων παραμένει αναγκαία, μόνο που στον "σύγχρονο" κόσμο οι βάρβαροι πια είμαστε εμείς. Αυτοί που αρνούνται να συνδιαμορφώσουν μια πολιτική Σωτηρίας και επιλέγουν τον επικίνδυνο δρόμο της περιδίνησης γύρω από την μαύρη τρύπα της Αβύσσου.  Συνευθύνη σ᾽ αυτό έχουμε όλοι, καθώς με την πολιτική στάση που ακολουθήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, επιλέγαμε σταθερά για πολίτευμα μια κοινοβουλευτική βασιλεία. Μια εναλλασσόμενη κυριαρχία ολίγων οικογενειών. Μια διαστρεβλωμένη δημοκρατική ολιγαρχία, νομίζοντας ότι οι συμφεροντολογικές επιλογές μας θα είναι κάθε φορά πιο ορθές και θα διορθώσουν έτσι προηγούμενες λανθασμένες κρίσεις μας. Μπορεί, όντως, να μην είχαμε ισοβαρές μερίδιο στο φαγοπότι, αλλά στηρίξαμε διαχρονικά εκείνους που μοίραζαν όπως επιθυμούσαν την πίτα. 

Καθόλη αυτή τη διαδρομή, οι έξωθεν θεατές (=εκείνοι που μας δέχθηκαν σε μια Ένωση που δεν δημιουργήσαμε μεμονωμένα εμείς, για να αξιώνουμε τώρα να ορίζουμε εμείς τους όρους της, σύμφωνα με τα δικά μας θέλω) μας παρατηρούσαν και συνάμα πλήρωναν την διάθεσή μας να παραμείνουμε στην Δύση, επιλέγοντας συνήθειες της Ανατολής.
Με τη βοήθεια του κ. Γ. Παπανδρέου του Nεώτερου (και θέλω να πιστεύω του τελευταίου ενός κύκλου επανάληψης πολιτικών ονομάτων στην πρωθυπουργία της χώρας), ο οποίος -με ή χωρίς δόλο- απεκάλυψε διεθνώς από την πρώτη μέρα της Πρωθυπουργίας του την έκταση της εικονικής ευημερίας στην οποία μετείχαμε, βρεθήκαμε ξαφνικά (αλλά όχι απροειδοποίητα) υπόλογοι για τις επιλογές μας. Κι ενώ το οικονομικό πρόβλημα ήταν παγκόσμιο, κληθήκαμε κυρίως εμείς να δώσουμε εξηγήσεις για την στάση ζωής μας και της βασικής επιλογής μας να καταναλώνουμε περισσότερα απ᾽ όσα παράγουμε. Έτσι, οι "κακοί" δανειστές, οι ψυχροί διεθνείς τζογαδόροι, τα "άδικα" και "μεροληπτικά" ξένα ΜΜΕ βρήκαν το θύμα, μέσω του οποίου θα έκρυβαν δικές τους αδυναμίες και παράλληλα θα έβρισκαν τον χαμένο χρόνο για να λύσουν προχείρως δικά τους οικονομικά προβλήματα, με μια παράλληλη αναδιανομή πλούτου.
Συνηθίσαμε να είμαστε το θύμα κι είναι αυτή η σκέψη που οδηγεί τώρα στην κοινωνική έκρηξη. Μπρος στην απόλυτη διάλυση του κοινωνικού ιστού, φαίνεται ότι οι πολιτικοί ταγοί ενός ακυβέρνητου πια κοπαδιού αποφασίζουν αυτό που ο λαός εδώ και χρόνια θέλει: "να τα βρουν", να παραμερίσουν τα Εγώ τους και να προσπαθήσουν να διαφυλάξουν έτσι την υπόσταση της χώρας. Πάρα ταύτα, ακόμα και τώρα, αδυνατούν να βρουν έναν κοινό τόπο συνεννόησης.
Την ώρα που γράφω αυτές τις σειρές, κανένα μέλλον δεν είναι βέβαιο. Ποτέ εξάλλου το όποιο μέλλον δεν είναι διασφαλισμένο. Ακόμα και σε κείνες τις περιπτώσεις που το αύριο φαίνεται προσχεδιασμένο. Το παρόν σου, όμως, μοιάζει αναμενόμενο. Γι᾽ αυτό και ανέκφραστος παρακολουθείς μαριονέτες-εκπροσώπους σου να επιδίδονται σε άκρως αποτυχημένες πιρουέτες, πιστεύοντας ότι ως μαριονέτα κι εσύ θα τους ακολουθήσεις, καθώς θα ξαναπιστείς ότι αυτή τη φορά εργάζονται για το καλό σου. Αυτή τη φορά, όμως, δεν βλέπεις ότι ο ένας αναζητά τρόπο ανέξοδης εξόδου κι ο άλλος δίοδο ασφαλής εισόδου;;..