Από τη Χίβα Παναχί Αγαπημένη μου κυρία Φλώρα Σαρρή και μονάκριβέ μου Αλέξανδρε Σαρρή, Αξιοσέβαστοι φίλες και φίλοι , Σήμερα έχουμε συγκεντ...
Από τη Χίβα Παναχί
Αγαπημένη μου κυρία Φλώρα Σαρρή και μονάκριβέ μου Αλέξανδρε Σαρρή,
Αξιοσέβαστοι φίλες και φίλοι,
Σήμερα έχουμε συγκεντρωθεί να χαρίσουμε το πιο όμορφο νανούρισμα της ψυχής μας στον αγαπημένο δάσκαλο όλων μας, στον ΝΕΟΚΛΗ ΣΑΡΡΗ. Ήταν το πεπρωμένο και μια ευλογημένη μέρα που για πρώτη φορά τον συνάντησα στις αίθουσες του Παντείου Πανεπιστημίου, σαν ένα πουλάκι από την Ανατολή που συνήθιζε να λέει: «Αντιλήφθηκα αμέσως ότι είναι ένα κομμάτι της ύπαρξής μου».
Ο άνθρωπος μου, ο δάσκαλός μου ο ΝΕΟΚΛΗΣ, χαρακτηριζόταν από Αγωνιστικότητα, που πάει να πει ότι ήταν αγωνιστής με το σθένος και το φρόνημα του αγωνιστή που βίωνε μοναχά εκείνος, σε μια ταραγμένη εποχή. Μια εποχή που το καλό πολύ εύκολα φαίνεται ως...
κακό, και το κακό με την ίδια ευκολία μπορεί να παρουσιάζεται ως καλό. Και έτσι αποφάσιζε να είναι ένας Προμηθέας πλάι σε δαιμονισμένους ανθρώπους και κυρίαρχους της γης, γι’ αυτό πίστευε στην ανώτατη λογική, τη λογική της καρδιάς, πράγμα που πάει να πει ότι ήταν Άνθρωπος. Μέτρο όλων των κινήσεών του ήταν ο Άνθρωπος, όχι το κέρδος.
Ως ορμώμενη από το Κουρδιστάν, ήμουν μάρτυρας αυτής της φροντίδας και αυτής της αληθινής του στήριξης. Έτσι, ο κουρδικός λαός σε κηδεύει στη συνείδησή του, εκεί όπου ζουν οι παπαρούνες και οι μάρτυρές μας.
Αγαπημένοι μου, αδέλφια μου, συν-Έλληνες, η γιαγιά μου έλεγε «Ο άνθρωπος που έχει αρετή μετρά με το τέλος του», αν και ο δάσκαλός μου γεννήθηκε σπουδαίος και το ταξίδι του είναι σπουδαιότερο, καθώς με την παρακαταθήκη του θα προάγει μια νέα εποχή μέσω όλων μας για την Ελλάδα, για τον κόσμο και τον κόσμο της ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ.
Δάσκαλε, αγαπημένε πατερά, από σήμερα ζεις στο στήθος μου με μυρωδιά αγάπης, λευτεριάς και ελπίδας.
Σήμερα έχουμε συγκεντρωθεί να χαρίσουμε το πιο όμορφο νανούρισμα της ψυχής μας στον αγαπημένο δάσκαλο όλων μας, στον ΝΕΟΚΛΗ ΣΑΡΡΗ. Ήταν το πεπρωμένο και μια ευλογημένη μέρα που για πρώτη φορά τον συνάντησα στις αίθουσες του Παντείου Πανεπιστημίου, σαν ένα πουλάκι από την Ανατολή που συνήθιζε να λέει: «Αντιλήφθηκα αμέσως ότι είναι ένα κομμάτι της ύπαρξής μου».
Ο άνθρωπος μου, ο δάσκαλός μου ο ΝΕΟΚΛΗΣ, χαρακτηριζόταν από Αγωνιστικότητα, που πάει να πει ότι ήταν αγωνιστής με το σθένος και το φρόνημα του αγωνιστή που βίωνε μοναχά εκείνος, σε μια ταραγμένη εποχή. Μια εποχή που το καλό πολύ εύκολα φαίνεται ως...
κακό, και το κακό με την ίδια ευκολία μπορεί να παρουσιάζεται ως καλό. Και έτσι αποφάσιζε να είναι ένας Προμηθέας πλάι σε δαιμονισμένους ανθρώπους και κυρίαρχους της γης, γι’ αυτό πίστευε στην ανώτατη λογική, τη λογική της καρδιάς, πράγμα που πάει να πει ότι ήταν Άνθρωπος. Μέτρο όλων των κινήσεών του ήταν ο Άνθρωπος, όχι το κέρδος.
Ως ορμώμενη από το Κουρδιστάν, ήμουν μάρτυρας αυτής της φροντίδας και αυτής της αληθινής του στήριξης. Έτσι, ο κουρδικός λαός σε κηδεύει στη συνείδησή του, εκεί όπου ζουν οι παπαρούνες και οι μάρτυρές μας.
Αγαπημένοι μου, αδέλφια μου, συν-Έλληνες, η γιαγιά μου έλεγε «Ο άνθρωπος που έχει αρετή μετρά με το τέλος του», αν και ο δάσκαλός μου γεννήθηκε σπουδαίος και το ταξίδι του είναι σπουδαιότερο, καθώς με την παρακαταθήκη του θα προάγει μια νέα εποχή μέσω όλων μας για την Ελλάδα, για τον κόσμο και τον κόσμο της ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ.
Δάσκαλε, αγαπημένε πατερά, από σήμερα ζεις στο στήθος μου με μυρωδιά αγάπης, λευτεριάς και ελπίδας.
Η μαθήτρια και κόρη σου
Χίβα Παναχί, 21.11.2011
.webp)
