Τον σεβασμό δεν τον επιβάλεις τον ακτινοβολείς...

Γράφει ο Κλεισθένης Ο καλός διαδικτυακός φίλος Μπαρμπανίκος μου έστειλε το ακόλουθο μήνυμα. «Μόλις πήρα τη πληροφορία, ότι το διεφθαρμέν...

Γράφει ο Κλεισθένης

Ο καλός διαδικτυακός φίλος Μπαρμπανίκος μου έστειλε το ακόλουθο μήνυμα.
«Μόλις πήρα τη πληροφορία, ότι το διεφθαρμένο φασιστικό καθεστώς, θα ξεσπάσει όλη του την οργή, εναντίον του ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΥ Λαρισαίου μαθητή, που τόλμησε και φασκέλωσε τους καραγκιόζηδες της εξέδρας, που μιλούσαν στα κινητά τους ενώ περνούσε η Ελληνική σημαία από μπροστά τους.
Δεν πρέπει να...
μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια».
Δεν έχω καμία δυνατότητα να αποτρέψω την πιθανή τιμωρία του μαθητή παρά μόνο να γράψω κάτι σχετικό.
Θα γυρίσω αρκετές σελίδες πίσω το βιβλίο με τις μνήμες μου. Θα φτάσω στην παιδική μου ηλικία.
Είχα μεγάλο σεβασμό στον πατέρα μου ο οποίος αν και φτωχός προσπαθούσε να καλύψει τις όποιες λογικές ανάγκες είχαμε.
Θα σταθώ όμως σε ένα περιστατικό που δείχνει ότι ο σεβασμός μου για ‘κείνον δεν ήταν θέμα επιβολής.
Μόνο τις Κυριακές εκείνα τα χρόνια τρώγαμε κρεατικό, επειδή εγώ και ο αδελφός μου, μικροί όντες, είχαμε ιδιαίτερη προτίμηση στο κρέας μιας και μας έλλειπε μετά το σερβίρισμα του φαγητού ο πατέρας μας μοίραζε την μερίδα του στα πιάτα μας.
Αυτό για ‘μένα σημαίνει να ακτινοβολείς τον σεβασμό στους άλλους.
Ο τίτλος σεβάσμιος είναι τίτλος τιμής και δεν παραχωρείται αλλά κερδίζεται με στάση ζωής.
Το θέμα με τον μαθητή που έδωσε την και για ‘μένα εθνική μούντζα είναι ότι οι «επίσημοι» δεν του ενέπνεαν κανένα σεβασμό. Το φταίξιμο γι’ αυτό φυσικά δεν είναι του μαθητή αλλά όλων μας, «επισήμων» και μη, που δεν εμπνέουμε τους νέους και δεν δίνουμε με την εν γένει στάση μας και ζωή μας την επιλογή, του να μας σέβονται.
Τι να σεβαστούν; Τι τους προσφέρουμε;, Τι κόσμο θα τους παραδώσουμε;
Υπάρχει όμως πίσω απ’ την αυθόρμητη κίνηση του μαθητή και κάτι πολύ βαθύτερο που αν δεν το αντιληφθούμε άμεσα θα δούμε και χειρότερα.
Εγώ διαβλέπω ότι η Ελληνική κοινωνία αρχίζει να μην αποδέχεται την νομιμότητα της εξουσίας.
Οι Έλληνες αρχίζουν να διακωμωδούν (προς το παρόν) την οποιαδήποτε εξουσία και τους θεσμούς.
Τι πρόεδρος της δημοκρατίας, τι πρωθυπουργός, τι υπουργός και κουραφέξαλα σου λέει ο άλλος, για το συμφέρον τους πασχίζουν.
Ποια δικαιοσύνη λέει, ποια αστυνομία, ποια εφορία, ποια πολεοδομία και πάει λέγοντας, αυτά είναι για τους φτωχούς, οι πλούσιοι πάντα ξεφεύγουν.
Αυτές οι αντιλήψεις υπήρχαν και πριν είτε μέσα στους αντιεξουσιαστικούς χώρους είτε βαθειά μέσα στο μυαλό του καθενός μας. Ποτέ δεν είχαν γίνει όμως αιτίες για ανάλογες αντιδράσεις.
Υπάρχει ακόμη έστω και λίγος χρόνος όσοι απ’ τους πολιτικούς δεν έχουν πάρει μέρος στις λαμογιές και τις λοβιτούρες να αντιδράσουν, η Ελληνική κοινωνία θα εκραγεί και τότε πολλοί λίγοι θα γλυτώσουν απ’ την έκρηξη και σίγουρα θα υποστούν τα αποτελέσματα της λαϊκής οργής και όσοι ενώ δεν είχαν άμεση ανάμιξη, αρνήθηκαν να επιβάλουν τις απαραίτητες αλλαγές. Ένοχος δεν είναι μόνο αυτός που κάνει ένα έγκλημα αλλά και αυτός που ενώ γνωρίζει καλύπτει τον εγκληματία.
Αν λοιπόν κάποιοι αποφασίσουν να τιμωρήσουν τον μαθητή πρέπει πρώτα να τιμωρήσουν όλα τα λαμόγια που έδωσαν το δικαίωμα στον μαθητή να μουντζώνει τους «επίσημους», τρομάρα τους.
Αν δεχτούμε ότι ο μαθητής παραφέρθηκε υπάρχουν και οι ηθικοί αυτουργοί δλδ όλοι εμείς που του πιάσαμε το χέρι και το γυρίσαμε προς την εξέδρα για να μουντζώσει. Τελεία και παύλα.