Γράφει η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ Πάω στην πατρίδα του Τζακ του Αντεροβγάλτη , του Sweeny Todd του φονικού κουρέα της οδού Φλιτ, και του αγαπ...
Πάω στην πατρίδα του Τζακ του Αντεροβγάλτη, του Sweeny Todd του φονικού κουρέα της οδού Φλιτ, και του αγαπημένου Sherlock Holms (αυτό είναι η μόνη μου παρηγοριά).
Το Λονδίνο με είχε τρομάξει κάποτε. Ποτέ δε φαντάστηκα ότι μετά από 15 χρόνια θα βρισκόμουν πάλι εκεί.
Είχα φύγει κακήν κακώς από τη θηριούπολη με τον κόσμο που δεν κοιτάει, δεν ακούει, δεν μιλάει και σε προσπερνάει, ακόμη κι όταν εσύ κλαις και φωνάζεις (ή πεθαίνεις) μπροστά του.
Τώρα όμως μου φαίνεται ότι πάω στο λούνα παρκ. Με εξιτάρει το γεγονός ότι εκεί υπάρχουν οι συνθήκες, ώστε αυτό που κάνω να μπορεί να πληρώνεται και να αναγνωρίζεται. Να μπορώ να συνεχίσω να...
επιβιώνω και να είμαι ανεξάρτητη!
Έχω αγοράσει και μια βαλίτσα που στην ανάγκη χωράει και μένα την ίδια μέσα.
Φεύγω λοιπόν.. τί να κάνω εδώ; Ακόμη με κυνηγάνε οι φράσεις “γιατί γύρισες” και “φύγε αν μπορείς”.. Λες και είναι μαγκιά το να μεταναστεύεις για τρίτη ή τέταρτη φορά.
Οι ριζωμένοι με ζηλεύουνε. Σου λέει, αυτή μπορεί να γλυτώσει.. Από τι άραγε;
Έμαθα νωρίς στο ξερίζωμα. Είχα μεταφυτευτεί σε νεαρή ηλικία σε γερμανικό χώμα, και νιώθω ότι τώρα στα μάτια ορισμένων εντοπίων είμαι λίγο “κακό παιδί”.
Φίλη των ισχυρών και πλέον κακών Γερμανών και της διαβολικής Tante-Merkel που θέλει να μας εξοντώσει σαν θηλυκός Δρακουμέλ που μισεί τα ασπρογάλανα πονηρά στρουμφάκια.
Όχι ρε παιδιά.. Όταν ξανα-ξεριζώθηκα (με τις ευχές των Γερμανών φυσικά) πριν 3 χρόνια από την Γερμανία, ήθελα να ζήσω στον ήλιο.
Ήθελα να γίνω ένα ελληνικό γλαστράκι λουίζας ή γιασεμιού κι όταν μεγαλώσω, να γίνω μια ωραία ελιά και να εισχωρήσω στο προγονικό χώμα, κάπου στην εξοχή. Ρομαντικό ε..
Οι θεοί, λένε, αν θέλουν να σε τιμωρήσουν, πραγματοποιούν τις επιθυμίες σου. Καθώς φαίνεται, δεν με τιμώρησαν. Πάλι τη γλύτωσα, η σαββατογεννημένη. Δε θα γίνω ελιά, ούτε καν θυμαράκι. Πουλί θα γίνω, αποδημητικό.
Δεν πειράζει.. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι..
Περπατάω γρήγορα, σχεδόν τρέχω. Καμιά φορά ονειρεύομαι ότι είμαι δελφίνι που τρέχει πιο γρήγορα από το κύμα..
Σε κάποιο δρόμο της Αθήνας διάβασα πρόσφατα κάτι που μου άρεσε.
“Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά”!
Εσείς, έτυχε να το δείτε;
Εμείς βρισκόμαστε στη φθορά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά και ν α θυμάσαι που και που και εμάς τους σάπιους.
Σε όλους τους συρμούς του μετρό για τα εκατό χρόνια του οδυσσέα Αλεπουδέλη, κατά κόσμον Οδυσσέα Ελύτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν βουλιάζει το πλοίο...φεύγουν πρώτα τα ποντίκια και οι αρουραίοι.
ΑπάντησηΔιαγραφή