Ο μύθος της Ιφιγένειας, η Ελλάδα, οι Έλληνες και τα πολιτικά κόμματα...

Γράφει η Ξένια Ροδοπούλου Στην Ελληνική μυθολογία συναντάμε την θυσία της Ιφιγένειας, η οποία έπρεπε να θυσιαστεί προκειμένου ο άνεμος να...

Γράφει η Ξένια Ροδοπούλου

Στην Ελληνική μυθολογία συναντάμε την θυσία της Ιφιγένειας, η οποία έπρεπε να θυσιαστεί προκειμένου ο άνεμος να δώσει ώθηση στα πανιά του στόλου των Αχαιών, που είχαν ως προορισμό την Τροία. Η Ιφιγένεια έπρεπε να θυσιαστεί για να εξευμενιστεί η θεά Άρτεμις, που είχε οργιστεί γιατί ο Αγαμέμνονας, βασιλιάς των Μυκηνών, πατέρας της Ιφιγένειας και αρχιστράτηγων των Αχαιών είχε σκοτώσει το ιερό ελάφι της.
Σήμερα ο μύθος της Ιφιγένειας, που έχει εμπνεύσει τους μεγάλους τραγικούς είναι...
 περισσότερο επίκαιρος παρά ποτέ. Αλήθεια πόσες Ιφιγένειες πρέπει να θυσιαστούν;
Σήμερα, οι Αγαμέμνονες, πολιτικοί ταγοί του τόπου, που τόσα χρόνια, ζούσαν «από την πολιτική» και πολιτεύονταν με πυξίδα τους τα μικροπολιτικά οφέλη, σκοτώνοντας μέρα με την μέρα την Ελλάδα, πρέπει να κάνουν μεταρρυθμίσεις, πρέπει να αλλάξουν νοοτροπίες βαθιά ριζωμένες…. πρέπει να θυσιάσουν τα ίδια τους τα «παιδιά», προκειμένου να φυσήξει ο ούριος άνεμος της αλλαγής, που θα δώσει μια νέα ώθηση στο καράβι που λέγεται Ελλάδα για να πορευτεί στο μέλλον, απαλλαγμένη από τα αμαρτήματα του παρελθόντος.
Λίγο πριν το σημείο μηδέν, λίγο πριν την οριστική χρεοκοπία της χώρας, οι έλληνες πολιτικοί, πρέπει να φανούν αντάξιοι των συνθηκών και να πάρουν δύσκολες αποφάσεις. Η ανασύσταση του δημοσίου τομέα σε υγιείς βάσεις και κατ’ επέκταση το μέτρο της εργασιακής εφεδρεία και το ενιαίο μισθολόγιο, σ’ αυτό, εντάσσονται στην κατεύθυνση αυτή. Σταδιακά χιλιάδες συμβασιούχοι του δημοσίου, θα δουν μετατρεπόμενοι σε νέες Ιφιγένειες, την πόρτα της εξόδου από τον υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα. Οι πολιτικοί καλούνται να μειώσουν το Λεβιάθαν με τα πήλινα πόδια, που οι ίδιοι δημιούργησαν και που συντηρούν από την σύσταση του ελληνικού κράτος. Γιατί το διευρυμένο δημόσιο δεν είναι ένα «πρόβλημα» που ξεκίνησε στην περίοδο της Μεταπολίτευσης και ειδικά στην δεκαετία του 1980, που οι περισσότεροι αναφέρουν, αλλά αποτελεί ένα δομικό «πρόβλημα» του ελληνικού κράτους από την περίοδο της σύστασης του. Όπως παρατηρεί ο Μουζέλης: «Στην Ελλάδα κατά τη δεκαετία του 1870 η αναλογία δημοσίων υπαλλήλων σε κάθε 10.000 πληθυσμού ήταν σχεδόν επταπλάσια σε σύγκριση με το Ηνωμένο Βασίλειο». Και το θέμα δεν ήταν μόνο ότι για περισσότερο από έναν αιώνα η Ελλάδα διέθετε ένα υπερτροφικό – αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα, αλλά και το γεγονός ότι δεν ήξερε πόσοι τον απαρτίζανε, ποια ήταν τα προσόντα τους και που βρίσκονταν οι δημόσιοι υπάλληλοι που πλήρωνε και που στην πλειοψηφία αποτελούσαν και αποτελούν σπλάχνα του πελατειακού – πολιτικού συστήματος.
Το πολιτικό σύστημα καλείται άμεσα να κάνει μεταρρυθμίσεις, αλλαγές – θυσίες, που όμοιες τους δεν ξανάδε ο τόπος. Όμως το ίδιο, παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, για μια ακόμη φορά, κρύβεται πίσω από τις παρωπίδες του μικροπολιτικού οφέλους και δεν συναινεί στις μεγάλες αλλαγές, υπονομεύοντας τις θυσίες που έχουνε κάνει όλοι οι έλληνες τον τελευταίο ενάμιση περίπου χρόνου. Ειδικά τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, που αναβάλλανε για αύριο οποιαδήποτε αλλαγή, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι αν δεν γίνουν οι μεταρρυθμίσεις, που έπρεπε να γίνουν χθες, σήμερα, οι θυσίες όλων των ελλήνων του τελευταίου 1,5 χρόνου θα πάνε χαμένες, και όταν πια δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα θα συνειδητοποιήσουμε, ότι όλα αυτά γίνανε για ένα «πουκάμισο αδειανό».