Αν ίσχυε...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη Πίστευα ότι η κατάκλιση του Διαδικτύου ( ως πολυχαρακτηρισμένου χώρου έκφρασης της Ελευθερίας του Λόγου ) από ...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Πίστευα ότι η κατάκλιση του Διαδικτύου (ως πολυχαρακτηρισμένου χώρου έκφρασης της Ελευθερίας του Λόγου) από απόψεις πολιτικών δεν θα καθυστερούσε τόσο και δεν θα ήταν συνυφασμένη με την ανάγκη τους να υπερασπιστούν την πανταχόθεν βαλλόμενη κάστα τους. Στις μέρες μας, με δεδομένη την καθημερινή απαξία των τηλεοπτικών ειδησιογραφικών δελτίων και την συνεχόμενη πτωτική πορεία που παρουσιάζουν οι πωλήσεις των εφημερίδων (αφού αναφέρονται στο χθες, όταν ο μέσος αναγνώστης γνωρίζει ήδη το αύρeo), είναι αναπόφευκτη η στροφή των πολιτικών σε sites, portals και blogs, όπου στην προσπάθειά τους να προβάλλουν το όλον είναι τους, γράφουν τη γνώμη τους και υπερασπίζονται τα κεκτημένα χρόνων τους. Ελπίζω να το καταφέρνουν, δίχως τις πληρωμένες καταχωρήσεις εξαρτήσεων που...
συνηθίζονται ακόμα και σήμερα στον έντυπο Τύπο. 

Ευχόμενος, λοιπόν, να μην μεταφέρουν ανάλογες συνήθειες και στον άσπιλο και αμόλυντο χώρου του Mεγάλου Χωριού (του διαδικτύου), παρατηρώ ότι, παρόλο που απευθύνονται σ' ένα διαφορετικό κοινό (πιο μορφωμένο και ηλικιακά μικρότερο) μέσω αυτής της επιλογής του συγκεκριμένου μέσου, συνεχίζουν με την ίδια ξύλινη πολιτική γλώσσα της υποκρισίας και της αντιστροφής της όποιας πραγματικότητας να προσπαθούν -συν τω χρόνω- να μετοικίσουν σε μια πολλά υποσχόμενη γe. Κι εδώ, συνεχίζουν να μιλούν από το υψηλότερο σκαλί που πιστεύουν ότι δικαιωματικά βρίσκονται λόγω της ξεχωριστής ελίτ που απαρτίζουν και αρνούνται να ζητήσουν μία συγνώμη για τα εγκληματικά λάθη τους.
Αυτές οι προλογικές σκέψεις, μου ήρθαν αβίαστα όταν σε αναζήτηση για "τους πολιτικούς και το πρόβλημα που ζητά λύση" στο google έπεσα σ᾽ ένα άρθρο του κ. Θανάση Νάκου, βουλευτή της ΝΔ και συμπατριώτη μου, στον αγαπητό e-χώρο σας. Αρχικά, πίστεψα ότι είναι απλή συνωνυμία και μόλις διαπίστωσα ότι είναι ο ίδιος ο πρώην υπουργός Εσωτερικών, δεν σας κρύβω ότι ξενέρωσα. "Και εδώ..;; Γιατί;" αναφώνησα. Δεν αρκεί η ΘΕΣΣΑΛΙΑ, ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, το ΑSTRA, το TRT, η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ο Αδέσμευτος, ο Ε.Τ., πρέπει κι εδώ να διαβάζει κανείς απόψεις επαγγελματιών της πολιτικής (χαρακτηρισμός που ο ίδιος έμμεσα παραδέχεται στο τέλος του άρθρου, θεωρώντας την πολιτική "δουλειά"). (Απο)δέχομαι ότι κάποιος αυστηρός κριτής ή άκρως φιλελεύθερος αναγνώστης ή αυτόκλητος υπερασπιστής του όποιου, θα σπεύσει ενδεχόμενα να με κατηγορήσει ότι δεν με διέπει το πραγματικό αίσθημα της Ελευθερίας της Έκφρασης και της Δημοκρατίας. "Γιατί ο κ. Νάκος και ο κάθε Νάκος να μην γράφει την άποψή του ΚΑΙ στο PROTAGON;" και πιθανών να έχει δίκιο. Για το λόγο αυτό, προσπερνώ (κάντε το και εσείς) την κατάθεση των συναισθημάτων μου όταν αντίκρισα την υπογραφή του και περνώ ακολούθως στον σχολιασμό των όσων υπογράφει.
Σημειώνεται εδώ, ότι το κείμενο γράφτηκε τον Μάρτιο αυτού του έτους, όταν στους δρόμους της Αθήνας κυκλοφορούσαν οι πρώτοι αγανακτισμένοι πολίτες και όταν είχε κορυφωθεί το πρώτο κύμα αντιδράσεων για την ένταξή μας στο ΔΝΤ. Το κείμενο φέρει τίτλο: "Αν το πρόβλημα ήταν οι πολιτικοί, θα το είχαμε λύσει!", φράση που από μόνη της είναι ικανή να προκαλέσει κοινωνική Επανάσταση. Δεν θέλω να σκέφτομαι τί θα γινόταν στο κέντρο των Αθηνών, αν την ξεστόμιζε για παράδειγμα ο κ. Πάγκαλος, σ᾽ένα δελτίο ειδήσεων.
Στο κύριο μέρος του κειμένου, ο κ. Νάκος στην ουσία επιχειρηματολογεί βάσει ενός θεωρήματος του κ. Πάγκαλου, του "όλοι μαζί τα φάγαμε", καθώς ο πρώην υπουργός επιμερίζει την ευθύνη της σημερινής κατάστασης και σε λοιπούς μετέχοντες του πολιτικού συστήματος (όπως πχ. στους διαμορφωτές κοινής γνώμης) αλλά και στον λαό (που με την ψήφο του, διατηρούσε επί χρόνια ακατάλληλους ανθρώπους).
Ο κ. Νάκος γράφει, υπεραμυνόμενος των συναδέλφων του (ασχέτως αν αρχικά ξεκινά με το αυτοαναιρούμενο έπειτα: "χωρίς απολύτως καμία πρόθεση να αμυνθώ της τιμής του πολιτικού κόσμου") και προσπερνώντας το γεγονός ότι ο έλληνας της Μεταπολίτευσης ποτέ δεν βρέθηκε στη δεινή θέση που είναι τώρα κι απλά ήλπιζε (ότι θα τον βοηθήσουν να διοριστεί ΚΑΙ στο Δημόσιο και πόνταρε σ᾽αυτό), ψηφίζοντας έτσι εκπροσώπους που είχαν τα "εχέγγυα" και κάθε φορά των σαγήνευαν με τις υποσχέσεις τους, αλλά στην πράξη κρίθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών του. Τώρα, όμως, που η χώρα κυλιέται στην άμμο του βυθού της, θέλω να πιστεύω ότι οι πολίτες της θα κρίνουν με άλλα κριτήρια και θα λύσουν το πρόβλημα από τη ρίζα του: τους διαπλεκόμενους πολιτικούς και το σαθρό οικοδόμημά τους.
O κ. Νάκος από φερόμενος θύτης (ως βουλευτής με πολυετή παρουσία και καταγεγραμμένες, αναρίθμητες, υπουργικές ώρες) αναμειγνύεται με τα θύματα: "αν το πρόβλημα ήταν οι πολιτικοί θα το είχαμε προ πολλού λύσει, με την αυτονόητη διαδρομή που δίνουν οι δημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες ως γνωστόν δεν προβλέπουν κανενός τύπου «μονιμότητα» για τους αντιπροσώπους του κυρίαρχου λαού, παρά μόνο ξεκάθαρες… συμβάσεις έργου".
Χρησιμοποιεί α᾽πληθυντικό (για να έλθει στην θέση του θύματος, ενώ δεν είναι σίγουρα τέτοιο) κι έπειτα ανασύρει έναν όρο που προφανώς του είναι προσφιλής: "συμβάσεις έργου". Αλήθεια, ο κ. Νάκος όταν υπέγραφε "συμβάσεις έργου" κατά τη διάρκεια της υπουργικής του θητείας, τήρησε αυστηρά τα κριτήρια που ο ίδιος έθετε; Μόνον ο ίδιος γνωρίζει την απάντηση κι ελπίζω να θυμάται.
Όλοι, όμως, γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα, καμία διαδρομή δεν είναι αυτονόητη και κακώς επικαλείται μια δημοκρατική τέτοια. Αν για παράδειγμα κάτι τέτοιο ίσχυε, ο ίδιος θα έβγαινε από την πολιτική φτωχότερος...

Υ.Γ. Δηλώνω την πικρία μου που το PROTAGON, αν και φιλοξενεί κατά καιρούς ότι του αποστέλλω για δημοσίευση, την συγκεκριμένη μου κριτική απέφυγε να την δημοσιεύσει. Οι λόγοι "της πόρτας" είναι κατανοητοί...