Ο…Δεσπότης

Του Θανάση Νικολαΐδη ΔΕΝ περίμενε τη χούντα ο ελληνικός λαός, αλλά του…ήρθε. Μόνο εκείνοι που την προετοίμαζαν επιμελώς και οι ε...

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ περίμενε τη χούντα ο ελληνικός λαός, αλλά του…ήρθε. Μόνο εκείνοι που την προετοίμαζαν επιμελώς και οι εντολείς τους το’ ξεραν. Οι μακρινοί εμπνευστές που σχεδίαζαν να διχοτομήσουν την Κύπρο και οι ντόπιοι στρατηγοί του βασιλιά, που τους πρόλαβαν οι συνταγματάρχες. Διψασμένοι για εξουσία οι τελευταίοι υπερέβησαν εαυτούς και οργίασαν. Ξύπνησαν συνειδήσεις κι έπιασαν «δουλειά» χαφιέδες της κοινωνίας για χρόνια ανενεργοί, και αντικομουνιστές ανεπάγγελτοι. Κατέβασαν το γείσο του καπέλου τους ΕΣΑτζήδες μη τους κοιτάξεις στο πρόσωπο κι άρπαξαν το ρόπαλο. Κι έγινε...
τόπος μαρτυρίου δημοκρατών η Ασφάλεια στη Μπουμπουλίνας και στο κολαστήρι του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Κι αν οι Γερμανοί διατηρούν δίκην μουσείου το Άουσβιτς και το Νταχάου για να τα δει όλος ο κόσμος, οι…δικοί μας το’ καναν πάρκο! Εδώ σταματάμε, γιατί το θέμα μας είναι παρεπόμενο των παραπάνω, και αφού καταθέσουμε μιαν αλήθεια που ξεχάστηκε. Πως στην 7/ετία οι…μισοί έλληνες καρφώναν’ τους άλλους μισούς για σημαντικά και ασήμαντα κι ας βγήκαν εκ των υστέρων υπεράριθμοι οι δημοκράτες και οι αντιστασιακοί.
ΔΙΚΑΣΤΗΚΑΝ οι απριλιανοί, καταδικάστηκαν οι πρωταίτιοι, τα ισόβια έγιναν…Πατακός στο σπίτι του να μελετά Αγία Γραφή και η δημοκρατία (Γιαννόπουλος) να «παρακαλάει» τον (αυτο)έγκλειστο Ντερτιλή για αποφυλάκιση. Ωστόσο, το «παλικάρι» δεν ενδίδει και επιμένει. Μπορεί και να φοβάται το «έξω» περισσότερο απ’ το κελί του. Με μια δολοφονία στην πλάτη και με τη foto να μαρτυράει την αντρειοσύνη του με το πιστόλι στο χέρι. Λίγο πριν σημαδέψει τον 20/χρονο Μυρογιάννη που «θα σωριαστεί σαν κοτόπουλο», για να επαίρεται ο θηριώδης 45/χρονος σημαδευτής.
ΑΠΟ τότε μπορεί να μαυροφορέθηκε η μάνα του φοιτητή, αλλά ο δεσπότης άλλα κελεύει. Μια δυο και ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος κοπιάζει για το κελί του εκτελεστή (με δικαστική απόφαση), συνομιλεί μαζί του κι ως εδώ καλά, χριστιανικά και ανθρώπινα. Κι ύστερα; Πλέκει το εγκώμιο του «προτύπου ζωής» υπερβαίνοντας τα εσκαμμένα και παραμένει εκκλησιαστικά ατιμώρητος. Τι είχε ο Δεσπότης, τι έχασε; Δεν είχε παιδί να του το σκοτώσουν, δεν τον «ξύρισαν» για τις δημοκρατικές(!) του ιδέες του, δεν είπε κουβέντα για τον δολοφονημένο.
ΔΕΝ ψέγουμε τον Δεσπότη για την επίσκεψη. Για μια παράλειψή του, βασική και απείρως συμβολική τον ψέγουμε. Όφειλε να πάρει την…άδεια απ’ την μητέρα Μυρογιάννη (αν βρίσκεται ακόμα στη ζωή). Να μετρήσει τον πόνο της και τις φωτογραφίες στο δωμάτιο του παιδιού της, να ρωτήσει γείτονες και συγγενείς πώς άντεξε αυτή η μαυροφορεμένη μάνα τη ζωή, να κάνει και μια δέηση, ως λειτουργός του Υψίστου, για το νεκρό παιδί της.
ΑΤΥΧΗΣΑΤΕ, Δέσποτα. Υπάρχει και η «Αltera Pars» που δεν την καλύψατε.