Τι κοινό έχουν ο Ντέιβιντ Κάμερον και ο Μπασάρ αλ Άσαντ;..

Γράφει η Μαρία Χρυσάνθου Γεννημένοι στα μέσα της δεκαετίας του 1960 , με ένα μήνα και ένα χρόνο διαφορά ο ένας από τον άλλο, ανήκο...

Γράφει η Μαρία Χρυσάνθου

Γεννημένοι στα μέσα της δεκαετίας του 1960, με ένα μήνα και ένα χρόνο διαφορά ο ένας από τον άλλο, ανήκουν, δήθεν, στη γενιά των «νέων» πολιτικών. Με πτυχία και περγαμηνές, «απόδειξη» υψηλής νοητικής ικανότητας, μα παντελώς ανίκανοι να κατανοήσουν όσους ζουν εκτός της μικρής κλειστής ελίτ τους. Γιατί η νοητική ικανότητα δεν συμβαδίζει πάντα με την κοινωνική ευαισθησία, ακριβώς όπως η «νέα γενιά» δεν συμβαδίζει πάντα με τη νέα νοοτροπία ή ο εκσυγχρονισμός με την ουσιαστική πρόοδο. Ο ένας στην Ανατολή, ο άλλος στη Δύση… Φαινομενικά τόσο...
μακριά, ουσιαστικά ίσως πιο κοντά από ότι νομίζουν. «Οι ταραχές στο Λονδίνο προκλήθηκαν από μια εγκληματική μειονότητα», επιμένει ο Βρετανός πρωθυπουργός, ίσως και τσαντισμένος που έπρεπε να διακόψει τις διακοπές του στην Τοσκάνη για μια χούφτα «αλητόπαιδα».
Λίγους μόνο μήνες νωρίτερα δια στόματος της τότε εκπροσώπου του Ριμ Χαντάντ ο Σύριος «πρόεδρος» δήλωνε πως οι διαδηλωτές στην Νταράα ήταν κατ ακρίβεια «μέλη συμμοριών που σκορπούσαν το φόβο στους πολίτες».
Κι όμως τα πρώτα χρόνια στην ηγεσία των Συντηρητικών ο Ντέιβιντ Κάμερον καλούσε για προσέγγιση στους νεαρούς κουκουλοφόρους, υποστηρίζοντας πως είναι «θύματα του περιβάλλοντός τους». Κι όμως τα πρώτα χρόνια της διαδοχής του στην ηγεσία της Συρίας ο Μπασάρ αλ Άσαντ δήλωνε πως η δημοκρατία είναι το «εργαλείο για μια καλύτερη ζωή».
Γιος απόλυτου άρχοντα «σοσιαλιστικής δημοκρατίας» ο ένας. Απόγονος του βασιλιά Γουίλιαμ Δ’ σε βασιλευόμενη δημοκρατία ο άλλος. Και οι δύο όμως μέλη μιας κλειστής ελίτ, που είτε σε τριτοκοσμική και αμφισβητούμενη δημοκρατία είτε σε καθιερωμένη ανεπτυγμένη δυτική δημοκρατία, συνήθισαν να θεωρούν φυσική τους θέση την εξουσία. Και από τη θέση αυτή εξουσίας κοιτούν αφ υψηλού και με υπεροψία αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των «υπηκόων» τους.
Έτσι όπως τα παλιά καλά σπαγγέτι γουέστερν όπου η δικαιοσύνη απονεμόταν «στον καπνό του πιστολιού», με «καλούς» πάντα τους «λευκούς» καουμπόηδες, «κακούς» πάντα τους «έγχρωμους» Ινδιάνους και τους «άσχημους» να επιβιώνουν, το έργο ξαναπαίζεται. Μόνο που παρά τις επίμονες προσπάθειες των «άσχημων» οι ρόλοι των «καλών» και οι «κακών» στο πραγματικό σενάριο δεν είναι τόσο ξεκάθαροι όσο στο κινηματογραφικό.
Ο Ντέιβιντ Κάμερον δηλώνει, δήθεν, λάτρης του Μπομπ Ντίλαν. Ο Μπομπ Ντίλαν δηλώνει όμως (όχι αναγκαστικά απευθυνόμενος προς τον Κάμερον, αλλά θα μπορούσε): «Αυτή η γη είναι η γη σου και η γη μου, βεβαίως, αλλά ο κόσμος διοικείται από εκείνους που δεν ακούνε ποτέ μουσική έτσι κι αλλιώς».