ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΕΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ...

Γράφει η  Εκάβη Σέχη i. Εγώ δεν ήθελα να πάω μαζί της. Μου αρκούσε το παιδικό μου δωμάτιο στολισμένο με τα παιχνίδια μου, τους οι ήρωε...

Γράφει η Εκάβη Σέχη


i. Εγώ δεν ήθελα να πάω μαζί της.
Μου αρκούσε το παιδικό μου δωμάτιο στολισμένο με τα παιχνίδια μου, τους οι ήρωες και τα χρώματα μου. Όταν όμως επιμένει πως πρέπει να την συνοδεύω, τότε αφοπλίζομαι από μικρή με την αίσθηση πως δεν θα κάνω για πάντα ότι μ’ αρέσει.
ii. Περπατούσα με την δική μου ταχύτητα, έτσι βάπτιζα την...

βόλτα μας ευχάριστη. Στα βήματα μου είχα δόσεις ενθουσιασμού και πολλοί από εσάς θα με αποκαλούσατε ανέμελη και ξέγνοιαστη. Τα παιδιά όμως είναι σκληρά. Την λένε απότομα την αλήθεια και έχουν θράσος και θάρρος για να την σχηματίσουν με λέξεις παρέα με ένα ασαφές συντακτικό.
iii. Μεγαλώνοντας και εγώ όπως και εσείς θα ξεχάσω πολλές αισθήσεις. Μόνο εκείνη της πίεσης να κάνω κάτι που δεν θέλω και στον δικό σας χρόνο θα μείνει πάντα καρφωμένη στο μυαλό μου, σαν τον τρόμο που ένιωθα βλέποντας τις πορσελάνινες κούκλες που χρόνια ολόκληρα η γιαγιά μου είχε καρφώσει πάνω από το νυφικό κρεβάτι της.
iv. Σας κοίταγα και σας ξανακοίταγα και μου κάνατε εντύπωση. Ο καπνός από το τσιγάρο σας, η υψηλή τόνων φωνή σας όταν σας καλούσαν στο κινητό, το απλανές βλέμμα σας που ήταν σύμβολο κενότητας και μυστηρίου και ο ιδρώτας στο πρόσωπό σας όταν ανεβαίνατε την ανηφόρα.
v. Είστε πεπεισμένοι πως ξέρετε να μεγαλώνετε σωστά παιδιά και εγώ μέσα σε αυτήν την πίστη σας νιώθω χαμένη πριγκίπισσα. Την επόμενη φορά που θα με ρωτήσουν ποιοι είναι οι ήρωες μου, οι χαμένες μου αισθήσεις και τα παιχνίδια μου θα απαντήσω. Αμέσως μετά θα κοιτάξω τον ουρανό και θα ευχηθώ μερικές αισθήσεις να μην χαθούν, να μην νιώσω ενοχές και να μην χαλάσουν ποτέ τα παιχνίδια μου...
Τοποθεσία: Πινδάρου, Κολωνάκι

Χρονοδιάγραμμα

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για

το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ

ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.

Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο

αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.

Τάσος Λειβαδίτης

_____

Kαινούργιες θεωρίες. 

Tα μωρά δεν πρέπει να τ' αφήνετε να κλαίνε.

Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς

υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη

το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται

αφύσικα το παιδικό τους τραύμα

βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες

–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–

ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.

Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα

μέχρι να τους κοπεί η ανάσα

δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.

Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.

Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους

με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν

οι στερήσεις– πως θά 'ρθει μία και καλή

να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα

η αγκαλιά της μάνας τους.

Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο

που καταγράφει τους θορύβους του μωρού

ώστε ν' ακούτε από μακριά

αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.

Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.

Tυλίγονται άγρια

γύρω απ' τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,

θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά

μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.
Κική Δημουλά