Από τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο http://www.aixmi.gr/ Την τελευταία φορά που τον είδα , κουρασμένο και αδυνατισμένο απ...
Από τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο
Την τελευταία φορά που τον είδα, κουρασμένο και αδυνατισμένο απ’ τη μάχη με τον καρκίνο, τον ρώτησα αμήχανα:
- Πώς πάει ρε Νίκο με το θεριό;- Όταν πάω να γονατίσω -μου απαντά- φωνάζει ο γιατρός «από τροχαίο να φύγεις μπορείς, απ’ τον καρκίνο δεν σ’ αφήνω ρε, κατάλαβέ το». Και έσκαγε στα γέλια! Κάρβουνα αναμένα τα μάτια του. «Δε μ’ αφήνει ρε Χρήστο, καταλαβαίνεις τι σου λέω»;
Νίκος Θέμελης. Η επιτομή της αξιοπρέπειας. Τόσο ιδιαίτερος, τόσο ξεχωριστός. Τον αγαπούσα. Πολλά χρόνια, πολλά. Ήταν λόγιος. Στοχαστικός, βαθύτατα καλλιεργημένος και μονήρης. Σαν το τελευταίο μαραμπού του Καββαδία, ένα πράγμα. Και ασύλληπτα τρυφερός. Τόσο που έλεγες, στην επόμενη μεγάλη δυσκολία θα γίνει κομμάτια. Τρίχες. Κάθε φορά μας διέψευδε. Και ετοίμαζε ένα νέο συγγραφικό διαμάντι -αυτό το μάθαιναν όλοι- ή ζωγράφιζε ένα νέο υπέροχο πίνακα -αυτό πόσοι το ήξεραν;
Αλλά ο Νίκος Θέμελης δεν ήταν μόνο διανοούμενος. Ζούσε μέσα στην πολιτική. Προσπαθούσε να κάνει καλύτερη τη ζωή του Έλληνα. Πίστεψε και στήριξε -όσο κανείς- τον Κώστα Σημίτη. Ήταν πάντα δίπλα του, το alter ego του. Απ’ την αρχή ως το τέλος, χωρίς να...
ζητήσει κανένα δημόσιο αξίωμα. Βουλευτής, ευρωβουλευτής, υπουργός, υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ; Τίποτα. Να ένας ακόμη τίτλος τιμής για τον άνθρωπο που έφυγε χθες. Όταν όλοι παρακαλούσαν για λίγα ψίχουλα εξουσίας, ο Νίκος ξεμάκραινε ένα ακόμη βήμα απ’ τον πυρήνα της.
Σιχαίνομαι τις νεκρολογίες. Πιό πολύ επειδή ξέρω πως δεν έχουν αποδέκτη. Όπως κανείς δεν πηγαίνει ποτέ στην κηδεία του, έτσι και κανείς δεν διαβάζει τι γράφουν και λένε γι αυτόν. Παρόλα αυτά, γράφω τούτες τις ελάχιστες λέξεις, εις μνήμην ενός πραγματικά σπουδαίου ανθρώπου…Καλή αντάμωση Νίκο…
Μη φωνάζεις… Ξέρω πως δεν το πιστεύεις, ούτε ‘γω άλλωστε…
.jpg)
Πως γίνεται τέτοιοι άνθρωποι,με
ΑπάντησηΔιαγραφήαδιαμφισβήτητη ποιότητα,καλλιέργεια
και ήθος,να στέκονται κοντά στις
εξουσίες,έστω και αν δεν καταλαμβάνουν θέσεις τους;
Πως γίνεται και τους κερδίζει,τους φέρνει κοντά της η εξουσία;
Πως γίνεται η εξουσία να αποκτά το δικαίωμα να τους επικαλείται,έστω και ως ποιοτικό άλλοθι,για τα όσα πράττουν οι αδίστακτοι,δίχως κανένα φραγμό διαχειριστές της;
Κι αντίστοιχα:πως γίνεται να τους χάνουν αυτούς τους ανθρώπους,οι δυνάμεις εκείνες που λένε ότι θέλουν να αντιπαρατεθούν στις εξουσίες;
Αυτά τα ερωτήματα μου ξανάρθαν στο μυαλό τώρα που έφυγε ένας τέτοιος
ξεχωριστός άνθρωπος.
Δεν μπόρεσα ποτέ μου να δώσω μια απάντηση.
Ή αν θέλετε μια απάντηση που άρχισε
να...αχνοφαίνεται,μάλλον πονάει και γι αυτό έκανα πως δεν την βλέπω...
11.23 , σωστός ο προβληματισμός σου..... αλλά η ιστορία βρίθει απο παραδείγματα τετοιων ανθρώπων,που αποτελούν το άλλοθι οπως το προσδιορίζεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ... αυλές των ποικιλώνυμων φορέων της εξουσίας χρησιμοποιούσαν πάντα τα "επιφανειακά περιτυλιγμάτα" για λόγους εικόνας και έξωθεν καλής μαρτυρίας για "κάλυψη" των "επιχωματώσεων των κάθε είδους ΧΑΔΑ" δυστυχώς της πολιτικής τους.
Πάγια και ιστορικά δικαιωμένη μέθοδος.
Για πάντα ταύτα όμως και για όλα τα μη γνωστά σε όλους εμάς τους κοινούς θνητούς , οπως και νάχει...... ο αποθανών δεδικαίωται.
Η αναλαμπή, η ανατροπή και κυρίως η αναζήτηση. Και δίπλα μία συντροφιά. Προσωπικά ευχαριστώ θερμά για τη στιγμή, για το στοχασμό , για τη δύναμη που μου χάρισε μέσα από τη γραφή του. Και κυρίως για τα ερωτηματικά ... Σίγουρα ήξερε και μπορούσε να μας θυμίσει τι κρύβει σε δύναμη, καημό , αγάπη και μοναξιά αυτός ο τόπος .Τι νόημα έχουν άλλα χαρακώματα? Καλό ταξίδι
ΑπάντησηΔιαγραφή