Η ΕΞΑΨΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ...

Γράφει η Πόπη Συνοδινού αποκλειστικά στο PRESS-GR Οταν κοιμάται παρακολουθεί τα μάτια του, μια παράσταση απο θάνατο είναι ο ύπνος...

Γράφει η Πόπη Συνοδινού

αποκλειστικά στο PRESS-GR

Οταν κοιμάται παρακολουθεί τα μάτια του,
μια παράσταση απο θάνατο είναι ο ύπνος,
στέκει η γυναίκα πλάι στον άντρα και...
φτιάχνει σκέψεις αποχαιρετισμού για κείνον.
Παίρνει τον ρόλο της μάνας που λέει αντίο στον γιο της,
έπειτα σε άλλη χώρα βρίσκεται και φορά άσπρα,
μετά πάλι μαύρα.
Καθώς τα σκέπτεται δάκρυα τρέχουν καυτά σαν περιβόλια,
τρομάζει η καρδιά της απο το πένθος,
απλώνει τα χέρια της πάνω στο στήθος του, σαν κύκνοι είναι ,που φιλούν ο ενας τον άλλο.
Βλέπει τα βλέφαρα να παίζουν καθώς εκμεταλλεύονται ενα όνειρο,
τον θέλει τόσο που ζηλεύει,
θέλει να μπεί μέσα σε αυτό που βλέπει.
Σαν φωτιά είναι,
τα μαλλιά της και τα χέρια της γίνονται κόκκινα,
έχει τόση λαχτάρα να του δώσει απο εκείνην, που τρέμει .
Δαγκώνει τα χείλη της να ματώσουν, του στάζει σταγόνες στο στόμα,
ίσως έτσι τον κάνει να την θυμάται για πάντα,
αυτό το πάντα την φοβίζει,
την απομακρύνει η σκέψη αυτή απο τον εαυτό της,
στέκεται μπροστά στον καθρέφτη,
τα μάτια της δείχνουν πως δεν είναι απόρθητη στους πειρασμούς,
ίσως δείχνουν πως είναι μια ανοιχτή πόρτα για να μπει κανείς σε αυτούς.
Στην άλλη πλευρά, εκεί θέλει να πάει,
θα τον τραβήξει μαζί της,
θα του δείξει πως τα υλικά της είναι απο κόπο στον αγώνα,
ο έρωτας είναι αγώνας, αυτή είναι ενας συνεχής,
χαμογελά και φωτίζουν τα μάτια της,
καθώς στέκει μπροστά στο παράθυρο ο ήλιος φωτίζει το δέρμα της,
μοιάζει σαν να έρχεται φως απο μέσα της,
καίει,
στην άλλη πλευρά,
εκεί βρίσκεται, εκεί που οι άνθρωποι ωραία καίγονται...