Το θέατρο της δικαιοσύνης...

Γράφει η Χρυσούλα Μπουσιούτα http://www.artatnet.gr/EpiSkhnhsJ/2009-05-31-09-20-01/2009-06-04-11-00-18/572-2011-06-20-19-47-19 Τι συμ...

Γράφει η Χρυσούλα Μπουσιούτα
http://www.artatnet.gr/EpiSkhnhsJ/2009-05-31-09-20-01/2009-06-04-11-00-18/572-2011-06-20-19-47-19

Τι συμβαίνει όταν πληγώνεται η δικαιοσύνη; Μοιάζει με την κυρία της φωτογραφίας και βγαίνει στους δρόμους να συμπαρασταθεί σε όσους το αντιλαμβάνονται. Ντυμένη στα άσπρα και πληγωμένη προσπαθεί, ακολουθώντας τη μουσική του Ζαν-Ζακ Λεμέτρ, να ξεφύγει από όλους όσους την καταδιώκουν. Η κούκλα της δικαιοσύνης δημιουργήθηκε από την γαλλίδα σκηνοθέτη Αριάν Μνούσκιν και το θίασο του «Θεάτρου του Ήλιου» και ξεχύθηκε στους δρόμους της Αθήνας την παραμονή της τελευταίας τους παράστασης στην Ελλάδα. Ξεκίνησε από την Πλατεία Κλαυθμώνος διακόπτοντας την κυκλοφορία με ανθρώπινη αλυσίδα, πέρασε στην οδό Σταδίου και...
κατέληξε να κάνει αισθητή την αγανάκτησή της στην πλατεία Συντάγματος, μαζί με τους «Αγανακτισμένους». Το δρώμενο ξεκίνησε με τα πανό να προπορεύονται, τα μέλη του θιάσου να χτυπούν ρυθμικά διαφόρων ειδών μουσικά όργανα και τη «Δικαιοσύνη» να λικνίζεται υποβοηθούμενη. 

Η αστυνομία κατέφθασε και αναρωτιόταν τι συμβαίνει, οι περαστικοί, χωρίς να καταλαβαίνουν ακριβώς τι διαδραματίζεται μπροστά τους, χειροκροτούσαν και ζητούσαν τη μετάφραση των πανό. Λίγο αργότερα ο θίασος έδινε την παράστασή του στην κεντρική πλατεία της Αθήνας απέναντι από τη Βουλή. 

«Όταν η Τάξη είναι αδικία, η Αταξία είναι ήδη η Απαρχή της Δικαιοσύνης» είχε γράψει ο γάλλος συγγραφέας Ρομαίν Ρολάντι, αναφερόμενος στη Γαλλική Επανάσταση. Όταν η τάξη είναι αδικία, η δικαιοσύνη βγαίνει στους δρόμους κρατώντας το ζυγό της, έτοιμη να αποδώσει τη Νέμεση και να ανακτήσει την χαμένη ποιότητα ζωής.
Η πρωταρχική πρόθεση της 72χρονης σκηνοθέτη ήταν, μέσω της αυτοσχέδιας αυτής παράστασης, να δείξει την έλλειψη αδιαφορίας του Θεάτρου προς τα κοινωνικά τεκταινόμενα. «Το έκανα από αγάπη για την Ελλάδα, για τη Δημοκρατία, για τη Δικαιοσύνη», δήλωσε η Μνούσκιν, η οποία, επηρεασμένη από το κίνημα του Λαϊκού Θεάτρου και τον Ζαν Βιλάρ, βλέπει το θέατρο ως κοινωνική λειτουργία που εξασφαλίζει την ειρήνη. Ο θίασος αυτός δράττει πάντα την ευκαιρία να τιμά τους αγώνες όσων διαδηλώνουν ενάντια στην παραβίαση των δικαιωμάτων τους και έχει βρεθεί στο παρελθόν και ανάμεσα σε Γάλλους διαδηλωτές.
«Οι πλατείες είναι που αλλάζουν τον κόσμο και επαναφέρουν τη δικαιοσύνη» δήλωσε η ιδρύτρια του «Θεάτρου του Ήλιου» Αριάν Μνούσκιν που βρισκόταν καθ’ όλη τη διάρκεια ανάμεσα στον κόσμο και στο θίασο, συντονίζοντας την προσπάθεια. Η καταξιωμένη σκηνοθέτης έδωσε πριν κάποιες μέρες την τελευταία παράσταση στη χώρα μας, στα πλαίσια του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών. «Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας» ήταν ένας φόρος τιμής σε όσους πίστεψαν, έναν αιώνα πριν, σε ιδανικά που ναυάγησαν. Το «Théâtre du Soleil» που βρέθηκε στο Σύνταγμα ανάμεσα μας ήθελε να εκφράσει την υποστήριξη του και να μας δώσει την ελπίδα ότι τα δικά μας ιδανικά δεν θα εξανεμισθούν. Η τέχνη είναι πάντα το πιο ισχυρό όπλο στα χέρια των λαών και οι επαναστάσεις τροφοδοτούνται από την τέχνη και αντίστροφα.