Η ΜΥΡΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ...

Γράφει η Πόπη Συνοδινού αποκλειστικά για το PRESS-GR Το πρόσωπο σου τεθλασμένο σμίγει αργά με την πικρή ρίγανη της μνήμης, χαμένη εγω μ...

Γράφει η Πόπη Συνοδινού
αποκλειστικά για το PRESS-GR

Το πρόσωπο σου τεθλασμένο σμίγει αργά με την πικρή ρίγανη της μνήμης,
χαμένη εγω μέσα σε κήπους μυστικούς,
να σε μυρίζω,
σε αποσπώ με το χάδι ενος κυκλώνα,
μεταδοτικό είναι το ρίγος σου,
φυσάει με την δύναμη του
ολα μου τα...


κύτταρα.
Η σιωπηλή μου αυταρκεια σε μαλακώνει,
σε κάνει να μπορείς μια προσέγγιση να κάνεις σε ύφος γλαφυρό,
με λόγο πεζό, δουλεμένο με οστά μυρωμένα,
αλλειμένα με λάδι απο αγάπη και μαργαρίτα ,κι έρωτα αμόλυντο,
λέξεις κροταλίζουσες αιωρούμενες στον γκρεμό,
θα σε βρω οταν πάψουν τα θαύματα να μας ξαφνιάζουν.
Θα σε βρω οταν ανυπόμονες οι μέλισσες θα τρίβουν γύρη στα μάτια μας,
οταν κάποιος πανύψηλος άντρας θα φοράει ενα μας βλέμμα και θα κουρνιάζει σαν κούκος νυσταγμένος στο παράθυρο,
αλλάζω συνεχώς πέπλα,
πετάω τα ρούχα της πολιτείας τα γαριασμένα,
αλλάζω συνεχώς τους τρόπους να σε κοιτώ,
μου επιβάλεις την ανάμνηση σου σε χαρτί,
παίρνω την πικρή της όψη και την σκάβω στον φλοιό ενος μοναχικού δέντρου,
αυτό στέκει δίπλα στην θάλασσα και ανάμεσα μας,
νοσταλγώ,
αναμένω,
ήσυχη τώρα,
ήρεμη,
σχεδόν σίγουρη πως θα σε ξαναβρω στους αμπελώνες,
στα φαράγγια των αετών,
στο στενό που βλέπει το λιμάνι,
γλυκό παιδί είσαι,
στην μέση της κάμαρας ενα γαλάζιο σου χαμόγελο,
το φορώ και επιστρέφω μέσα σου,
πάντα θα επιστρέφω..