Ποιους σώζει το μεσοπρόθεσμο;...

Από τον Βαγγέλη Σημανδράκο Περιφερειακό Σύμβουλο Του συνδιασμού «Αρχή…ζούμε μαζί» Παρακολουθούμε τελευταία ότι τα πρωτοσέλιδα στο έν...

Από τον Βαγγέλη Σημανδράκο
Περιφερειακό Σύμβουλο
Του συνδιασμού «Αρχή…ζούμε μαζί»

Παρακολουθούμε τελευταία ότι τα πρωτοσέλιδα στο έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο των διεθνών ΜΜΕ ασχολούνται ιδιαίτερα έντονα με τα τεκταινόμενα στη χώρα μας. Για ποιον λόγο άραγε, κανάλια, εφημερίδες και ιστοσελίδες παγκόσμιας απήχησης κάνουν τόσες αναφορές στη μικρή Ελλάδα;
Είναι προφανές ότι στα πλαίσια της διεθνοποίησης των κεφαλαίων και της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας η εγχώρια κρίση είναι περισσότερο αποτέλεσμα διεθνών ζυμώσεων παρά αμιγώς τοπικών αποφάσεων. Αυτό ενισχύεται και από το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέλος της ζώνης του ευρώ. Ενώ και τα κεφάλαια έχουν προ πολλού....
απολέσει τον εθνικό τους χαρακτήρα, καθώς μάλιστα το χρέος χρηματοδοτείται στο μεγαλύτερο μέρος του από ξένα κεφάλαια.
Φαίνεται ωστόσο ότι οι δανειστές μας καθόλου δεν νοιάζονται για την ευημερία των κατοίκων της Ελλάδας. Τα δάνεια που χορηγούν στα πλαίσια της τρόικα μοναδικό στόχο έχουν να διασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα. Εσφαλμένα από αυτή την άποψη τα ΜΜΕ αναφέρουν αυτά τα δάνεια ως «πακέτα διάσωσης». Ή για να ακριβολογούμε, είναι μεν πακέτα διάσωσης, αλλά των δανειστριών τραπεζών και όχι της χώρας μας. Αφού ακόμα και οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές της παρέμβασης της τρόικα (στη λογική «το μη χείρον, βέλτιστον»), παραδέχονται ότι τα μέτρα του «μεσοπρόθεσμου» και κοινωνικά άδικα είναι, αλλά και βυθίζουν ακόμα περισσότερο τη χώρα στην ύφεση. Και μάλιστα – ίσως το κυριότερο – χωρίς να φαίνεται φως στο τούνελ. Αν επομένως δεν σώζεται η χώρα με το «μεσοπρόθεσμο» ποιος σώζεται;
Η απάντηση έρχεται από το εξωτερικό: Μόλις πριν από λίγες μέρες ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ, κ. Μπερνάνκε, δήλωσε επί λέξει ότι «αδυναμία επίλυσης της κατάστασης στην Ελλάδα θα αποτελέσει απειλή για το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και για την πολιτική ενότητα στην Ευρώπη». Ενώ ανάλογη άποψη έχει και το ΔΝΤ, αφού στην τελευταία τακτική του έκθεση για τους «17» της ευρωζώνης αναφέρει ότι «τυχόν αστοχία στην αντιμετώπιση της κατάστασης μπορεί να μεταδώσει ραγδαία τις αναταράξεις στον πυρήνα της Ευρώπης και να οδηγήσει σε μεγαλύτερη, παγκόσμια εξάπλωση…».
Την ίδια ώρα λοιπόν που οι πιστωτές μας αναφέρουν ότι (σύμφωνα με τα λεγόμενά τους) η κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι προ των πυλών, με την κρίση χρέους να λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις από την κρίση των τραπεζών του 2008, δηλώνουν απροκάλυπτα και με απύθμενο θράσος ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να υλοποιήσουν ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόγραμμα λιτότητας στην Ελλάδα, διασφαλίζοντας κιόλας προς όφελός τους με εμπράγματες υποθήκες τον πλούτο της χώρας. Καμιά απολύτως αναφορά δεν υπάρχει σε μέτρα ανάπτυξης ή τόνωσης της οικονομικής δραστηριότητας και αναστροφής του κλίματος στην αγορά.
Γιατί όμως; Μήπως ενδιαφέρονται, περισσότερο ακόμα κι από μας (!), να μας δανείσουν; Μήπως αυτό γίνεται μόνο και μόνο για να μην χάσουν τα λεφτά τους;
Γιατί αν κάποιος χρωστάει, ας πούμε, δέκα χιλιάδες ευρώ στην τράπεζα, έχει πρόβλημα. Θα πρέπει να κάνει κάποια ρύθμιση, να έρθει σε συνεννόηση με την τράπεζα κλπ. Αν όμως χρωστάει εκατό δισεκατομμύρια ευρώ, μάλλον το πρόβλημα το έχει η τράπεζα! Γιατί δεν μπορεί να αποπληρωθεί το χρέος ενώ τα έσοδά του βαίνουν μειούμενα. Μήπως αυτό δεν συμβαίνει και με την Ελλάδα;
Μπροστά λοιπόν σ’ αυτό το αδιέξοδο, οι «ενέσεις ρευστότητας» (5η δόση κλπ.) στα πλαίσια του μνημονίου, απλώς παρατείνουν το «ελληνικό πρόβλημα» και σαφώς δεν οδηγούν στη λύση του, αφού είναι αναπόφευκτη η αναδιάρθρωση του χρέους. Γιατί, πολύ απλά, τα νούμερα «δεν βγαίνουν». Η αναδιάρθρωση όμως πρακτικά θα σημάνει για τους πιστωτές απώλεια των απαιτήσεών τους, με όποια μορφή και αν γίνει (μείωση επιτοκίου, «κούρεμα», επιμήκυνση κλπ.).
Να επομένως γιατί οι ξένοι μας εκβιάζουν ανοιχτά για την 5η δόση του δανείου: Αυτό που επιδιώκουν με την ψήφιση του «μεσοπρόθεσμου» και τον εκβιασμό της «συναίνεσης», είναι να δοθεί ικανός χρόνος ώστε να μετακυλήσουν τα κόστη έκθεσής τους στην ελληνική αγορά χρέους, από τις τράπεζες στους πολίτες των χωρών τους, μέσω της αύξησης της φορολογίας.
Ότι δηλαδή έγινε και με την κατάρρευση της αγοράς ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων χαμηλής εξασφάλισης στις ΗΠΑ το 2008. Τότε, που τα χρέη που δημιουργήθηκαν από την πτώχευση της επενδυτικής τράπεζας Lehman Brothers φορτώθηκαν τελικά στους αμερικανούς πολίτες, προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση του ασφαλιστικού κολοσσού AIG, στον οποίο είχαν προηγουμένως μετακυλήσει τα φέσια της πρώτης.