Τα χρώματα και οι μυρωδιές της επανάστασης των Αγανακτισμένων...

Γράφει η Amelie Law Στο Σύνταγμα . Μόνη. Με το κινητό κλειστό. Όχι, όχι δεν ήθελα να απομονωθώ. Εξαντλήθηκε η μπαταρία του κινητού εκτό...

Γράφει η Amelie Law

Στο Σύνταγμα. Μόνη. Με το κινητό κλειστό. Όχι, όχι δεν ήθελα να απομονωθώ. Εξαντλήθηκε η μπαταρία του κινητού εκτός των άλλων αποθεμάτων μου.
Στο Σύνταγμα. Μόνη. Χωρίς κινητό, κανένας δεν ξέρει τι ώρα θα εμφανιστώ. Κάθομαι στα σκαλιά και παρατηρώ τον κόσμο.
Η επανάσταση μυρίζει τσίκνα, καλοψημένα λουκάνικα και πιπεράτα καλαμπόκια. Φοράει φούξια μπλούζα με στρας, ταλαιπωρημένα αθλητικά μποτάκια, έχει κρύψει τη γραβάτα στην τσάντα του λάπτοπ που είναι περασμένη χιαστί. Έχει ράστα μαλλιά και πίρσινγκ στη μούρη και κοιτάει...
γύρω της ερωτηματικά ψάχνοντας τους φίλους που έχει δώσει ραντεβού.
Κάθεται στα σκαλιά της πλατείας χωρίς να νοιάζεται αν θα λερωθεί ή θα παγώσει ο κώλος της και λίγο παραπέρα στρώνει προσεκτικά εφημερίδες και απλώνει προστατευτικά τα χέρια μπροστά στην καλοσιδερωμένη φούστα.
Πυροβολεί με πράσινες δέσμες φωτός όσους την πλήγωσαν και την πόνεσαν μα και αυτούς που περίεργοι ανοίγουν τα παράθυρα του σικ ξενοδοχείου για δουν το αλλοπρόσαλλο συγκεντρωμένο πλήθος. Βογκάει καθώς απλώνει τα πόδια της, αυτοί οι κιρσοί την πεθαίνουν πάλι και η ορθοστασία στην πλατεία δεν βοηθάει.
Αμολάει την ελπίδα της στον αττικό ουρανό μαζί με φτηνά παιχνίδια που πουλάνε έκπληκτοι δαιμόνιοι μικροπωλητές και συνοδεύει τις κραυγές της με ήχους τυμπάνων και εκκωφαντικές σφυρίχτρες.
Η επανάσταση τρώει βρώμικα, καθαρίζει τα δόντια της με το μικρό δαχτυλάκι και βγάζει τα χρυσά δαχτυλίδια πριν κατέβει στην πλατεία. Τσεκάρει το μακιγιάζ της στον καθρέφτη για να είναι διακριτικό, ελέγχει την ανάσα της, φυσώντας μέσα στη χούφτα της και ανά δέκα λεπτά κοιτάει το κινητό της μήπως έχει κλήσεις από φίλους που θέλουν να την συντροφέψουν.
Ασθμαίνει ανεβαίνοντας τα σκαλιά της πλατείας κρατώντας την πονεμένη μέση της και κοιτώντας διερευνητικά για να καταλάβει τις προθέσεις των μεθυσμένων πιτσιρικάδων. Ανάβει αλβανόχορτα και γεμίζει με γλυκερές μυρωδιές τον ανοιχτό αέρα. Ξαπλώνει στα γρασίδια και δείχνει στον φίλο της τα φύλλα των δέντρων σα να τα βλέπει πρώτη φορά. Μα, πρώτη φορά βλέπει ανάποδα τα φύλλα των δέντρων σε τούτη την πλατεία.
Η επανάσταση μυρίζει τσίκνα, ξινισμένο ιδρώτα, αποσμητικά φτηνιάρικα, ακριβά αρώματα, μαλακτικό ρούχων, ορμόνες και σπυριά σε φουντωμένα μάγουλα καυλωμένων εφήβων.
Η επανάσταση γαβγίζει τα ντέφια, τραγουδάει αλλόκοτα, ξεσκονίζει τα πεζούλια και ζωγραφίζει ανορθόγραφα πανό.
Οργανώνεται σε ομάδες, μιλάει με σειρά προτεραιότητας, χειροκροτεί και γιουχάρει, πουλάει τσαμπουκά ή μελαγχολεί, σιωπά και φωνάζει, ουρλιάζει μέσα στις κυψέλες των πνευμόνων της, προσέχει να μην της φύγει το κραγιόν καθώς η μάσκαρα έχει γράψει πάνω στις ρυτίδες αφού κλαίει από χαρά βλέποντας τους φίλους της να μένουν μέχρι τα ξημερώματα, ψάχνοντας καινούριες ανάσες.
Η επανάσταση χαμογελάει και δίνει το χέρι εύκολα, άνετα, απλά, σαν τον Νικόλα με το μπουζούκι στον ώμο που εξηγεί τα ανεξήγητα σ' ένα κορίτσι έντεκα χρονών καθώς ψάχνει τον πάντα χαμένο αναπτήρα του.
Η επανάσταση χάνει χρώματα, αλλάζει ντυσίματα, κούρεμα και στυλ.Σε ποια φυλή να την κατατάξεις, είναι αλλόκοτη τούτη δω.
Σου ξεγλιστράει από τις γωνίες, κοροϊδεύει τα ακίνητα στρατιωτάκια που την κοιτούν ερωτηματικά καθώς παίζει ποδόσφαιρο τα ξημερώματα στη λεωφόρο.
Η επανάσταση τούτη δεν είναι καλός γκολτζής, το ξέρει, βαράει άουτ και γελάει χαζά, μαζεύει τη μπάλα φτύνοντας σάλια και μπύρες στα πεζοδρόμια, τι κι αν αν δεν μου πέτυχε το φάλτσο ρε γαμώτη, τι κι αν δεν έβαλα γκολ, φτάνει που μαθαίνω σιγά σιγά να στήνω ξανά την μπάλα στη σέντρα, γελάει ξανά, παίρνει τη μπάλα που κυλάει πίσω από τη γραμμή των βαριεστημένων μπάτσων και βαράει ξανά βάζοντας στόχο το φεγγάρι.

[Σημείωση: Η λέξη επανάσταση δεν έχει χρησιμοποιηθεί τυχαία. Χρειαζόμαστε μια ηθική επανάσταση. Ακόμα κι αν μυρίζει "βρώμικο"]