Μεταξύ ειρήνης και πολέμου γλίστρησε η πολιτική…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου   Το τι βλέπουν τα ματάκια μου αυτές τις μέρες στα ελληνικά, στα αγγλικά, στα γερμανικά και στα σουηδικά δε...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου 

Το τι βλέπουν τα ματάκια μου αυτές τις μέρες στα ελληνικά, στα αγγλικά, στα γερμανικά και στα σουηδικά δεν περιγράφεται με λέξεις! Νομίζεις ότι η πολιτική σκέψη βρίσκεται στον μεσαίωνα. Εκεί την ήθελε ο νεοφιλελευθερισμός, εκεί καταλήγει. Αυτή είναι, φίλοι, η μεγαλύτερη ήττα των κοινωνιών μετά τον πόλεμο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της νέας απόπειρας παγκοσμιοποίησης από το χρηματοπιστωτικό λόμπυ. Ο κόσμος «αγάθεψε» και ας νομίζει ότι κατέχει γνώση και διαθέτει πληροφορίες για να κρίνει τι τον συμφέρει και τι όχι.

Διαβάζω σε ξένα έντυπα ότι η Ελλάδα θα σωθεί μόνον αν καταληφθεί από τους δανειστές της υπό την αιγίδα της ΕΕ, διότι οι Έλληνες δεν γνωρίζουμε από πολιτική και πώς ασκείται διοίκηση. Η πλάκα είναι ότι το ίδιο πνεύμα σιγά-σιγά μοιάζει να...
 κυριαρχεί στην αναπαράσταση μεγάλου μέρους της περίφημης ελληνικής κοινής γνώμης. Δεν είναι πλάκα ακριβώς, για χυδαιότατα πρόκειται με την μορφή της προπαγάνδας των «υπεύθυνων» Ελλήνων, που δήθεν θέλουν να σωθούν από το πελατειακό κράτος, το οποίο στήριξαν και υπηρέτησαν, αλλά τώρα νοιώθουν την ανάγκη να απαλλαγούν από αυτό. Για την ακρίβεια επιδιώκουν να απαλλαγούν από την «σαβούρα», που εμποδίζει την πρόοδο και την ευημερία της κάστας της διαπλοκής. Σε αυτή την «σαβούρα» όμως στηρίχθηκε η πλεύση του σκάφους της «ισχυρής Ελλάδας» πριν αυτό ναυαγήσει. Φωνάζαμε κάποιοι, τρομοκρατημένοι από αυτά που παρατηρούσαμε πριν από πολλά χρόνια: δεν υπάρχει τίποτε ισχυρό στη χώρα εκτός από τους πελατειακούς μηχανισμούς και την καταστροφική κουλτούρα του κομματισμού, σε συνδυασμό με το κύμα του ελευθέριου καπιταλισμού στα τέλη του ’90! Οι αριστεροί αξιωματούχοι μας χλεύαζαν ως πεφωτισμένους δεξιούς. Οι δεξιοί αξιωματούχοι και παρατρεχάμενοι του καθεστώτος μας ειρωνεύονταν, χαρακτηρίζοντάς μας αιθεροβάμονες αριστερούς. Γενικά είχαμε πρόβλημα προσαρμογής στην …αθλιότητα! «Μη μας τα λες έτσι, πολύ πίκρα διακρίνω», είπε κάποτε στον γράφοντα έλληνας μεγαλόσχημος πολιτικός, που σήμερα έχει τραβήγματα με κάτι νεογνωστοποιημένα σκανδαλάκια!

Τρομοκρατημένοι παρατηρούσαμε τα γυάλινα πόδια της χώρας μας να μεγεθύνονται, εξασθενώντας ολοένα και περισσότερο και τον κίνδυνο να γκρεμιστεί ότι φτιάχτηκε σε αυτόν τον τόπο με αίμα, πνεύμα, εφευρετικότητα και μεράκι. Βλέπαμε, καταλαβαίναμε, νοιώθαμε ότι σύντομα θα έρθει η κατάρρευση και όσοι είχαμε πρόσβαση στα κέντρα των αποφάσεων τα λέγαμε σε εκείνους που επηρέαζαν τις εξελίξεις. Μας διέκοπταν... Μίζερους μας αποκαλούσαν και μας συμβούλευαν να επισκεφτούμε κάποιον ψυχαναλυτή. Δεν τους ακούσαμε, φύγαμε από τη χώρα, η οποία ζούσε έναν απατηλό, κυρίαρχο μύθο ευημερίας, παράλληλα με μια συμβατή με αυτόν τον μύθο, αλλά απαρχαιωμένη ως πρακτική και διαλεκτική κουλτούρα της οργανωμένης αριστεράς. Δεν φύγαμε σαν ποντίκια, αλλά απλώς επιλέξαμε να μην συμμετέχουμε στο φούσκωμα, που θα οδηγούσε αναπόδραστα στην έκρηξη. Φύγαμε νωρίς. Αποβιβαστήκαμε εγκαίρως από το «τρελαμένο» σκάφος, το οποίο είχε όλες τις προδιαγραφές για να ναυαγήσει. Σήμερα, όμως, δεν χαιρόμαστε για την «προνοητικότητα» μας, αλλά κλαίει η ψυχή μας! Πονάμε βλέποντας από μακριά να εξευτελίζεται η ελληνική κοινωνία και να ταπεινώνεται τόσο πολύ ο λαός μας. Το εσωτερικεύουμε κάποιοι ως προσωπικό εξευτελισμό και ας κάναμε ότι μπορούσαμε για να μην φτάσουμε εδώ.

Εμείς που επιλέξαμε την αυτοεξορία από την συμμετοχή σε έναν μύθο δίχως έρμα και προοδευτική προοπτική, ίσως να θλιβόμαστε περισσότερο για την εθνική κατάντια μας, σε σχέση με τους υπόλοιπους Έλληνες που παρέμειναν στο σκάφος, καθώς είμαστε σε θέση να εξετάζουμε το ελληνικό δράμα μακροσκοπικά και γενικότερα. Άσε που γινόμαστε αντικείμενο ειρωνειών στη δουλειά μας και στις συναναστροφές μας εκτός Ελλάδος!

Φούσκα κατασκευαζόταν στην Ελλάδα της Ολυμπιάδας και του «ηγέτη στα Βαλκάνια». Στο πλαίσιο αυτού του μύθου, που δομούσαν οι καιροσκόποι της πολιτικο-επιχειρηματικής τάξης της χώρας, φουσκώνονταν και τα μυαλά του κόσμου, από εκείνους που σήμερα ζητούν από τους πολίτες καρτερία στην φτωχοποίηση και κυρίως ειρηνική συμπεριφορά. Ειρηνικό ξεφούσκωμα, δηλαδή! Με άλλα λόγια, αν συμβεί και σηκωθούν από τον καναπέ τους απέναντι από το «κουτί» και φτάσουν στην πλατεία να περιοριστούν σε αγανακτισμένα συνθηματάκια και «μαλλί της γριάς». Άκου κάποιοι αλήτες να εμποδίζουν την έξοδο βουλευτών από τον «ναό της δημοκρατίας»! Πρωτάκουστο, χούντα έχουμε, πόλεμος γίνεται;(!) Με ποιό δικαίωμα προσβάλλεται η προσωπικότητα του πολιτικάντη της πελατειακής δημοκρατίας μας, αναρωτιούνται οι όψιμοι (δήθεν) πολέμιοι του κράτους πατρωνίας. Αντιφατικό σας φαίνεται; Καθόλου δεν είναι! Είναι απλώς ενδεικτικό του πανικού του καθεστώτος και των διαφόρων παρασίτων που αυτό συντηρούσε και συντηρεί ως αναγκαία προϋπόθεση για την διατήρηση και αναπαραγωγή του.

Το ερώτημα για την εξέλιξη της ελληνικής κρίσης δεν είναι ένα δίλημμα μεταξύ ειρήνης και πολέμου. Μην ακούτε τον Μίκη μας τι λέει, περί «ειρηνικής επαναστάσεως». Καλλιτέχνης είναι ο άνθρωπος, καλλιτεχνικά στοχάζεται. Η ειρήνη, φίλοι, επιβάλλεται, έτσι ακριβώς όπως και ο πόλεμος. Και στις δύο περιπτώσεις εξαφανίζεται ο λαός ως μορφή πολιτικής έκφρασης. Μεταξύ ειρήνης και πολέμου πάντα γλιστράει η πολιτική και τραυματίζεται, ως διαδικασία χειραφέτησης των εξουσιαζόμενων. Μην σκέφτεστε λοιπόν με όρους ειρήνης ή/και πολέμου, στοχαστείτε και δράστε με όρους κοινωνικής χειραφέτησης. Αυτό, στο βαθμό που έρχεται σε αντίθεση με τις επιλογές του καθεστώτος, θα επιφέρει την σύγκρουση - πολύπλευρη και πολυδιάστατη σύγκρουση – μόνον που αυτή δεν θα είναι επιλογή του εξεγερμένου ελληνικού λαού, αλλά εκείνων που εφαρμόζουν το πιο χυδαίο πείραμα καθυπόταξης κρατών και κοινωνιών στο χρηματοπιστωτικό λόμπυ. Αν πετύχει το πείραμα στην Ελλάδα, θα ξεκινήσει μια ευρύτερη επιχείρηση για την απόλυτη υπαγωγή της πολιτικής στην εξουσία του τραπεζίτη. Τότε οι δημοκράτες, όλων των αποχρώσεων θα κλάψουμε πικρά. Τότε ο νέος μεσαίωνας υπό το σκήπτρο του χρηματιστή θα διαλύσει κάθε πιθανότητα κοινωνικής προόδου. Τότε η δημοκρατία ως πολιτικό φαινόμενο θα αντικατασταθεί από την «δημοκρατία» του τραπεζίτη. Τότε τη θέση του συμβολαίου με τον λαό θα πάρει το συμβόλαιο με τους δανειστές, σαν και αυτό που συζητείται σήμερα για την παράδοση της Ελλάδας.

Ας προσέξουμε λοιπόν, καθώς το «τότε» είναι σήμερα και ας καταλάβουμε όλοι οι δημοκράτες ότι δεν έχουμε χρόνο για να αναλύσουμε τις μικροπολιτικές και ιδεολογικές διαφορές μας. Τώρα που κρίνεται η δημοκρατία και το δημοκρατικό κράτος ως εξουσιαστικό φαινόμενο, απειλούμενοι θανάσιμα από τον ελευθέριο καπιταλισμό, οφείλουμε να δώσουμε ενωμένοι την μάχη για την κοινωνική πρόοδο -μια και καλά γνωρίζουμε ότι δίχως δημοκρατία, η ευημερία είναι λογιστικό τρικ και τίποτε περισσότερο. Ή μήπως, δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί φίλοι δεν το πήρατε ακόμη χαμπάρι, μετά από αυτά που μάς συμβαίνουν καθημερινά; Όταν ακούς ακόμη και οι ξένοι να σου λένε, ότι η λύση στην οικονομική κρίση της Ελλάδας είναι πολιτική, όπως δηλαδή σου λέω και εγώ τόσο καιρό, τι ακριβώς σκέπτεσαι;

Ή θα ακολουθήσουμε την οδό του τραπεζίτη ή την οδό της (πολιτικής) δημοκρατίας. Αυτό είναι το δίλημμα και δεν το βάζω εγώ, ο οποίος σιχαίνομαι τα διλήμματα, αλλά εκείνοι που αναπτύσσουν την διαλεκτική περί πολέμου και ειρήνης. Όταν τους ακούτε θα πρέπει να καταλαβαίνεται ότι αίμα μυρίζει … και πάλι. Τουλάχιστον ας πιάσει τόπο στην ιστορία της κοινωνικής χειραφέτησης και όχι στο δεύτερο υπόγειο του τραπεζίτη με τους «έξυπνους ανθρώπους», που μας μανουβράρουν με το «έξυπνο χρήμα» τους  και τις καθόλου έξυπνες απειλές τους. Είναι αμετροεπείς, φαντασμένοι, ξιπασμένοι ηλίθιοι και αυτό αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή για όλους μας. Η δημοκρατία σε συνδυασμό με τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, είναι τελικά το αντίδοτο στην ηλιθιότητα. Παλέψτε εναντίον των «έξυπνων» ηλιθίων. Μόνον αυτούς συμφέρει το δίλημμα ειρήνη ή πόλεμος…