Επιτακτική η ανάγκη για "απολαιστρυγονοποίηση"...

Γράφει η Παναγιώτα Πατακιά αποκλειστικά για το PRESS-GR « Έχεις όλο το μέλλον μπροστά σου, ό,τι κι αν γίνεται, εσύ άδραξε τη μέρα, ...

Γράφει η Παναγιώτα Πατακιά
αποκλειστικά για το PRESS-GR

«Έχεις όλο το μέλλον μπροστά σου, ό,τι κι αν γίνεται, εσύ άδραξε τη μέρα, πιάστην από τα μαλλιά, βάλε στόχους και κατάκτησέ τους».
Αυτή ήταν η συμβουλή που μού έδωσε πριν μερικά χρόνια, ένας Δάσκαλος.
Τότε, έμοιαζε τόσο απλή. Σχεδόν δεδομένη. Αναγκαία και αυτονόητη. Η ζωή ανοίγονταν μπροστά μου. Και το ταξίδι ξεκίνησε με τις καλύτερες προδιαγραφές: με κινητήρια δύναμη την φλόγα της εφηβείας και πυξίδα που έδειχνε μονίμως την Ιθάκη.
Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Η φλόγα της εφηβείας...
αργοσβήνει, οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες όλο και πληθαίνουν – κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει ότι η ψυχή μας, τους στήνει εμπρός μας – αλλά εκείνο που με ανησυχεί περισσότερο, είναι ότι φύτρωσε μέσα μας ο σπόρος την αμφιβολίας: «μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω, τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;»
Αμφιβολία, ίσον ύπαρξη, κατά τον Ντεκάρτ. Όταν, όμως, αρχίσεις να αμφιβάλλεις για το αν το ταξίδι σου αξίζει, μόνο και μόνο επειδή δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει, τότε τα πράγματα είναι σοβαρά. Τότε, όλα τα δρομολόγια των τρένων σού φαίνονται ίδια: Επιβίβαση – Προσπάθεια να κερδίσεις τον χώρο σου μέσα στο πλήθος – Εκτροχιασμός – Αποβίβαση – Επιστροφή στην αφετηρία με τα πόδια. Αν, αυτό επαναληφθεί μερικές φορές – πάντα επαναλαμβάνεται – τότε κινδυνεύεις μια μέρα, να τα παρατήσεις όλα, χωρίς μάλιστα να το αντιληφθείς ή να το αποδεχτείς. Ρίχνεις τις ευθύνες στον διπλανό σου, στην ζωή, στον Θεό ή στον Πρωθυπουργό και κοιμάσαι ήσυχος.
Δεν σε αδικώ. Παραφράζοντας λίγο τον στίχο του Ελύτη στο «’Άξιον Εστί» θα έλεγα πως , όπου κι αν κοιτάξεις, το παρόν σε σκοτώνει.
Ο κόσμος κυκλοφορεί στους δρόμους με πρόσωπα λυπημένα και σαστισμένα. Άλλοι απολύονται, άλλοι πεινάνε, άλλοι χάνουν τα σπίτια τους. Άλλοι, βιώνουν όλα αυτά μαζί, σαν ντόμινο καταστροφής.
Όμως, η κρίση των αξιών προηγήθηκε της οικονομικής και σ’ αυτό φέρουμε μεγαλύτερη ευθύνη απ’ όσο νομίζουμε. Χαθήκαμε κάπου ανάμεσα σε καλώδια, σίριαλ και ζώδια. Στρέψαμε τις προσοχή μας σε διαφημίσεις κι εκπτώσεις, αδιαφορώντας για τις πραγματικές ειδήσεις.
Οι ευτυχισμένες μας στιγμές χάθηκαν κάπου στο χθες γιατί: οι έφηβοι πάνε από το κακό στο χειρότερο. Οι φερέλπιδες καταντούν απέλπιδες. Οι τριαντάρηδες τριγυρνούν κάθε μέρα και μ’ άλλο ερωτικό σύντροφο κι έπειτα παραπονιούνται ότι κανείς από τους υποψήφιους δεν έχει αυτά που θα ‘θελε – λες και ξέρει κι ο ίδιος πια, τι είναι εκείνο που ψάχνει. Τα παντρεμένα ζευγάρια υποκρίνονται τους ευτυχισμένους με φόβο να χωρίσουν μήπως κι ο ένας από τους δύο απολυθεί και δεν έχει λεφτά ούτε για τσιγάρα. Έτσι, περνούν τις ζωές τους συμβατικά και συνεχώς « ανταγωνίζονται». Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ και ισχυρίζονται ότι απολαμβάνουν την μοναξιά τους ακόμη κι αν κάθε απόγευμα δαπανούν περίπου εκατό ευρώ για να παραπονεθούν για το γεγονός ότι δεν έχουν σχέση. Οι ομοφυλόφιλοι ξέφυγαν απ’ το κοπάδι κι είναι ίσως οι μόνοι που απολαμβάνουν τις στιγμές τους ακόμη και με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Οι ηλικιωμένοι έπαψαν να δίνουν συμβουλές στα εγγόνια τους και ασχολούνται με τα προβλήματά τους: Προσπαθούν να αγοράσουν μισή ντομάτα, δύο φασόλια και μία φακή. Στο μεταξύ, κρατούν το στόμα τους κλειστό - εξαιρώντας τις εμφανίσεις τους στον Αυτιά – μήπως και τους κλέψουν τα χρυσά τους δόντια.
Και κάπου εδώ, τίθεται το ερώτημα: Μπορούμε άραγε να αλλάξουμε το πεπρωμένο μας; Ή μήπως είναι πια αργά; Είμαστε ικανοί να πάρουμε την σοβαρή απόφαση της ουσιαστικής αλλαγής, καταπολεμώντας τις μικροαντιστάσεις του ανθρώπινου νου κατά της αλλαγής και το φόβο γι’ αυτή; Αντέχουμε να μάθουμε την ψυχή μας πιο καλά, ως το μεδούλι, να δοκιμάσουμε ποιες συμπεριφορές ικανοποιούν τις πραγματικές μας ανάγκες και κάνοντας πράξεις γνήσιες, κι αληθινές, αντί να διανοούμαστε συνεχώς γύρω από αυτές, να περάσουμε επιτέλους στην υλοποίησή τους;

Από μικρή, ταυτιζόμουν με τον Δον Κιχότη της Μάντσας. Ο τύπος έκανε πόλεμο με ανεμόμυλους. Τώρα, είμαστε στο αυτοκίνητο, απέναντι βλέπουμε τα αιολικά πάρκα και αμέσως κλείνουμε τα μάτια, σκύβουμε το κεφάλι και φυλαγόμαστε. Εκείνος ριχνόταν με τόλμη – άλλοι θα το πουν βλακεία – πάνω στον ανεμόμυλο κι αυτός φυσικά τον χτυπούσε στο κεφάλι. Έκανε ένα κεφάλι γεμάτο σπασίματα. Τι λέτε, δεν ήξερε ότι η μάχη είναι χαμένη; Φυσικά και το ήξερε. «Απλά» επέλεξε να κυνηγήσει το αδύνατο. Τότε η μάχη αποκτά αξία. Στο τέλος, πεθαίνει. Μάζεψε την λόγχη του, κοίταξε προς το φως, ανέβηκε την σκάλα κι έφυγε χαρούμενος προς τον ουρανό, ενώ έπαιζε το «Άπιαστο Όνειρο».
Υπάρχουν εκατομμύρια μονοπάτια που μπορούμε να πάρουμε για να βρούμε το δρόμο που οδηγεί από τον βόθρο στην επιφάνεια. Άλλα, σ’ οδηγούν γύρω- γύρω από την λούμπα, άλλα σε ρίχνουν όλο και πιο μέσα στη λούμπα κι άλλα σε βγάζουν πέρα από αυτή. Δεν υπάρχει ένα σωστό μονοπάτι. Σημασία έχει, όμως, αυτό το μονοπάτι, να το ‘χουμε διαλέξει με την καρδιά μας. Να είναι δική μας επιλογή, όχι δική τους. Έχει το μονοπάτι που διαλέξαμε καρδιά; Μάλλον όχι. Τότε, μας είναι άχρηστο.
Πιστεύω ακράδαντα, πως οι αδύναμοι άνθρωποι, είναι σκληροί. Μόνο από τους δυνατούς μπορούμε να περιμένουμε καλοσύνη Και πρέπει να ‘ναι αλήθεια. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να είναι πρόθυμοι όχι μόνο να ξεσηκωθούν, αλλά να πράξουν. Δεν πρέπει να αρκεστούμε μόνο στο « Τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν, γιατί αλλιώς θα καταστραφούμε». Περπατάμε ήδη πάνω στην καταστροφή. Φοβόμαστε την καταστροφή, μα, είμαστε ήδη βυθισμένοι σ’ αυτή. Δεν είναι περίεργο που με τον τρόπο μας συμμετέχουμε σε μια ΑΥΤΟκαταστροφή; Εν κατακλείδι, είναι πιθανόν, το νεαρό της ηλικίας μου να με γεμίζει με αισιοδοξία και μάταιες ελπίδες – υπάρχει άραγε μάταιη ελπίδα; Νομίζω όμως, ότι θα ξυπνήσουμε – δίχως εισαγωγικά, θα δούμε το μέλλον όπως αρμόζει σ’ εμάς που μπορούμε να «αξιωθούμε μια τέτοια πόλη», την Καβαφική Αλεξάνδρεια και θα αναγεννηθούμε από τις ίδιες μας τις στάχτες, όπως ο Φοίνικας, το θρυλικό πουλί.