Ένας ιστοριογράφος στη Μεγάλη Πύλη‏...

Του Πέτρου Τερζή Αρχή καλοκαιριού αλλά στο στρατοπεδο δεν καταλαβαίνουν εποχές. Ο εχθρός είναι προ των πυλών. Οι κόκκοι από το χώμα αναπ...

Του Πέτρου Τερζή

Αρχή καλοκαιριού αλλά στο στρατοπεδο δεν καταλαβαίνουν εποχές. Ο εχθρός είναι προ των πυλών. Οι κόκκοι από το χώμα αναπηδούν από το ποδοβολητό του ξένου. Μέσα όμως στο στρατόπεδο τίποτα δε θυμίζει πόλεμο. Τα πρόσωπα των στρατιωτών παγερά. Στα μάτια τους διακρίνεις πότε φόβο για τον κίνδυνο που έπεται και πότε μία αδράνεια στα όρια της πλήξης που συντειρείται από τη ζέστη του καλοκαιριού.Κρύος ιδρώτας απο το μέτωπο τους πέφτει κάτω αφήνωντας σημάδια στο...
 ματωμένο, από προηγούμενους στρατιώτες, δρόμο.
Άλλοι φέρνουν βόλτες πάνω-κάτω και φωνάζουν, άλλοι στέκονται παράμερα κοιτάζοντας αμήχανα κι άλλοι κοιμούνται σε κρεβάτια και καναπέδες. Δίχως στρατηγούς και ταγματάρχες δείχνουν λίγο χαμένοι και ανοργάνωτοι. Δεν έχουν στρατηγικό σχέδιο μονάχα κοινό στόχο. Να διώξουν τον εχθρό.
Τις μέρες πριν τη μάχη όλοι προσπαθούσαν να συγκοτήσουν ένα στρατηγικό σχέδιο. Κάθισαν λοιπόν στην πλατεία του στρατοπέδου και με τη Δύση του Ηλίου ξεκίνησαν οι διαβουλεύσεις. Αδυνατούσαν να συμφωνήσουν.
-Θα πάμε δεξιά πολλοί κι αριστερά λίγοι.
-Εγώ λέω να μείνουμε συγκροτημένοι στην άκρη κι όποιος θέλει να έρθει μαζί μας.
-Να διαπραγματευτούμε ρε παιδιά πριν πολεμήσουμε.
-Ρε ξυπνάτε πάμε να τους σκοτώσουμε όλους κι αφήστε σχέδια και μα***ες. Το έθνος μας μπορεί.
-Είμαι ναρκομανής και έχω ανάγκη απο βοήθεια.
Διάσταση απόψεων. Διάσπαση ενότητας. Οι συμπολεμιστές στο στρατόπεδο εφάρμοζαν εις βάρος τους το "Διαίρε και Βασίλευε" λες και ο εχθρός είχε στείλει πράκτορες για να σπείρουν τη διχόνοια. Γίναν οι καλύτεροι αντίπαλοι των εαυτών τους. Έτσι όμως είχαν μάθει. Σε όλη τους τη ζωή, τους μάθαιναν να είναι οπαδοί ομάδων και κομμάτων, ισχυρογνώμονες και παντογνώστες, φιλήσυχοι και ταραξίες. Λίγο πριν τη μάχη ο καθένας πάλευε να σώσει την ιδέα του.
Η ώρα της μάχης πλησίαζε. Ο εχθρός έξω ήταν σαφέστατα πιο προετοιμασμένος. Είχε χρόνια πριν προετοιμαστεί για αυτήν τη στιγμή. Ο στρατός τους υστερούσε αριθμητικά. Ήταν κυρίως ξένοι αναμυγμένοι με ντόπιους μισθοφόρους. Μέσα στο στρατόπεδο τους έλεγαν προδότες. Ήταν λιγότεροι αλλά ασυγκριτα πιο προετοιμασμένοι και οργανωμένοι. Είχαν όπλα τα οποία οι στρατιώτες πίσω απο τα τείχη τα αγνοούσαν. Όπλα που καιρό τώρα τα έβλεπαν αλλά δεν καταλάβαιναν τη δύναμη και τη στόχευση τους. Όπλα μαζικής υποδούλωσης. Οι εχθροί ήθελαν τη χώρα. Αφού την κατακτούσαν, οι μισθοφόροι θα τους έδιναν την κυριαρχία και την περιουσία της προς ολοκλήρωση ενός σχεδίου τόσο εντέχνως καταρτιζόμενου.
Η ώρα της μάχης έφτασε. Οι εχθροί έξω απο τη Μεγάλη Πύλη. Μια πύλη που έκλεισαν οι τελευταίοι κατακτητές όταν έφυγαν από τα εδάφη αυτά. Μια Πύλη που απο τότε έστεκε ερμειτικά κλειστή ως το τελευταίο άντρο μια χαμένης Πατρίδας.Οι εχθροί όπλισαν τα τόξα τους και αρκούσε η υποχώρηση των δακτύλων τους για να κρύψουν τον ήλιο μια για πάντα. Η στιγμή οριακή. Ξαφνικά κάποιοι εχθροι (από την τάξη των μισθοφόρων) αποφάσισαν να υποχωρήσουν. Άφησαν τα τόξα και ξεκίνησαν να φεύγουν απο το τάγμα. Ο μέγιστος των μισθοφόρων τότε φοβούμενος την ήττα του τους ζητούσε να παραμείνουν στη θέση τους. Δεν έπρεπε να φύγουν. Οι μισθοφόροι για "λόγους ιστορικότητας της μάχης" έπρεπε να είναι οι μισοί από τους 300 του Λεωνίδα διαφορετικά η μάχη θα χανόταν.
Την ίδια κρίσιμη ώρα οι στρατιώτες χωρίς οργάνωση μα με κοινό τον στόχο περίμεναν ασύνταχτοι πίσω από τη Μεγάλη Πύλη. Ήταν περισσότεροι μα άοπλοι. Ήτανε άοπλοι... Ανάμεσα τους και δοσίλογοι οι οποίοι την ώρα της μάχης θα προκαλούσαν πανικό με σκοπό να διασπάσουν την ενότητα σαν σύγχρονοι Εφιάλτες. Αποτελούσαν αυτοί όπλα στα χέρια των εχθρων. Η ενότητα του συνόλου, χαμένη στα βάθη των αιώνων, δεν αποτελούσε ούτε καν το ζητούμενο. Ω! Μεγαλοδύναμε, πόσο διαφορετικά θα ήμασταν σήμερα αν ο καθένας πριν αλλάξει τον κόσμο γύρω του, άλλαζε πρώτα τον εαυτό του;
Η Πύλη με έναν εκκωφαντικό και διαπεραστικό ήχο που έμοιαζε με σεισμό που χωρίζει βουνά, άρχισε να ανοίγει. Οι εχθροί έτοιμοπόλεμοι, οι στρατιώτες διασπασμένοι. Οι ιστοριογράφοι ακουμπάνε τις πένες τους στη λευκή κόλλα. Δεν έχουν μολύβια γιατί σβήνονται, δεν έχουν διορθωτικό γιατί σβήνει. Η Ιστορία δε σβήνεται ούτε ξαναγράφεται. Η Ιστορία γράφεται...
petrterz22@yahoo.gr