Κανένα βλέμμα κενό...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή αποκλειστικά για το PRESS-GR Με φόντο μια πόλη που πάλλεται , η ανώνυμη επισκέπτης κοιτάζει. Ατελείωτα βράδια...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή

αποκλειστικά για το PRESS-GR

Με φόντο μια πόλη που πάλλεται, η ανώνυμη επισκέπτης κοιτάζει. Ατελείωτα βράδια με παλμό, αστέρια, φώτα, φασαρία, ζωή. Έφηβοι ξενυχτάνε, φοιτητές διαβάζουν, οι πρώτοι τουρίστες καταφτάνουν. Γύρω μου, καθημερινοί άνθρωποι που ταλανίζονται στις αλήθειες, στους φόβους, στα ψέματά τους. Μια μακρινή συγγένεια μ' ενώνει μαζί τους. Σκέψεις, ιδέες για ταξίδια, πλάνα ανεκπλήρωτα, μαύρα βουνά, ίλιγγοι, γέλια, κλάματα. Όλα ακατανόητα. "Όνειρα, ελπίδες κι υποσχέσεις/ εκτός χρόνου αποσπάσματα/ όλα αυτά έχουν ειπωθεί/ κι όμως δεν μπορείς να καταλάβεις/ πώς νιώθω / όταν περιμένω να γίνουν θραύσματα".
Μήπως γίνομαι ξανά το...
κοριτσάκι της παιδικής μου ηλικίας; Ένα βάρος φεύγει από πάνω μου και μπορώ να πετάξω σε αχανή πράσινα λιβάδια, σ΄ ανοιχτές θάλασσες.
Η καρδιά πλημμυρισμένη. Θυμίζει μπαλόνι, που θα σκάσει κάποια στιγμή αλλά μέσα του δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο να βρει κανείς, εκτός από ένα άδειο ερωτηματικό.
Το πρώτο βήμα είναι πάντα το πιο δύσκολο, σκέφτομαι. Αλλά έτσι μόνο γλιτώνεις από την απάθεια, βγαίνεις από την αδιαφορία. "Όχι άλλη απάθεια..." Η σκέψη δε φτάνει. Πρέπει να νιώσεις σε βάθος. Μετά ν΄ αναλάβεις δράση. Ένα βήμα, μια κίνηση κι η ζωή σου δεν είναι ποτέ πια η ίδια.
Αφού το ξέρεις. Κανένας δεν αφήνει το βλέμμα του σ΄ ένα βλέμμα κενό. Το μύνημα του καλοκαιριού; Μπα, όχι μόνο. Η αρχή της ζωής μου. Στο βλέμμα συναντάς τον άλλον. Και καταλαβαίνεις, αν μπορείς να διακρίνεις. Τα πάντα. Ή τίποτα.