Ένα γιαούρτι μπορεί ν' αλλάξει την δική του πορεία;..

Του Χρήστου Ζεστού Έγραψε μεταξύ άλλων ένα καυτό αγόρι , που συνηθίζει να έρπει για να αναρριχηθεί στα ύπατα αξιώματα της εκφυλισμένη...

Του Χρήστου Ζεστού

Έγραψε μεταξύ άλλων ένα καυτό αγόρι, που συνηθίζει να έρπει για να αναρριχηθεί στα ύπατα αξιώματα της εκφυλισμένης δημοσιογραφίας των κολλητών και των ντιντίδων, πως ήγγυκεν η ώρα να αποδείξει ο λαός ότι μπορεί να καταφέρει περισσότερα από ένα γιαούρτωμα. Κι αυτό πιστεύει ότι ορισμένοι το εξέλαβαν ως μία έντεχνη αποδοκιμασία των πρωτόγνωρων μορφών διαμαρτυρίας που εκδηλώνονται κατά συρροήν εναντίον του πολιτικού συστήματος της χώρας. Δίχως να εξηγήσει ποιοί είναι οι "απλοί" και ποιοί οι "σύνθετοι" πολίτες στην κοσμοθεωρία του, ισχυρίζεται ότι το...
πασπάλισμα με γιαούρτι είναι φαινόμενο που ουδέποτε το έχει ξαναδεί σε τέτοια ένταση. Δεν θα μπορούσε να το είχε δει εξάλλου. Είναι μικρός ηλικιακά και δεν συχνάζει στα Εξάρχεια. Προτιμά το Κολωνάκι. Πάρα ταύτα, πιστεύει ότι οι λόγοι γι' αυτήν την οργή του κόσμου που ξεχειλίζει είναι προφανείς και θεωρεί ότι πρόκειται για κοινωνική συμπεριφορά που προέρχεται από ευρείας κλίμακας κοινωνικά στρώματα. Δεν μπορώ να σου πω με βεβαιότητα αν προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι κομίζει κάτι νέον στην καθημερινά βαρετή αρθρογραφία, αλλά αυτά γράφει κινούμενος μεταξύ υπεράσπισης των βουλευτών και κέντρισης της συμπάθειας του λαουτζίκου.
Πιστεύοντας ότι ενδιαφέρει η άποψή του τον όποιον άλλο πέρα από το στενό, "αδελφικό" του κύκλο, γνωστοποιεί ότι δεν επιθυμεί ν' ανήκει σ' εκείνους που το παίζουν δημόσιοι κατήγοροι όλων αυτών που με ένα γιαούρτι εκφράζουν την οργή τους και συνεχίζει την αυτοϊκανοποίηση δια χειρός και πληκτρολογίου, θεωρώντας προφανές ότι το χρέος των εκφραστών του δημόσιου λόγου που παριστάνουν τον δημόσιο κατήγορο και επιθυμούν να βρουν και να τιμωρήσουν αυτούς που γιαουρτώνουν, είναι να αναλογιστούν αν υπάρχει άλλος τρόπος για τον μέσο πολίτη προκειμένου να ακουστεί η κραυγή του.
Ξεχνά ότι ο Μουνκ κατάφερε να απεικονίσει εξαιρετικά την "Κραυγή" μέσα από μια ύψιστης μορφής τέχνη. Αμελεί τί θα γινόταν αν οι τοίχοι που ακούμπησε με παλάμες, στημένος, μπορούσαν να κραυγάσουν γι' αυτά που είδαν όταν ήταν συνεργάτης ομορφονιού υπουργού της ΝΔ.
Η παγίδα που έχει πέσει και δεν το γνωρίζει, δεν είναι οι λούμπες στα κειμενάκια που γράφει για ιδεώδη και κοινωνικές αξίες. Είναι η προσπάθειά του να πείσει γι' αυτό που δεν είναι. Να το παίζει δηλαδή αξιοκράτης, όταν η πορεία του βασίζεται στην αναξιοκρατία και σε άλλα οπίσθια προσόντα που διαθέτει και στη στρεβλή εικόνα που προσπαθεί να περάσει ότι παλεύει κι αυτός όπως οι περισσότεροι, με ίσους όρους στον εργασιακό τομέα. Τι να μας πει για την πορεία του, όταν ο βασικός κανόνας είναι η ατιμωρησία των πράξεών του και των έργων του εργοδότη του/ υπουργού.
Κι αν σήμερα κάποιοι καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα, αυτός δεν είναι σίγουρα ανάμεσά τους. Εκ τούτου, δεν δικαιούται να ομιλεί στο όνομά τους για θεσμούς, να κρίνει και να καταθέτει απόψεις για το τι μπορεί να απορροφήσει κοινωνικούς κραδασμούς, όταν κανενός μήκος κωλόχαρτο δεν είναι ικανό να σκουπίσει τα σκατά που άφησε στο πέρασμά του από δοτές θέσεις.
Δεν μπορώ να σου πω με βεβαιότητα αν ένα γιαούρτι είναι ικανό να αλλάξει την δική του πορεία. Δεν ξέρω, τελικά, αν τα γιαούρτια βοηθούν στην αλλαγή του ρου της κατηφόρας, αν δεν τα φάνε κάποια στιγμή όσοι παριστάνουν τους δημοσιογράφους δίνοντας ακόμα και την κωλοτρυπίδα τους...