Η νέα πολεμική θηριωδία της Νέας Τάξης...

Από τον Θύμιο Παπανικολάου http://www.resaltomag.gr/ Η Λιβύη αυτή τη φορά είναι το θύμα της νέας πλανητικής θηριωδίας. Μια πολεμική ...

Από τον Θύμιο Παπανικολάου
http://www.resaltomag.gr/

Η Λιβύη αυτή τη φορά είναι το θύμα της νέας πλανητικής θηριωδίας. Μια πολεμική θηριωδία στα ίδια κλασσικά πρότυπα του χολιγουντιανού υπερθεάματος…
Τα αυτοκρατορικά κέντρα προπαγάνδας, οι δήμιοι του πλανήτη και οι πολύχρωμοι λακέδες τους σπεύδουν να επικαλύψουν και να εξωραΐσουν τον πολιτικό χαρακτήρα της πράξης, παρακάμπτοντας την ουσία και μετατοπίζοντας το όλο ζήτημα στο «δικτάτορα» και «αιμοσταγή» Καντάφι.
Το ανδρείκελο, ο πρωθυπουργός μας και κάποιοι άλλοι με τις ταμπέλες του «προοδευτικού» δηλώνουν και «ικανοποίηση» για την πολεμική επέμβαση κατά του Καντάφι, στο όνομα, όπως...
 πάντα της σωτηρίας του λαού της Λιβύης!!!
Δεν χάνουν απλώς το δάσος πίσω από το δέντρο (αυτό ισχύει μόνο για τους «χρήσιμους ηλίθιους»), αλλά ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ανασύρουν τα επιλεγμένα «επιχειρήματα» από το οπλοστάσιο της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας: Τα γνωστά περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και «απαλλαγής» του λαού της Λιβύης από το «σφαγέα» Καντάφι.
Το ίδιο έργο το έχουμε δει και στη Γιουγκοσλαβία, και στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν: Με διφορούμενα, στρεψοδικίες, δικολαβίες, «ουδετερότητες» (λογική των «ίσων αποστάσεων») και γλοιώδεις ηθικολογίες μετατοπίζουν το ζήτημα από τη νεοταξική κακουργία (το πλανητικό έγκλημα) στο «έγκλημα» των εθνικών δικτατόρων.
Έτσι συντάσσονται, οι «ευαίσθητοι της δημοκρατίας», ευθέως ή εμμέσως με τη Νέα Τάξη, στα μεγάλα εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής πολεμικής κτηνωδίας.
Ας θυμηθούμε το τι έγινε με τους θηριώδεις ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς της Σερβίας. Οι νεοφιλελεύθεροι και οι «αριστεροί» σφουγγοκωλάριοι ήταν που με το δόλιο τέχνασμα των «ίσων αποστάσεων» («ούτε με το ΝΑΤΟ, ούτε με το Μιλόσεβιτς») ασχολιόντουσαν την ώρα που το ΝΑΤΟ μετέτρεπε τη Σερβία σε καπνίζοντα ερείπια με τα … «εγκλήματα» του «δικτάτορα» Μιλόσεβιτς.
Με τα ίδια σοφίσματα καθαγίαζαν τον ολοκληρωτικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του Ιράκ (δύο φορές) και κατά του Αφγανιστάν. Με τα ίδια τενεκεδένια λεκτικά σχήματα εκβίαζαν τον κυπριακό λαό να πει ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν.
Το να ακροβατείς όμως ανάμεσα στη θηριώδη πλανητική ιμπεριαλιστική κακουργία και τους τοπικούς «δικτάτορες» μοιάζεις σαν να θέλεις να καθαρίσεις τους πολέμους από τους δικτάτορες και όχι την ανθρώπινη ιστορία από τον πόλεμο.
Το να ακροβατείς ανάμεσα στην πλανητική ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και τα «ειδικά» εγκλήματα των «εθνικών καθεστώτων», δεν εξισώνεις απλώς το γενικό με το ειδικό (το αίτιο με το αποτέλεσμα), αλλά απομονώνεις τα συγκεκριμένα «εθνικά ζητήματα» και τα καθιστάς ιδιαίτερα ηθικά προβλήματα, ανεξάρτητα από τα προβλήματα των γενικών ιμπεριαλιστικών συνθηκών που τα γεννούν, τα τρέφουν και τα αναπαράγουν.
Έτσι χάνεις το δάσος πίσω από το δέντρο και καθαγιάζεις το ιμπεριαλιστικό έγκλημα με εξισώσεις και αναθεματισμούς κατά των «συγκεκριμένων» εγχώριων εγκλημάτων.
Αυτή όμως η σχηματική λογική που ακροβατεί ανάμεσα στο γενικό και το ειδικό και που αντιπαραθέτει το ένα έγκλημα με το άλλο δεν έχει καμιά σχέση με τη διαλεκτική σκέψη.
Είναι η τυπική σκέψη των λογιστικών συμψηφισμών. Είναι ένα ιδιοτελές ιμπεριαλιστικό σόφισμα που συγκαλύπτει και επικαλύπτει το ουσιώδες: Τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου, τον πλανητικό ολοκληρωτισμό και τον εφιάλτη της νέας ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας.
Και είναι αυτό το ουσιώδες (δηλαδή ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του πολέμου και ο νέος αυτοκρατορικός φασισμός που επελαύνει), που καθορίζει την αγωνιστική θέση και όχι τα «συγκεκριμένα» περιστατικά, όπως οι «δικτάτορες» Μιλόσεβιτς ή Σαντάμ ή Καντάφι.
Το να μπερδεύουμε τη δικτατορία της Νέας Τάξης και την ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία με τα «εθνικά» δικτατορικά καθεστώτα όχι μόνο δεν κάνουμε κανένα αγώνα εναντίον της Νέας Τάξης, αλλά, ιδιοτελώς, εξωραΐζουμε τους διεθνείς γκάνγκστερ και τους εξισώνουμε (στην καλύτερη περίπτωση) με τα έθνη και τις χώρες που θέλουν να εξαφανίσουν ή με τα «ελαττώματα» των ηγετών τους.
Εξισώνουμε το θύμα με το θύτη και αθωώνουμε κυριολεκτικά το ιμπεριαλιστικό κράτος-δικτάτορα, μετατοπίζοντας το ζήτημα στον εθνικό δικτάτορα!!!
Ο Καντάφι είναι σαρξ εκ της σαρκός της διεθνούς ιμπεριαλιστικής κακουργίας, η τζίφρα τους σε εθνικό επίπεδο, όπως το δικό μας ανδρείκελο είναι η τζίφρα τους στην Ελλάδα.
Το να επικροτεί κανείς την πολεμική θηριωδία κατά της Λιβύης, με οποιοδήποτε πρόσχημα ή με το να μένει ουδέτερος, το γεγονός αυτό, πολιτικά σημαίνει ότι δικαιώνει και νομιμοποιεί την αποτρόπαια στρατηγική της Νέας Τάξης κατά των λαών. Δικαιώνει και νομιμοποιεί όλους τους μύθους και τα προπαγανδιστικά οχήματα του πλανητικού εγκλήματος.
Επικαλύπτει και αποκρύπτει ότι σήμερα, με ανθρωπιστικά προσχήματα, οι δήμιοι του πλανήτη έχουν κηρύξει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο κατά της ανθρωπότητας με στρατηγικό όπλο την «τρομοκρατία» και την πολεμική ισοπέδωση των εθνών και των λαών.
Το τι είναι ο Καντάφι είναι το δευτερεύον. Αλλά ό,τι και να είναι αυτό είναι υπόθεση του λαού της Λιβύης.
ΠΟΤΕ δεν μπορεί να δεχτούμε ως τιμωρούς και προστάτες των λαών τους διεθνείς γκάνγκστερ.
Αυτό το ουσιαστικό πραγματάκι διαφεύγει από από κάποιους που αυτοχαρακτηρίζονται «προοδευτικοί» και «αριστεροί».
Και όχι μόνο αυτό. Αλλά συγκαλύπτουν το έγκλημα του αυτοκρατορικού κράτους-δικτάτορα και τους εφιαλτικούς σχεδιασμούς του: Την πλανητική κατοχή της Λιβύης.
Οι διεθνείς φονιάδες δεν νοιάζονται ΔΙΟΛΟΥ για το λαό της Λιβύης. Κερδοσκοπούν πάνω στη διάσωση δήθεν του λαού και την απαλλαγή του από το «δαίμονα» Καντάφι, για να τον λεηλατήσουν ακόμα πιο άγρια και να μετατρέψουν τη Λιβύη σε καθαρό προτεκτοράτο τους.
Τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά των λαών και της ανθρωπότητας επενδύονται και χρωματίζονται πάντα με «φιλολογίες» και γλυκερές ηθικολογίες περί «δημοκρατίας» και «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»…