Γιούχα… εκ βαθέων

Του Θανάση Νικολαΐδη (“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”) ΤΟΥΣ θέλαμε σεμνούς και δεν είναι. Μας ήθελαν ψηφοφόρους και είμαστε...

Του Θανάση Νικολαΐδη
(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)

ΤΟΥΣ θέλαμε σεμνούς και δεν είναι. Μας ήθελαν ψηφοφόρους και είμαστε. Για να καταντήσει η πολιτική επάγγελμα και οι πολιτικοί επαγγελματίες στυγνοί και συμφεροντολόγοι. Με προνόμια πρωτάκουστα που τα διευρύνουν σιωπηρά και ύπουλα. Έχουν μαχαίρι και πεπόνι-δεν έχουν μάτια για να δουν τα αγριεμένα μάτια του λαού. Επιμένουν στο πόστο τους χωρίς ούτε ένας τους να παραιτείται από ντροπή, νομοθετούν για τους άλλους και μας παροτρύνουν να δώσουμε αγώνα, για να βγούμε απ’ το τέλμα.
ΜΕ δεδομένα τα αισθήματα του κόσμου και με κίνδυνο για λαϊκή κατακραυγή, κάποιοι «τολμηροί» προγραμμάτισαν την παρουσία τους στην παρέλαση. Θλιβερά απολειφάδια παλιών μοντέλων σε άλλες εποχές. «Στροφή της κεφαλής δεξιά» και οι επίσημοι χαιρετούσαν. Χθες, κάποια κεφάλια στράφηκαν αντίθετα και οι πολιτικοί μας καμώθηκαν πως δεν το πρόσεξαν. Κι ούτε ένας τους έσκυψε το κεφάλι από ντροπή, δεν θα...
 το κάνουν θέμα στη βουλή, δεν θα το συζητήσουν.
Η κα Αποστολάκη στήθηκε στην εξέδρα, χωρίς ακόμα να μας δώσει εξηγήσεις για την ασυλία της για το προσωπικό της θέμα. Ο κ. Βενιζέλος αποχώρησε πριν το τέλος και ο κ. Πάγκαλος έκανε δηλώσεις. Με τον κ. Μεϊμαράκη άνετο, να κάνει κι αυτός δηλώσεις «εθνικές», με τη μάγκικη προφορά του. Και, βέβαια, η κα Νταλάρα εισέπραξε τη… μερίδα του λέοντος. Μια φυσιολογική «ροή» και σχέση αιτίου με αιτιατό; Θα συνιστούσαμε στους πολιτικούς να μην «εκτίθενται». Για να εξαφανιστεί η καρικατούρα και να διακοπεί η «παράσταση».
ΩΣΤΟΣΟ, αυτά τα μεμονωμένα και ευκαιριακά «γιούχα» δεν είναι δίκαια, ούτε αποτελεσματικά. Ο ένας κρύβεται και τα αποφεύγει, η άλλη παρουσιάζεται και τα εισπράττει και για όλους μπόρα ήταν και πέρασε. Το αποτέλεσμα είναι να κατακερματίζονται οι «επιθέσεις», να εστιάζεται σε πρόσωπα η αγανάκτηση και η οργή να ξεθυμαίνει. Με τους μεγάλους ενόχους στο απυρόβλητο. Με τους Γιάννους, Άκηδες, «κουμπάρους» και Ρουσόπουλους αθέατους και εξαφανισμένους.
ΚΑΙ τι, λοιπόν, προτείνεις; Πώς δείχνεις μαζικά και «εγκύκλια» την αγανάκτησή σου και τη μοιράζεις δίκαια και ισόποσα; Τι μήνυμα τους στέλνεις για ν’ ανέβουν οι παλμοί και να μην κοιμούνται το βράδυ; Δεν τους ξαναψηφίζεις και να το μάθουν έγκαιρα. Αυτά για τους… συνήθεις. Για τους βαρέως αμαρτήσαντες (τους ξέρεις…), πάρε ανάσα, για ένα βαθύ και παρατεταμένο «γιούχα». Αυτό… μπορείς.