Μαθήματα από ένα σεισμό (μέρος δεύτερο)...

Του Μανόλη Βασιλάκη , μέλος του ιδρυτικού πυρήνα της Ενιαίας Αριστερής Κίνησης (ΕΝΑΚ). Πτυχιούχου τμήματος Πληροφορικής του Ελληνικού Α...

Του Μανόλη Βασιλάκη,
μέλος του ιδρυτικού πυρήνα
της Ενιαίας Αριστερής Κίνησης (ΕΝΑΚ).
Πτυχιούχου τμήματος Πληροφορικής
του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου

Αυτή τη φορά το παραξηλώσανε. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σε παγκόσμιο επίπεδο αποκρύπτουν την ουσία ενός προσχεδιασμένου εγκλήματος σε βάρος της ανθρωπότητας στο βωμό των υπερκερδών μιας κάστας αδίστακτων εγκληματιών.
Εγκληματιών που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους...
δυστυχισμένους εργαζόμενους που πεθαίνουν στη Φουκουσίμα για να έχουν κάποιοι άλλοι τεράστια κέρδη από τη χρήση πυρηνικής ενέργειας. Αυτοί οι άνθρωποι, που τους χαρακτηρίζουν ήρωες, είναι τα θύματα αυτής της κάστας αδίστακτων δολοφόνων που στο βωμό του κέρδους δεν υπολογίζουν τίποτα. Είκοσι εκατομμύρια άνθρωποι κάτοικοι του Τόκυο κινδυνεύουν να προσβληθούν από ραδιενέργεια. Έξω από κάθε λογική και έξω από τον ορθολογισμό που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει τις δυτικές κοινωνίες. Γιατί πράγματι η πιθανότητα να συμβεί ένας συνδυασμός τέτοιων γεγονότων ήταν πολύ μικρή. Όμως κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα οφείλει να συνυπολογίζει μαζί με την πιθανότητα να συμβεί κάποιο γεγονός και το μέγεθος της καταστροφής που το ενδεχόμενο γεγονός θα επιφέρει. Αλλά είπαμε «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη». Οπότε αναγορεύουμε τα δυστυχισμένα πρώτα, και δυστυχώς όχι τελευταία, θύματα σε ήρωες, αλλά από την άλλη το βουλώνουμε για τα πυρηνικά εργοστάσια της Γαλλίας της Βουλγαρίας της Τουρκίας των ΗΠΑ. Κάνουμε πρώτο θέμα κατ’ εντολή του μεγάλου αφεντικού τον πραγματικό κίνδυνο από την χρήση πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς ή και πολεμικούς σκοπούς από το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα, αλλά μιλιά για τα πυρηνικά οπλοστάσια της Δύσης. Το βουλώνουμε για τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια του αμερικάνικου, του γαλλικού, του βρετανικού, του ρωσικού ή οποιουδήποτε άλλου στόλου που σουλατσάρουν στη Μεσόγειο, και στους ωκεανούς ανά την υφήλιο. Και αναφέρομαι στη Μεσόγειο, γιατί ένα πυρηνικό ατύχημα σε μια κλειστή θάλασσα μπορεί να την μετατρέψει σε απέραντο νεκροταφείο. Το βουλώνουμε για τα απόβλητα των πυρηνικών εργοστασίων των οποίων η διάρκεια ζωής τους άρα και η επικινδυνότητά τους κυμαίνεται από μερικές εκατοντάδες έως και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Τα οποία και αποθηκεύονται στα έγκατα της γης εδώ και μισό αιώνα σε «ασφαλείς» λέει εγκαταστάσεις μέσα σε μια συνωμοσία σιωπής. Αφήστε λοιπόν τα υποκριτικά σας δάκρυα κύριοι. Δεν πείθουν κανέναν. Και προκαλούν και γέλιο.