Δόξα τω Θεώ, με άστεγο Ινσαλλάχ;...

Από τη Νίνα Τσιμπούλη Με αφορμή, σε πρώτο χρόνο για τις προσευχές των μουσουλμάνων έξω από τα προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε δεύτερ...

Από τη Νίνα Τσιμπούλη

Με αφορμή, σε πρώτο χρόνο για τις προσευχές των μουσουλμάνων έξω από τα προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε δεύτερο χρόνο την εμπόλεμη ζώνη στη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα και σε τρίτο χρόνο τη μετάσταση μεταναστών από τη Νομική στο υπέρλαμπρο μέγαρο Υπατία, στάθηκα άναυδη μπροστά σε παχυλούς τίτλους δημοσιεύσεων σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, που εμφανίζουν την Αριστερά να θέλει την Ελλάδα "parking" λαθρομεταναστών. Το ακόμα πιο νοσηρό είναι ότι πλείστα αυτών προέρχονται από συνεργάτες πρώην Υπουργών και μελών της Βουλής, οι οποίοι επιδίδονται σε τέτοια θλιβερά και παραπαίοντα αποδέλοιπα πολιτικής και ανθρώπινης διανόησης.

Έτσι, η εναλλακτική πρόταση της ΜΚΟ “IQ² Greece”, υπό τον εύγλωττο τίτλο, «Η ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟΥ ΤΕΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΟΝΟ ΚΑΛΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ»,ένα ισορροπημένο debate στα οργανωτικά πρότυπα βρετανικών πανεπιστημίων, είναι η καλύτερη ανταπάντηση.
Εκεί χωρίς φόβο, αλλά...

 με πολύ πάθος,η αφρόκρεμα του δημοσιογραφικού και ακαδημαϊκού ευρωπαϊκού κόσμου επιχειρηματολόγησε υπέρ η κατά της ανέγερσης. Ομιλητές υπέρ της πρότασης ήταν οι Chadi Ayoubi (Δημοσιογράφος, Ανταποκριτής του Al Jazeera στην Ελλάδα, Ιδρυτής του www.islam.gr), Άννα Τριανταφυλλίδου (Ερευνήτρια Α’, Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), Καθηγήτρια στο Robert Schuman Centre for Advanced Studies του European University Institute) και Tariq Ramadan (Καθηγητής Σύγχρονων Ισλαμικών Σπουδών στο Oxford University, ένας από τους 50 σημαντικότερους διανοητές παγκοσμίως κατά το περιοδικό ”Foreign Policy”). Ομιλητές κατά της πρότασης ήταν οι Douglas Murray (Συγγραφέας και Διευθυντής του Κέντρου για την Κοινωνική Συνοχή στη Μεγάλη Βρετανία), Melanie Phillips (Βρετανίδα Συγγραφέας και Δημοσιογράφος βραβευμένη με το Orwell Prize) και Δημήτριος Φλούδας (Επίκουρος Καθηγητής στο Ινστιτούτο της Μόσχας για την Ανάπτυξη των Χρηματοπιστωτικών Αγορών, Ανώτερος Συνεργάτης στο Hall Hughes, Cambridge University).

Τη συζήτηση άνοιξε ο Chadi Ayoubi, ο οποίος διευκρύνισε ότι οι μουσουλμάνοι δεν είναι μόνο λαθρομετανάστες αλλά και επιχειρηματίες, των οποίων ενώ ζητάμε τα χρήματα τους, όπως στην περίπτωση του Κατάρ και του Ελληνικού, τους αρνούμαστε να έχουν το δικαίωμα να προσευχηθούν σ’ έναν επίσημο χώρο λατρείας.

Ακολούθησε ο Douglas Murray, ο οποίος σαρκαστικότατα επιχειρηματολόγησε ένθερμα κατά του τεμένους, κατηγορώντας όσους πιστεύουν ότι μόνο καλό μπορεί να προέλθει από αυτό ως ανίδεους, αφελείς, αθώους και ως εκ τούτων επικίνδυνους. Λαμβάνοντας υπόψιν αφενός ότι οι τρομοκρατικές δράσεις στην Μεγάλη Βρετανία οργανώθηκαν σε θρησκευτικούς χώρους και αφετέρου ότι η διαλεκτική της ανοχής σε σχέση με τη μειονότητα του Ισλάμ είναι μονόλογος, όπως αποδεικνύουν οι μουσουλμανικές χώρες και δεν πρέπει μόνο όταν είναι μειονότητα το Ισλάμ να απαιτεί ανοχή. Επιχείρημα που βρίσκει έρεισμα στην πραγματικότητα, εάν λάβει υπόψη του κανείς την υποβαθμισμένη στα ελληνικά ΜΜΕ είδηση πως παραπέμφθηκε στον εισαγγελέα πρώην υπουργός εσωτερικών της Αιγύπτου για διοργάνωση της βομβιστικής επίθεσης κατά των Χριστιανών Κοπτών την πρωτοχρονιά.

Στη συνέχεια η Άννα Τριανταφυλλίδου, με τη βάση ότι η Αθήνα είναι μια de facto πολυπολιτισμική πόλη, υποστήριξε πως πρέπει η Ελληνική κοινωνία που επεξεργάζεται το ζήτημα ήδη από την δεκαετία του ’80 να αποδεχτεί ότι το τζαμί είναι ένας σημαντικός παράγοντας στην κοινωνική ζωή της μουσουλμανικής κοινότητας στην Αθήνα. Απόδειξη οι 104 ανεπίσημοι χώροι προσευχής που υπάρχουν σήμερα στην Αθήνα, οι οποίοι εκφράζουν την κραυγή της μουσουλμανικής κοινότητας για σεβασμό, με την αποδοχή της ανάγκης τους για την ύπαρξη ενός μέρους κάλυψης των θρησκευτικών του αναγκών. Επισήμανε, τέλος, την αμφιθυμία του Έλληνα νομοθέτη στο θέμα ανεξιθρησκία, καθώς αποτελεί συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα, ενώ παράλληλα αναγνωρίζει μόνο μία επίσημη θρησκεία.

Η Melanie Phillips, με χαρακτηριστικό βρετανικό φλεγματώδες χιούμορ, υπογράμμισε τη χαρακτηριστικότερη αντίφαση του Ισλάμ: «εάν πιστεύετε ότι το Ισλάμ δεν είναι φιλειρηνικό θα σας σκοτώσουμε»..! Η συγγραφέας του βιβλίου «Londonistan», υποστήριξε πως δεν γίνεται oι μουσουλμάνοι μετανάστες αρνούνται να ενταχτούν στη νέα τους πατρίδα, αλλά απαιτούν σεβασμό στην ιδιαιτερότητα τους, δηλαδή το Ισλάμ επιμένει να μην εντάσσεται στην δυτική κοινότητα, αλλά να απαιτεί η δυτική κοινότητα να προσαρμοστεί στα θέλω του. Ωστόσο πιστεύει πως στο Ισλάμ η πολιτική και η θρησκεία είναι συνώνυμα,εφόσον το κράτος δεν έχει αποκοπεί από τα ζητήματα θρησκείας και πως το τέμενος χτίζεται με λεφτά του κράτους κυρίως για τους λαθρομετανάστες.

Τέλος, με ένα θερμό crecento αμφότερων των Tariq Ramadan και Δημήτρη Φλούδα έκλεισε ο πρώτος κύκλος της εκδήλωσης "Πώς μπορούμε να μιλάμε για κοινωνική συνοχή όταν θεωρούμε το Ισλάμ ταυτισμένο με τη βία;" είπε ο T. Ramadan,  “Η διαλεκτική του πλουραλισμού δεν μπορεί να γίνει στην ομοιογενή θρησκευτικά και εθνικά Ελλάδα” αντέτεινε ο Δ. Φλουδάς. "H απάντηση βρίσκεται στη δημοσκόπηση της Public Issue βάσει της οποίας 2 στους 3 Έλληνες δεν θέλουν το τέμενος” υποστήριξε ο Δ. Φλουδάς, ενώ κατά τον T.Ramadan η απάντηση ήταν μπροστά στα μάτια μας “Κοιτάξτε αυτό το δωμάτιο. Αυτό είναι η Ελλάδα. Πολλές θρησκείες, φυλές, χρώματα. Και θα ζήσουμε όλοι μαζί.”. Τέλος ο Ramadan υποστήριξε πως το να κόψει κανείς ένα δέντρο, κάνει μεγαλύτερο θόρυβο από τον θόρυβο που κάνει ένα δάσος που φυτρώνει, κι αυτό ενοχλεί την άλλη πλευρά, που την κατηγόρησε για διγλωσσία και διπλή ατζέντα έναντι του Ισλάμ, καταλήγοντας πως ένα τζαμί στην Αθήνα θα καταδείξει την πραγματικότητα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Από την άλλη ο Φλουδάς, τόνισε πως δεν μπορεί το 1,5%, δηλαδή 500.000 μουσουλμάνοι, να επιβάλλουν «την μάχαιρα του Ισλάμ», πατώντας στο μεταποικιοκρατικό σύνδρομο ενοχής των Ελλήνων,προκαλώντας υποστηρικτικές φωνές στο ακροατήριο, αλλά καυστικά σχόλια στο twitter του τύπου «O Δ. Φλουδάς είναι δευτερανηψιός του Μάκη Βορίδη», υπό την ταμπέλα #iq2temenos.

Όπως και να έχει, όσοι είμαστε αραβομαθείς, διδαχτήκαμε πως το τζαμί στα αραβικά είναι «μάσκιντ», από όπου προκύπτει και το αγγλικό «μόσκ». Όσοι όμως έχουν βρεθεί σε αραβικές χώρες, γνωρίζουν πως οι ντόπιοι δεν χρησιμοποιούν τη λέξη «μάσκιντ» αλλά «τζαμίγια» ή «τζαμί», από όπου απορρέει και η ομώνυμη ελληνική του εκδοχή. Η λέξη «τζαμί» στα αραβικά, έχει κοινή ρίζα το ρήμα μαζεύω, συγκεντρώνω, συναθροίζω (τζάμα), και συνδέεται άρρηκτα με τη λέσχη (τζαμίγια), την ομάδα (τζάμαα) αλλά και το πανεπιστήμιο (τζάμεα). Διαπιστώνει λοιπόν κανείς πως είναι μικρές οι γραμματικές και λεκτικές "αποχρώσεις" που τις διαχωρίζουν. Έτσι, αποκαλύπτεται και η κορωνίδα  της μουσουλμανικής θρησκείας: ο χώρος του τζαμιού δεν είναι απλώς χώρος λατρείας και προσευχής, είναι πανεπιστήμιο, είναι χώρος εκμάθησης της γλώσσας μέσα από την ανάγνωση του Κορανίου και διεύρυνσης του πνευματικού ορίζοντα μέσα από τη δημιουργική ώσμωση που προκύπτει μέσα από μια διαλογική συγκέντρωση.

Εκ των παραπάνω, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι εάν θέλουμε ή όχι τζαμί στην Αθήνα, αλλά αν μπορούμε ή αντέχουμε να αποδώσουμε άσυλο ιδεών σε συνάξεις αλλοθρήσκων, ζήτημα που αφορά πρωτίστως την αξιοπρέπεια του ατόμου αλλά και την προστασία της κοινωνίας. Το πρόβλημα σχεδόν ταυτολογείται με το ζήτημα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας για το αν πρέπει ή όχι να αρθεί το άσυλο στα δημόσια πανεπιστήμια.

Η ορθή θέση δεν είναι μία. Ο ίδιος ο σωζόμενος λόγος του Θεού ή του Αλλάχ είναι διφορούμενος στα Ευαγγέλια ή τα κεφάλαια του Κορανίου αντίστοιχα. Δεν θα πάρει άφεση αμαρτιών κανείς, αν ταχθεί υπέρ, δεν θα καταδικαστεί να καεί στην πυρά της κόλασης, αν ταχθεί κατά. Δεν θα καταδικαστεί κανείς να καεί στην πυρά της κόλασης, αν ταχθεί υπέρ, δεν θα πάρει άφεση αμαρτιών, αν ταχθεί κατά. Ούτως ή άλλως τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας που διεξήχθη πριν και μετά από το debate είναι αποκαλυπτικά: πριν τη συζήτηση τάχθηκαν 236 υπέρ , 33 κατά και 24 ουδέτεροι, ενώ μετά τη συζήτηση τάχθηκαν 179 υπέρ, 71 κατά και 43 ουδέτεροι. Αποτελέσματα που δείχνουν, ότι μάλλον το κοινό έφυγε προβληματισμένο, αφού παρατηρήθηκε μείωση στους υπέρ και ελαφριά αύξηση στους κατά, αλλά και στους ουδέτερους.

Το σημαντικότερο συμπέρασμα που πρέπει να εξάγει κανείς είναι ότι με τζαμί στην Αθήνα ή όχι, δεν πρέπει να σταματήσουμε να αγαπάμε αλλήλους και να δίνουμε το ένα από τα δυο μας χιτώνια, για να διατηρήσουμε τα κοινωνικά κεκτημένα μας, έχοντας ωστόσο αποκρυσταλλώσει τις απόψεις μας ορμώμενοι από σοβαρές και όχι σοβαροφανείς πηγές..

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Protagon