Ο Αρης αποδοκιμάζει τις αποδοκιμασίες...

Toυ Άρη Σπηλιωτόπουλου από το http://www.aixmi.g/ Η στρατευμένη αγανάκτηση  χτύπησε Γιώργο – Κωστή – Πάγκαλο Από την εποχή της ...

Toυ Άρη Σπηλιωτόπουλου

από το http://www.aixmi.g/

Η στρατευμένη αγανάκτηση
 χτύπησε Γιώργο – Κωστή – Πάγκαλο

Από την εποχή της κατά Βίβλου γέννησης του κόσμου ο άνθρωπος έγινε “κατ’ εικόνα” και “καθ’ ομοίωση”. Και ασφαλώς μετά το προπατορικό αμάρτημα, διωκόμενος από τον παράδεισο και πορευόμενος στη κόλαση της ζωής, φέρει τα πλεονεκτήματα και τις αρετές της δημιουργίας του, αλλά και τα αμαρτήματα της φύσης του.

Το ισοζύγιο είναι αυτό που κρίνει τους κατά γενική ομολογία, ενάρετους από όσους υπηρετούν το δρόμο της κακίας, της αμαρτίας, της προδοσίας ή της εξαπάτηση του συνανθρώπου. Με το ισοζύγιο αυτό γίνονται και οι κοινωνίες, τα έθνη και τα κράτη. Δύσκολο να χωρίσουμε τα έθνη σε ενάρετα και μη, χωρίς να διολισθήσουμε σε παρωχημένες θεωρίες που...
 γέννησαν τον ρατσισμό και τη φρίκη των μεγάλων πολέμων. Είναι, επίσης, δύσκολο να χωρίσουμε τις κοινωνίες σε ενάρετες και μη, χωρίς να παρασυρθούμε σε φυλετικές ή άλλες διακρίσεις.
Είναι αδύνατον στην ίδια την κοινωνία να διακρίνουμε επαγγελματικές ή κοινωνικές ομάδες a priori ένοχες ή εκ φύσεως ύποπτες ή αμαρτωλές. Αν το κάνουμε αυτό, πέρα από την αυταπόδεικτη αφέλεια ή την ευκολία που κάποιος μπορεί να μας χειραγωγήσει, διολισθαίνουμε σε αντιδημοκρατικές νοοτροπίες και συμπεριφορές.
Η κάθε επαγγελματική ή κοινωνική ομάδα είναι καθρέφτης της κοινωνίας από την οποία προέρχεται. Με αρετές και αμαρτήματα. Με αντιστάσεις και μη. Με ήθος ή χωρίς.
Σε καμία κοινωνία, όμως, η υπεραπλούστευση δεν στιγματίζει το σύνολο όπως στη δική μας. Για παράδειγμα, οι γιατροί παίρνουν φακελάκια, οι πολεοδόμοι γρηγορόσημο, οι εφοριακοί εκβιάζουν και κάνουν περιουσίες, οι εκπαιδευτικοί κάνουν παραπαιδεία για μαύρο χρήμα, οι δικηγόροι είναι ψεύτες, οι πολιτικοί κλέφτες, κ.ο.κ.
Μα αν αθροίσουμε όλες τις ρέπουσες στην έκνομη και ανήθικη συμπεριφορά ομάδες, έχουμε το σύνολο της κοινωνίας από την οποία προέρχονται. Και είναι λογικό γιατί καθρέφτης των κάθε λογής ανθρώπων που απαρτίζουν την κοινωνία είναι η σύνθεση της κάθε κοινωνικοοικονομικής και επαγγελματικής ομάδας που αποτελεί δείγμα αυτής. Αν όλες είναι σκάρτες, τότε σκάρτη είναι και η κοινωνία που τις δημιούργησε. Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν ισχύει Ούτε σκάρτη είναι η Ελληνική κοινωνία, ούτε επίορκοι όλοι οι γιατροί, δικηγόροι, εφοριακοί, καθηγητές, πολεοδόμοι, πολιτικοί, αστυνομικοί κ.ο.κ.
Υπάρχουν και επίορκοι λειτουργοί. Ασφαλώς. Υπάρχουν και σωστοί όμως. Και εκπαιδευτικοί και αστυνομικοί και δικαστές και πολιτικοί. Δεν είναι όλοι στο παραδικαστικό, στις μίζες της Siemens ,των υποβρυχίων κ.ο.κ. Δεν είναι όλοι οι λειτουργοί “κοπρίτες”, ούτε όλοι οι πολιτικοί ένοχοι για να αποδοκιμάζονται, να προπηλακίζονται ή συλλήβδην να ενοχοποιούνται για όλα τα δεινά. Είναι επικίνδυνα αυτά τα φαινόμενα που γεννά η υπεραπλούστευση, η δημαγωγία και ο λαϊκισμός.
Ο ξυλοδαρμός του Κωστή Χατζηδάκη, η αποδοκιμασία του Πρωθυπουργού στο Βερολίνο και ο προπηλακισμός του Πάγκαλου στο Παρίσι μόνο δικαιολογημένα από την λαϊκή αγανάκτηση δεν είναι. Γιατί εάν οι αγανακτισμένοι είναι δικαιολογημένοι να διασύρουν θεσμούς στο εξωτερικό, να εμποδίζουν το αναφαίρετο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης ή ακόμη και φυσικής παρουσίας – όπως στην περίπτωση Πάγκαλου – τότε είναι δικαιολογημένη και η κατάλυση της Δημοκρατίας που τους προστατεύει και η βίαιη επικράτηση της αυτοδικίας.
Και όσοι παροτρύνουν τέτοια φαινόμενα στο όνομα της εξέγερσης ενάντια στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία, μόνο ονειροπόλοι επαναστάτες δεν είναι. Αμετανόητοι νοσταλγοί εμφυλίων πολέμων είναι που κόστισαν στην Ελλάδα την πολυετή στασιμότητα, ύφεση και τον υπερδανεισμό της για να επουλώσει τις πληγές που προκλήθηκαν όταν “χωρίς ντροπή Έλληνες σκότωναν Έλληνες” στα πέτρινα χρόνια του εμφυλίου.
Στη Δημοκρατία υπάρχει η αγανάκτηση. Υπάρχει και η διαμαρτυρία. Υπάρχει, όμως, και η προάσπιση της ελευθερίας έκφρασης ακόμη και αυτών που έχουν διαφορετική άποψη από τους διαμαρτυρόμενους. Στη Δημοκρατία δεν χωρά βία, αυτοδικία, προπηλακισμός ετσιθελική διάλυση συνάξεων και ομιλιών. Στη Δημοκρατία έχει δικαίωμα να μιλά ακόμη και αυτός που προκαλεί. Διαφορετικά ανοίγουμε το δρόμο στην αναρχία, στην θεοκρατία, στην απολυταρχία επιχειρήσεων ή ομάδων ή ακόμη και σε νέους εμφυλίους μέσα στη ίδια την κοινωνία. Και αυτός ο δρόμος δεν έχει επιστροφή.