Το στραντιβάριους της μοναξιάς...

Του Γιώργου Λιάνη http://www.aixmi.gr/ Ήσυχος μας κλείνει το μάτι απ’ το βάθος του λάκκου του ο Μανώλης Ρασούλης… Ήσυχος μας κοιτάζει…...

Του Γιώργου Λιάνη
http://www.aixmi.gr/
Ήσυχος μας κλείνει το μάτι απ’ το βάθος του λάκκου του ο Μανώλης Ρασούλης…
Ήσυχος μας κοιτάζει…
Ήσυχα μας λέει: «Μπαγάσηδες σας την έφερα. Κανένας δεν πήρε χαμπάρι τίποτα…»
Δεν είναι και λίγο. Δέκα εκατομμύρια Έλληνες δεν πήραμε χαμπάρι για δέκα ολόκληρες μέρες ότι αυτός ο τύπος την είχε κάνει για τ’ άστρα!
Ήταν λέει στιχουργός, ποιητής, μουσικός, φιλόσοφος και στοχαστής.
Άλλοι λέγανε ότι ήταν μετενσάρκωση ενός Ινδού πρίγκιπα.
Άλλοι πάλι ότι ήταν ένας καταραμένος. Αθώος και δαιμονικός μαζί.
Τρίχες. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ήταν. Ο τύπος ήταν το στραντιβάριους της μοναξιάς. Έπαιζε το θάνατο του τόσο όμορφα τόσα χρόνια και μας αποκοίμισε όλους…
Υπέροχος, πνευματώδης, μεγαλόψυχος, συνένοχος, αιρετικός, τρυφερός, πολυβότανος και κυρίως αινιγματικός ο Μανώλης Ρασούλης.
Ο μόνος Βούδας που είδα στη ζωή μου να φοράει καβουράκι! Και ο μόνος τύπος που γνώρισα και ήταν πάντα ο εαυτός του.
Τελευταία τον είχα δει σε μια εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου «Στην υγειά μας» να τραγουδάει κιόλας. Καμπουριαστά. Αλλά ήταν πολύ καλός. Μου θύμισε ένα «κουρέλι» που...
 τραγουδούσε παλιά και έλαμπε σαν μετάξι. Το όνομα του Πουλικάκος! Μου θύμισε και έναν άλλο «καμπούρη» που χλιμίντριζε μοναξιά μέρα νύχτα. Το όνομα αυτού Μάνος Ξυδούς. Και οι τρεις δραπέτευσαν από το «Θέατρο Σκιών» του Σωτήρη Σπαθάρη. Του μεγαλύτερου καραγκιοζοπαίχτη όλων των εποχών.
Τι κατάλαβα εγώ απ’ αυτόν το θάνατο;
Ότι ήταν ένα τέχνασμα. Μια μετενσάρκωση του Ρασούλη που έφυγε με την αταραξία ενός φακίρη που καθόταν μια ζωή ολόκληρη πάνω στα καρφιά της μοναξιάς του. Ήθελε να δει τις αντιδράσεις μας…
Τώρα με ‘κείνο το παμπόνηρο ύφος του σαν δούλος από αρχαία τερακότα σκάει στα γέλια γιατί κατάφερε με την απουσία του να μας ενώσει όλους. Αυτό ήθελε…
«Ό,τι λαμπρό έχει η ζωή των ανθρώπων είναι ο θάνατος», λέει ο Γιώργος Χειμωνάς. Μεγάλη αλήθεια. Ο θάνατος του Μανώλη Ρασούλη μπορεί να υποσκελίσει ακόμα και τα υπέροχα τραγούδια του. Ίσως και το ωραιότερο τραγούδι που έγραψε ποτέ. Το «όλα σε θυμίζουν». ΌΛΑ ΤΟΝ ΘΥΜΙΖΟΥΝ πια.
Ο Ρασούλης ήξερε ότι το μεγαλύτερο ελάττωμα της ζωής, όπως έλεγε ο Καρούζος, είναι ότι «η αθεόφοβη είναι αδιάκοπη». Και αυτός ήθελε να την διακόψει. Μπορεί και μέσα στον ύπνο του. Ο τελευταίος του ύπνος ήταν ισοθάνατος.
Στο ελληνικό τραγούδι έπεσε ως μετεωρίτης και έκανε ό,τι γούσταρε. Δεν τον ενδιέφερε να αφήσει κάποιο μεγάλο έργο. Το τραγούδι τον ενδιέφερε σαν μια οντολογική συνεύρεση. Παράξενοι οι στίχοι του σαν τον ίδιο. Δικαιούμαστε να τον θεωρήσουμε τον μεγάλο αιρετικό του ελληνικού τραγουδιού μαζί με τον Άκη Πάνου. Άλλωστε έμοιαζαν πολύ οι δυο τους…
Δεν είναι ούτε μήνας που στο υπόγειο της Μίνας απέναντι από την Ακρόπολη, έτρωγα με το Λευτέρη Παπαδόπουλο και το Μανώλη Ρασούλη. Ήταν σιωπηλός. Η σιωπή του είχε μια εκτυφλωτική έπαρση. Αλλά στο βάθος ήταν ταπεινότητα. Στο Λευτέρη, το σταυραδέρφι του εμπιστεύτηκε μια επιστολή που δημοσιεύτηκε και συντάραξε τον κόσμο.
Αυτός ο Μάρτης ήταν πολύ σκληρός. Στην Ιαπωνία θεομηνίες. Μετατοπίστηκε ο άξονας της γης! Μετατοπίστηκε ολόκληρη η χώρα! Χάθηκαν 30000 περίπου άτομα! Ένα ραδιενεργό εργοστάσιο ξαναφέρνει το ζόφο του Τσερνομπίλ!
Η άγρια ηγεμονία της φύσης.
Τις ίδιες μέρες και ο θάνατος του Ρασούλη. Η άγρια ηγεμονία της μοναξιάς.
Δεν πιστεύω ότι ο Ρασούλης πέθανε από παθολογικά αίτια.
Πιστεύω ότι ο Ποιητής Μανώλης Ρασούλης «δολοφονήθηκε» από την serial killer φόνισσα την μοναξιά. Την μοναξιά των μεγαλουπόλεων. Της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Είναι Άνοιξη τώρα που σας γράφω. Η γύρη των τραγουδιών του σκορπάει από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις από γλέντια σε ταβέρνες και από ψιθυρίσματα ερωτευμένων. Σκορπάει και όπου να ‘ναι θα σμίξει γλυκά με το αεράκι του Επιταφίου που έρχεται…
ΥΓ: Τι στοίχημα βάζετε, ότι αυτός, ο Εμπεδόκλειος αλήτης, που κατάφερε να φύγει χωρίς να τον πάρει χαμπάρι κανείς, σκάει στα γέλια από εκεί πάνω με τις λιβανιές που του κάνουμε και με όσα καλά και τρυφερά του γράφουμε εκ των υστέρων;