Δεν έζησα την ξεφτίλα στο Καραϊσκάκη…

Του Μανόλη Αναγνωστάκη http://www.aixmi.gr/ Σάββατο βράδυ. Από το Καραϊσκάκη έφυγα στο 84′. Δυστυχώς, δεν έζησα και αυτή την ξεφτίλα...

Του Μανόλη Αναγνωστάκη
http://www.aixmi.gr/

Σάββατο βράδυ. Από το Καραϊσκάκη έφυγα στο 84′. Δυστυχώς, δεν έζησα και αυτή την ξεφτίλα! Δεν έζησα και αυτόν τον πάτο. Δεν είδα να κυνηγάνε τον Νίνη, να ξεφτιλίζουν τον Σισέ, να σκίζουν… τον Κατσουράνη. Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου άκουγα τον ρεπόρτερ να κάνει έναν κοπιαστικό αγώνα δρόμου, για να μπορέσει να καλύψει τη σκιά αυτής της αναμέτρησης με το μεγάλο. Στο τηλέφωνο ο Χρήστος με συνεχάρη για την προδοσία του μέλλοντός μας.

Την Κυριακή το βράδυ οι δηλώσεις του προέδρου έδειξαν πνευματική υπεροψία, γενναιότητα, και ανέδειξαν το κενό της σιωπής που, συνήθως, εκφράζει περισσότερα από τα λόγια. Είμαστε όλοι γαύροι, σκέφτηκα. Όλοι ζούμε κάτω από την ίδια σκέπη, την ίδια εξέδρα, με την ίδια κόκκινη ταυτότητα που την είχαμε στην κωλοτσέπη μας από τα γενοφάσκια μας. Την είχαμε από τότε που καβαλάγαμε πίσω από τα τραμ, για να πάμε από τα Ταμπούρια στον Πειραιά στον Ηλεκτρικό, και από κει με τα πόδια στο Φάληρο. Να...
 φτάσουμε στον «ναό» στην ώρα μας, γιατί έπρεπε να περιμένουμε αρκετά έξω από το γήπεδο μέχρι να συγκινήσουμε τον εφοριακό τότε, να μας αφήσει να περάσουμε ΤΖΑΜΠΑ…
ΕΜΠΑΙΝΕ ΓΙΟΥΤΣΟ, ΜΠΟΤΙΝΑ ΝΕΥΡΙΚΙΑ ΕΜΠΑΙΝΕ… Εμείς πάντα μπαίναμε, αφού το παιχνίδι είχε αρχίσει, ανεβαίναμε στις κερκίδες και νιώθαμε πως ανεβαίναμε στον παράδεισο.
Τι να πω. Ούτε φόβοι, ούτε φαντάσματα, κανένα κενό, ξαναβρίσκαμε την αυτοπεποίθησή μας, είχαμε υψηλή αυτοεκτίμηση, που ΚΑΙ αυτήν την Κυριακή μετά τη μακαρονάδα με κιμά, μπήκαμε στο άρωμα της χαράς, μαζί με τους ανθρώπους της απόλαυσης, με πανηγύρια,με ξέφρενη ανάφλεξη στις ντρίμπλες του Δεληκάρη, με μουσικές, και με ορθοπεταλιές φτάναμε στον ουρανό.
Όλη η τρυφερότητα των παιδικών συναισθημάτων έκανε κάθε Κυριακή μεσημέρι παρέλαση, μαζί με άλλους 30,000 στοιχημένους γαύρους στην χαρά, στα χρώματα της πίστης, στο όνειρο του γκολ, στην προσμονή του ααααχ, στο συνεχές κυνηγητό της μπάλας στο χορτάρι, αλλά και των δαιμόνων μέσα μας. Και όταν αυτή η λιτανεία τέλειωνε και γυρίζαμε σπίτι, αρπάζαμε και ένα μπερντάκι ξύλο γιατί πήγαμε και είδαμε την αγάπη μας στη ζούλα… Πού βρήκαμε τα λεφτά, γιατί καβαλήσαμε τα τραμ, πόσοι είμαστε από τη γειτονιά…
Οι ίδιες κόκκινες φωνές ακούγονταν μέσα μου όταν παίζαμε στο διάδρομο του σπιτιού μας, φωνάζοντας Υβ, Υβ,Υβ,Υβ, όταν χαιρέταγα τον αδελφό μου τον Νικόλα στα υπερπόντια μπάρκα του, στα γράμματά του από τον Κόλπο του Mexico στην έγνοια του για τον Θρύλο, για τα ντέρμπι με τους Αθηναίους, για την οδύσσεια του πρωταθλήματος και για τους κουτσούς ξένους που αγοράζαμε εκείνη την εποχή και, κυρίως, να μάθει αν άλλαξε κάτι στην ομάδα.
Οι λεκέδες που δεν πλενόμαστε για να μένουν- του απάνταγα στα κατακόκκινα και ανορθόγραφα γράμματά μας- είναι πάντα εκεί. Λίγα πράγματα κατοικούν ΜΟΝΙΜΑ στις ψυχές μας. Τα παιδιά μας, η μάνα μας, ο πατέρας μας-και αν- ο τόπος μας, η θρησκεία μας, η στάση μας στη ζωή, οι άνθρωποί μας, ο γαύρος.
Αυτά τα λίγα δεν θέλω να τα χάσω. Δεν θέλω να ξανανιώσω έτσι. Οι μεγάλες ομάδες ορίζονται από την αναμέτρηση τους με το μεγάλο. Ο γαύρος δεν μπορεί να καταντήσει μια τρεμάμενη φλόγα. Δεν είναι η μετριότητα που θα πάρει εκδίκηση. Δεν είναι το βλέμμα στο κενό για μένα. Δεν είναι ο δρόμος για μυστικές συνωμοσίες. Δεν είναι ο ψευδομάρτυρας, που θα αλλοιώσει την παιδική μου αθωότητα. Μπορεί να ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, δεν έχουμε όμως τους ίδιους ορίζοντες- ξαναθυμήθηκα και μελαγχόλησα.
Υ.Γ.: Ξέχασα να πω ότι στο ημίχρονο με πλησίασε ένας Κερατσινιώτης γαύρος, με χαιρέτησε θερμά, μου είπε «χάρηκα που σε είδα», μου ΕΣΦΙΞΕ ΤΟ ΧΕΡΙ και την ίδια στιγμή τον είδα που με φωτογράφιζε με το λευκό iphone του. Είναι δημοσιογράφος. Το ίδιο βράδυ μου είπαν ότι με κρέμασε σε site γιατί ήμουν εκεί με τον φίλο μου τον Ανδρέα Λοβέρδο. Ούτε γαύρος είσαι, ούτε ξέρεις να ΣΦΙΓΓΕΙΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ των ανθρώπων. Ένα άδειο πουκάμισο είσαι, σαν τον απουσιολόγο στην τάξη μου. Τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ βάζελο…