Ο νεολαϊκισμός* βρήκε το κόμμα που του ταιριάζει...

Toυ Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη Οι μετέχοντες στην προσπάθεια της κ. Μπακογιάννη να ηγηθεί κι αυτή ενός κομματικού μορφώματος, αναλώνονται -μηδ...

Toυ Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Οι μετέχοντες στην προσπάθεια της κ. Μπακογιάννη να ηγηθεί κι αυτή ενός κομματικού μορφώματος, αναλώνονται -μηδέ της ίδιας της ηγήτριας εξαιρουμένης- σε κινήσεις εντυπωσιασμού και διέπονται από μια τάση εκδικητικότητας. Κι αυτό, διότι προσπαθούν ν' ασκήσουν αντιπολιτευτική κριτική στο ΠΑΣΟΚ, αλλά όταν επανέρχονται σενάρια συγκυβέρνησης της ΔΗ.ΣΥ. με το σοσιαλιστικό κόμμα χαμηλώνουν την αντιπολιτευτική ένταση και είτε εξαντλούν τις επερωτήσεις για το πολύπαθο κλάδο της Υγείας, στοχοποιώντας εμμέσως τον κ. Αβραμόπουλο (και όχι αδίκως), είτε...
 μεταφέρουν επιχειρηματικές κόντρες ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μέσω του κ. Σκυλακάκη. Είναι, δε, πολλές οι φορές που επιτίθενται στοχευμένα σε Μέσα (βλ.π. Πρώτο Θέμα), εκβιάζοντας έτσι για μια καλύτερη προβολή. Kύριο πεδίο που αντλούν θέματα για αυστηρή κριτική είναι σταθερά το αυτάδελφο κόμμα της ΝΔ.
Παράλληλα, η Πρόεδρος (που αρνείται να αποχωριστεί το μαντιλάκι με το οποίο φυσάει τη μύτη της σε κάθε επίσκεψή της όπου υπάρχουν κάμερες και δε βρίσκω άλλο λόγο που το κάνει από την προσπάθεια πρόκλησης του οίκτου των τηλεθεατών) μιλά/γράφει/τοποθετείται γενικότερα ωσάν ένας κοινωνικός παρατηρητής που δεν μετείχε ενεργά σε όσα τώρα ελευθέρως κατακρίνει.
Την ίδια στιγμή, πολλοί βουλευτές και πολιτευόμενοι της Δημοκρατικής Συμμαχίας, ντύνουν τις θέσεις τους με ένα επιλεκτικά νεοφιλελεύθερο προκάλυμμα (ξένο στους περισσότερους απ' αυτούς που μεγάλωσαν μεσ' τη λαϊκή δεξιά) και αρνούνται να λάβουν ανοικτά θέση για θέματα που ιδεολογικά θα έπρεπε να προπορεύονται, υπό τον φόβο της απώλειας των μετρημένων ψήφων. Σε πολλά, δε, κρίσιμα θέματα σιωπούν και οι αντιπροτάσεις απουσιάζουν.
Επιπροσθέτως, ο μονίμως και κουραστικά παραπονούμενος κ. Αυγενάκης, χθες ήρθε πιο κοντά με το νεολαϊκισμό, ζητώντας από τους συναδέλφους του βουλευτές να ψηφίσουν υπέρ της άρσης της πολιτικής του ασυλίας. Και ενώ η κίνηση θα εξέπληττε ευχάριστα, η λεπτομέρειά της εκνευρίζει. Ο κ. Αυγενάκης, δε ζητά την άρση της καθεστωτικά θεσμοθετημένης ασυλίας του για να καταστεί ισόνομος με έναν απλό πολίτη, αλλά γιατί εμφανώς θέλει να καλοπιάσει τον συμπολίτη του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, κ. Στρατάκη, ο οποίος τον έχει μηνύσει για συκοφαντική δυσφήμηση.
Με ύφος Ξανθόπουλου, λοιπόν, που ξεχειλίζει από το δελτίο τύπου της ΔΗ.Σ.Υ, ο ανεξάρτητος βουλευτής εξηγεί λεπτομερώς τον τρόπο με τον οποίο απευθύνθηκε στον κ. Στρατάκη κατά τη διάρκεια δίκης και ζητά από τους συναδέλφους του να έχει τη δυνατότητα να κριθεί από την ελληνική δικαιοσύνη (ζητά το αυτονόητο δηλαδή για κάθε έλληνα πολίτη, εκτός του όποιου βουλευτή).
Θαρρώ ότι αν συνεχίσουν έτσι, οι προεξέχοντες χοροστατούντες της ΔΗ.ΣΥ., με πρώτη όλων τη κ. Μπακογιάννη, θα εμφανίζονται πολύ πιο κάτω από το 2% που τώρα τους δίνουν οι σφυγμομετρήσεις και θα απολέσουν την όποια διαπραγματευτική ικανότητα για τη διαφύλαξη της πολιτικής σωτηρίας τους.

ΥΓ Καθώς τυγχάνει να κατάγομαι από τον Αλμυρό και να γνωρίζω εκεί πρόσωπα και καταστάσεις, αλήθεια ευελπιστεί ότι με τη μεταγραφή της πρώην αντινομάρχη, κ. Έλενας Αντωνοπούλου -και μελλοντικά ίσως του κ. Μήτρου- η κ. Μπακογιάννη να κερδίσει έδρα στο Νομό Μαγνησίας ή να κάνει ουσιαστική ζημιά στη ΝΔ;;

*Ομολογουμένως, ο νεολαϊκισμός διαφοροποιείται αισθητά από την πρόστυχη έκφανση λαϊκισμού που επέδειξε προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ ("λεφτά υπάρχουν") και από την τωρινή εκδοχή που ακολουθεί πιστά η ΝΔ και άπτεται συχνών εναλλαγών θέσεων κατά το δημόσιον δοκούν και σύμφωνα με τα εθνικόφρονα αισθήματα των νεοελλήνων. Ο νεολαϊκισμός είναι κεκαλυμμένος από δήθεν ιδεολογικές προτάξεις που όμως είχαν κοινή συναινέσει καταχωνιαστεί καιρό τώρα και αμπαλάρεται από δηλώσεις νέων/παλιών προσώπων που φέρουν και οι ίδιοι (βλ.π. κ. Μαρκογιαννάκης) στο σακίδιο της πολιτικής τους διαδρομής ευθύνες του παρελθόντος, αλλά βρίσκουν ψευτοάλλοθι από το γεγονός ότι οι περισσότεροι αυτών δεν μετείχαν σε κέντρα λήψης σημαντικών αποφάσεων. Οι νεολαϊκιστές κινούνται με προσοχή και σκοπός τους δεν είναι μόνον η πρόκληση απλά εντυπώσεων αλλά η προσπάθεια διάχυσης στη κοινή γνώμη της εικόνας ότι είναι αυτοί που τολμούν για τα αυτονόητα. Για τα ίδια, δηλαδή, που προ ολίγου επιδεικτικά αδρανούσαν και σαν αγαλματάκια ακούνητα άλλος τους κατεύθυνε κι εκείνοι άβουλα ακολουθούσαν. Η, δε, συνεισφορά τους περιορίζεται σε προνεοφιλελεύθερες ρητορίες, όπου απουσιάζει η όποια τεχνοκρατική κατάρτιση. Κι ενώ μοιάζουν να ομιλούν συνειδησιακά, δεν παύουν να είναι εξίσου ένοχοι για την κατάσταση στην οποία έχει έλθει η χώρα.
Σε κάθε περίπτωση, τόσο ο όρος, όσο και η ερμηνεία του ανήκει στον υποκειμενισμό του υπογράφοντα...