Πέρα από την πολιτική υποκρισία και τα ψέματα...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Έρχονται πλέον αποσπασματικά , αλλά σωρευτικά ειδήσεις, οι οποίες επιβεβαιώνουν απόλυτα την αλήθεια για τη...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Έρχονται πλέον αποσπασματικά, αλλά σωρευτικά ειδήσεις, οι οποίες επιβεβαιώνουν απόλυτα την αλήθεια για την λεγόμενη «ελληνική κρίση», την οποία ο συντάκτης αυτών των γραμμών παρουσίασε και υποστήριξε από την πρώτη στιγμή. Δεν κάναμε λάθος, το πολιτικό σύστημα παρέδωσε την χώρα στο ΔΝΤ. Ο πρωθυπουργός άσκησε μυστική, προσωπική πολιτική. Υπήρξε σχέδιο πίσω από το προεκλογικό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Η χώρα υπήρξε και συνεχίζει σε μεγάλο βαθμό να είναι το πιόνι του χρηματοπιστωτικού κέντρου στην ευρωζώνη. Συνειδητά και σχεδιασμένα ο κ. Παπανδρέου κατέστησε την χώρα την αιχμή του δόρατος των χρηματιστών στην σύγκρουσή τους με την κεντροευρωπαϊκή μεταβιομηχανική ελίτ. Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες, μέρος του πολιτικού προσωπικού και οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ γνώριζαν από την αρχή το «παιχνίδι» και μάλιστα οι τελευταίες είχαν και έχουν δραματική συμμετοχή σε αυτό.

Ο Κώστας Καραμανλής γνώριζε τις προθέσεις των ανθρώπων του «έξυπνου χρήματος» να πλήξουν την ευρωζώνη, μέσω της αποσταθεροποίησης της Ελλάδας, εάν η Γερμανία δεν συνεργαζόταν στην μείωση του εμπορικού της πλεονάσματος και εάν δεν...

 έπαυε να αναπτύσσει πολιτική «ιδιαίτερων συμφερόντων» με την Κίνα, την Ρωσία και κάποιες χώρες της Νότιας Αμερικής. Αν ισχυριστεί ότι δεν τα γνώριζε σημαίνει ότι δεν τον ενημέρωναν από το υπουργείο Οικονομικών, ότι δεν είχε επαφή με Έλληνες και Ελληνίδες διαπιστευμένους ή διορισμένους από την κυβέρνησή του σε διεθνείς και υπερεθνικούς οργανισμούς, ότι ήταν αποκομμένος από όλους και όλα και ότι εν τέλει δεν ασκούσε τις θεσμοθετημένες και άτυπες υπερ-αρμοδιότητες του Έλληνα πρωθυπουργού.

Όχι, ο κ. Καραμανλής δεν ήταν «εξωγήινος», είχε πάρει το μήνυμα τρεις μήνες περίπου πριν καταφύγει σε εκλογές ότι το χρηματοπιστωτικό κέντρο, που ελέγχεται από το γνωστό λόμπυ, θα πίεζε την Ελλάδα μέσω του δημοσιονομικού της προβλήματος, οδηγώντας σε κρίση δανεισμού, ώστε τα πράγματα να περάσουν στην αρμοδιότητα του ΔΝΤ και να πληγεί πολιτικά η Γερμανία και η νέα μορφή της Ένωσης μετά την τελευταία συνθήκη της Λισσαβόνας. Ο κ. Καραμανλής ήξερε ότι σε αυτή την φάση δεν θα μπορούσε να προσβλέπει στην άμεση βοήθεια της Ρωσίας ή της Κίνας. Αυτή είναι η αλήθεια και ας σταματήσουν συμφέροντα να παραπληροφορούν. Ούτε η ηγεσία της Ρωσίας, ούτε οι Κινέζοι είχαν πρόθεση να αναμειχθούν άμεσα σε αυτό το παιχνίδι, καθώς συγκυριακά η προστριβή ΗΠΑ-Γερμανίας τους συνέφερε. Έτσι ο κ. Καραμανλής αποτάθηκε στην Γερμανία και στην Γαλλία μέσω τρίτων και μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Μπαρόζο). Οι Γερμανοί έδειξαν «καταστροφική» ακαμψία και εξήγησαν ότι θα μπορούσαν να βοηθήσουν μέσω της ΕΚΤ και των θεσμών της ΕΕ, αλλά ίσως και μέσω των δικών τους τραπεζών μόνον στην περίπτωση που υπήρχε πολιτική συνεννόηση στην Αθήνα και κατά προτίμηση ένας Μεγάλος Συνασπισμός (ΝΔ + ΠΑΣΟΚ, ίσως και άλλοι), που θα εγγυάτο την ταχύτατη και συνεπή προσαρμογή στο Σύμφωνο Σταθερότητας με ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα λιτότητας και μεταρρυθμίσεων. Την πρόταση αυτή μετέφερε ο κ. Καραμανλής στον κ. Παπανδρέου και ενδεχομένως σε άλλους, αλλά προφανώς δεν ευδοκίμησε, εξαιτίας παραγόντων και πολιτικών σχέσεων που εύλογα φανταζόμαστε, αλλά και παραγόντων και επιλογών που βάσιμα πλέον θα μπορούσαμε να υποψιαστούμε.

Σ’ αυτό δεν θα επεκταθώ καθώς δεν διαθέτω πληροφορίες ως προς τις ιδιαίτερες συζητήσεις εντός του ελληνικού πολιτικού συστήματος και κυρίως για τις συζητήσεις μεταξύ Καραμανλή-Παπανδρέου. Ας μιλήσουν οι πρωταγωνιστές αν δεν είναι απολύτως εκτεθειμένοι σε αυτό το διεθνές παίγνιο. Σημασία έχει ότι στον κ. Καραμανλή είχε προταθεί η ανάμειξη του ΔΝΤ, σύμφωνα με το μοντέλο της Λετονίας, Ουγγαρίας και Ρουμανίας, ο ίδιος κατάλαβε την ευρύτητα του παιγνίου και την εμπλοκή στο επίπεδο της ευρωζώνης, διερεύνησε τις προθέσεις των Γερμανών και αφού πείστηκε ότι θα μπλέξει άσχημα παρέδωσε την εξουσία στον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος φάνηκε έτοιμος να διαδραματίσει τον ρόλο της ζωής του! Να γίνει το κλειδί στην εξέλιξη αμερικανοποίησης της ΕΕ, και ο κρίσιμος παράγοντας στην λανθάνουσα σύγκρουση του αγγλοσαξονικού άξονα με την σημερινή γερμανική ηγεσία.

Ο ρόλος αυτός ήταν βέβαιο ότι θα ζημίωνε τα συμφέροντα της χώρας, ιδίως αν δεν υπήρχε σχεδιασμός εξόδου της χώρας από την ΕΕ και ανάπτυξη μιας αυτόνομης διεθνούς πολιτικής υπό την εγγύηση του διεθνούς συστήματος. Η χώρα δεν έπρεπε να μπλέξει σε ένα παιχνίδι που την ξεπερνούσε και δεν μπορούσε να ελέγξει στο παραμικρό. Αν η πολιτική ηγεσία δεν συμφωνούσε στην γερμανική «παρότρυνση», θα έπρεπε να αντιδράσει με πατριωτισμό. Δηλαδή να έλθουν σε συνεννόηση όλες οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις και να ξεκαθαρίσουν στους φορείς της χρηματοπιστωτικής αγοράς και στην ΕΕ, μέσω των κυβερνητικών διαύλων ασφαλώς, ότι εάν η χώρα δεχθεί οικονομική επίθεση, τότε θα τινάξει στον αέρα το σύστημα, επιλέγοντας να προωθήσει μια στρατηγική άρνησης μεγάλου μέρους του χρέους της βγαίνοντας ακόμη και έξω από την ΕΕ, ενισχύοντας την δύναμή της με άμεσες, έξυπνες και εφικτές κινήσεις σε αμυντικό επίπεδο και απειλώντας με διάλυση το ΝΑΤΟ σε περίπτωση που χρησιμοποιείτο η Τουρκία για την αποσταθεροποίησή της. Αυτό θα απαιτούσε μια πρόσκαιρη οικονομική ανάσα για ένα περίπου χρόνο, την οποία θα μπορούσε άνετα να διασφαλίσει προηγουμένως η κυβέρνηση και ένα σχέδιο μερικής εθνικοποίησης του τραπεζικού τομέα παράλληλα με ένα διακοινοβουλευτικό σχέδιο «δημοκρατικοποίησης από επάνω». Δυστυχώς στην φάση αυτή δεν θα ήταν δυνατόν να συζητήσουμε στα σοβαρά για «δημοκρατικοποίηση από κάτω» και το λέω με πόνο ψυχής, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να παρασυρθώ στον λαϊκισμό. Η κρίση διαχειρίζεται στις αστικές δημοκρατίες αποκλειστικά «από επάνω» με εκδημοκρατισμό και άνοιγμα στην κοινωνία των πολιτών, αλλιώς μιλάμε για επανάσταση. Όλα αυτά θα ήταν ρεαλιστικά, αν στην χώρα υπήρχαν πολιτικοί και εθνική αστική τάξη, η οποία θα σεβόταν τον εαυτό της και όχι τσιράκια, καιροσκόποι, χατζηαβάτιδες και μεταπράτες του χειρίσου είδους.

Συνεχίζω να πιστεύω ότι η έμμεση (μη-δημόσια στην αρχή) εκδήλωση αυτών των προθέσεων από την πολιτική ηγεσία θα προβλημάτιζε πολύ τους διεθνείς παίκτες και δεν θα τολμούσαν να καταστήσουν την χώρα πεδίο της αναμέτρησής τους και χώρο σύγκρουσης των συμφερόντων τους. Έτσι η Ελλάδα θα είχε σήμερα να αντιμετωπίσει αποκλειστικά το οξύ δημοσιονομικό της πρόβλημα και όχι το σύνθετο πρόβλημα της κρίσης δανεισμού που επιβαρύνει μεταξύ άλλων και τις δημοσιονομικές διευθετήσεις με κριτήριο την επίλυση σοβαρών διαρθρωτικών προβλημάτων στην οικονομία της. Η εμπλοκή της τρόικας και όσα ακολούθησαν έφεραν σε πολιτικό αδιέξοδο μια πολιτικά διαχειρίσιμη – έσω και δύσκολα - κατάσταση στα οικονομικά.

Τώρα η ζημία έγινε. Οι δείκτες του ρολογιού της ιστορίας δεν γυρίζουν αντίστροφα. Η χώρα μας αποσπάστηκε από τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ. Κατάντησε ρεζίλι και παράδειγμα ευρωπαϊκής φούσκας. Και αυτό με απόλυτη ευθύνη του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και κραυγαλέα υπαιτιότητα της παρούσας ηγεσίας της χώρας, που επέδειξε θανάσιμο καιροσκοπισμό και επιπολαιότητα, ακόμη μεγαλύτερη από αυτήν προηγούμενων κυβερνητών.

Η χώρα δεν έπρεπε να ενταχθεί στην ευρωζώνη απροετοίμαστη ευρύτερα θεσμικά, παραγωγικά και διοικητικά. Η ένταξή της ήταν επιλογή της πολιτικο-επιχειρηματικής τάξης της χώρας που η ίδια αντιμετώπισε με ελεεινό καιροσκοπισμό του τύπου όσα φάμε, όσα πιούμε και όσα αρπάξουμε. Έκτοτε ήταν βέβαιο ότι ο δικομματισμός δεν θα μπορούσε εξαιτίας της πολιτικής του δομής να αντιμετωπίσει το ζήτημα του εσωτερικού ανταγωνισμού που θα προέκυπτε δίχως εσωτερική υποτίμηση και φτωχοποίηση της κοινωνίας. Τώρα οι μάσκες έπεσαν και θα πρέπει να προχωρήσουμε έξω από το πέπλο της υποκρισίας και των φτηνιάρικων ψευδών. Το καθεστώς οδήγησε την χώρα σε αδιέξοδο και την κοινωνία στην απελπισία και έτσι το ζήτημα του εκσυγχρονισμού και του εκδημοκρατισμού πρέπει να τεθεί σε νέα βάση σήμερα.

Δεν έχει σημασία που η Μέρκελ τα βρήκε ξανά με τον Ομπάμα και έχει επιτευχθεί μια προσωρινή ανακωχή μεταξύ των βασικών παραγόντων που αντιμάχονται στον νομισματικό πόλεμο. Αυτό παρηγορεί τον κ. Παπανδρέου και του επιτρέπει να επισκέπτεται το Βερολίνο για να συζητήσει την διπλωματική φόρμουλα μέσω της οποίας θα διασκεδαστεί το οικονομικό αδιέξοδο της Ελλάδας, αλλά δεν λύνει το ζήτημα της κρίσης χρέους. Το πρόβλημα αυτό ήταν να μην προκληθεί! Από την στιγμή που ο κ. Παπανδρέου αντί να κάνει ότι μπορούσε για να το αποφύγει έπραξε τα αντίθετα και από την στιγμή που έγινε στοιχείο της δημοσιονομικής ισορροπίας στην ΕΕ, δεν θα υπάρξει λυτρωτική λύση αν προηγουμένως η χώρα δεν προχωρήσει σε ριζική αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της. Το κρίσιμο είναι ποιοι θα την κάνουν πλέον και πότε και ασφαλώς τη μορφή θα λάβει. Εάν δεν γίνει από μια κυβέρνηση αριστερού οραματισμού και κοινωνικής προσήλωσης, τότε θα οδηγηθούμε σε πρωτοφανή κοινωνικό καταναγκασμό και δραματική ανισότητα μέχρι να προκληθεί κοινωνική έκρηξη με πολιτικά άκρως ανησυχητικό αποτέλεσμα.

Άρα, μια και ο «εκδημοκρατισμός από επάνω» μάλλον κάηκε πλέον, ως στρατηγική, ας προχωρήσουμε συνδυάζοντας αυτόν τον τύπο πολιτικής με τον «εκδημοκρατισμό από κάτω». Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει δίχως την συμμετοχή της αριστεράς, αλλά και όλων των περιθωριοποιημένων, αντικαθεστωτικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων, από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και την κοινωνία των πολιτών. Μόνον έτσι θα μπορούσε να γίνει διαχείριση της κρίσης, η οποία θα συνεχιστεί έτσι κι αλλιώς, με τις μικρότερες απώλειες για τα δύο τρίτα της κοινωνίας και τα εθνικά συμφέροντα της χώρας. Το πλήρωμα που οδήγησε στο ναυάγιο της χώρας δεν έχει θέση στην γέφυρα του σκάφους, αλλά ούτε και το πλήρωμα της σκάντζας τους!