Υπάρχει μεσαίος χώρος;...

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου πρώην υπουργού προέδρου Forum για την Ελλάδα Πολιτικά στηρίγματά της ΝΔ υπήρξαν στα χρόνια του Έβερτ και του...

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
πρώην υπουργού
προέδρου Forum για την Ελλάδα

Πολιτικά στηρίγματά της ΝΔ υπήρξαν στα χρόνια του Έβερτ και του Κώστα Καραμανλή δύο απόλυτα νεφελώματα. Ο "ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός" και ο "μεσαίος χώρος". Ο πρώτος, με την ερμηνεία που του δίνουν τα περισσότερα στελέχη της ΝΔ δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Ήταν ένα εφεύρημα του Κ. Καραμανλή για να διευκολύνεται να εφαρμόζει όποια πολιτική του άρεσε δίχως να κατηγορείται για ιδεολογικό επαρχιωτισμό και έλλειψη ταυτότητας. Δίχως τον Κ. Καραμανλή ο ρ.φ. κατέληξε γράμμα κενό. Και η επίκλησή από ορισμένους επιγόνους του φάνταζε με ανέκδοτο. Μιλούσαν για κάτι που δεν υπήρχε και που ούτε κι αυτοί καταλάβαιναν. Ήταν σαν να...
 προσπαθούσαν να φτιάξουν ψαρόσουπα δίχως …ψάρια!!
Όσον αφορά τον μεσαίο χώρο, η σύγχυση υπήρξε ακόμη μεγαλύτερη. Στην λεγόμενη κεντροδεξιά στην Ελλάδα επιμένουν να αγνοούν μια δραματική πραγματικότητα. Οι μετεμφυλιακές ενοχές που ενστάλαξαν επάνω της οι ρεβανσιστικές δυνάμεις της Αριστεράς για τις άδικες εν πολλοίς διώξεις της εποχής εκείνης την έχουν εξορίσει σε ιδεολογική έρημο. Και στελέχη και οπαδοί της συχνά φέρονται σαν να ντρέπονται που δεν είναι αριστεροί. Η καταξίωση των απόψεων της αριστεράς είναι σχεδόν καθολική. Ουδείς τολμά να αμφισβητήσει την ορθότητα των ιδεών της. Σαν αποτέλεσμα οι αντίπαλοί της επικεντρώνονται στην πράξη. Αισθάνονται πως μοναχά εκεί μπορούν να διεκδικήσουν κάποια ανωτερότητα. Όταν λοιπόν η κεντροδεξιά αποδειχθεί κακός διαχειριστής, η κατάρρευση είναι ολοσχερής. Έτσι έγινε το 1993, έτσι έγινε και τώρα.
Τότε, κορυφαία στελέχη του χώρου αμφισβητούσαν κρίσιμες επιλογές της τότε κυβέρνησης. Με επιχειρηματολογία μάλιστα της απέναντι πλευράς. Σε συμμαχία με μηχανισμούς του εργολαβικού/εκδοτικού παρασκηνίου βάφτισαν - εκείνοι πρώτοι, και πριν από την αριστερά – τις φιλελεύθερες επιλογές ασύδοτες και δίχως δήθεν κοινωνική ευαισθησία. Τώρα βρέθηκαν στην παγίδα που από τότε είχαν οι ίδιοι στήσει. Δίχως ιδεολογικό έρμα και με τον τρόμο της αριστερής αποδοκιμασίας έμειναν δίχως ραχοκοκαλιά και πολιτικούς στόχους. Ονόμασαν «μεσαίο χώρο» ότι αγκάλιαζε τις πολιτικές ευαισθησίες της αριστεράς (μέχρι και σε τελετές στα Μακρονήσια βρέθηκαν εξαίροντας τον συμβολικό ρόλο του Χ. Φλωράκη!!) και ..ξέχασαν να κυβερνήσουν. Σαν κάκιστοι κι ερασιτέχνες διαχειριστές που αποδείχθηκε πως ήσαν, σύντομα έχασαν και το υποτιθέμενο συγκριτικό πλεονέκτημα που διέθεταν στον τομέα της πρακτικής πολιτικής. Μην τολμώντας να πάρουν αποφάσεις, το μόνο που έμενε ήταν η άλωση του κράτους. Και η κατεξευτελιστική συντριβή.
Δεν υπάρχει λοιπόν οριοθετημένος πολιτικά μεσαίος χώρος. Υπάρχουν βέβαια μετριοπαθείς πολίτες. Που δεν αρέσκονται σε ακρότητες και φανατισμούς. Κι αυτοί συνήθως δίνουν την νίκη στις εκλογές. Τα πολιτικά τους πιστεύω βέβαια μεταβάλλονται. Από εποχή σε εποχή. Δεν είναι όμως ποτέ δεξιοί η αριστεροί με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Μπορεί να είναι φιλελεύθεροι, να νοιάζοντια για την κοινωνική δικαιοσύνη (φτάνει τα μέτρα για την εμπέδωσή της να μην θίγουν τα προσωπικά τους συμφέροντα) και συμφωνούν σε μέτρα εκσυγχρονισμού του κράτους.
Δημοσιεύθηκε στο www.parapolitika.gr,