La mia Nonna - Η γιαγιά μου...

Γράφει η Νάνσυ Πανταζή Ποτέ δεν πίστευα ότι η απώλεια της γιαγιάς μου, των 101 Μαΐων, ότι θα μου στοίχιζε τόσο πολύ... Στα 42 μου χρ...

Γράφει η Νάνσυ Πανταζή

Ποτέ δεν πίστευα ότι η απώλεια της γιαγιάς μου, των 101 Μαΐων, ότι θα μου στοίχιζε τόσο πολύ... Στα 42 μου χρόνια έχω βιώσει σημαντικές απώλειες νέων ανθρώπων και ιδιαίτερα του πατέρα μου και πάντα πίστευα ότι ο θάνατος της γιαγιάς μου θα ήταν για εμένα μια «φυσική φθορά» λόγω χρόνου… μια απώλεια εκ του απαλού λόγω της «θανατικής ηλικιακής ανισότητας», όπως είπε και ένας πολύ καλός μου φίλος.
Σαράντα μέρες μετά αντιλαμβάνομαι πλέον ότι δεν είναι αυτή η ουσία των πραγμάτων… όταν χάνεις ένα δικό σου αγαπημένο άνθρωπο. Η απώλεια έχει να κάνει με το δέσιμο και τα συναισθήματα για τον άνθρωπο σου και πονάει εξίσου, ανεξάρτητα από την ηλικία.
Απλά, η ηλικία σε βοηθά να το...
αντιμετωπίσεις πιο ψύχραιμα και να εκφράσεις το πένθος σου διαφορετικά … πιο ήπια.
Η ουσία είναι ότι χάνεις άλλο ένα αγαπημένο πρόσωπο… είσαι μείον σε ένα δικό σου άνθρωπο που σε αγαπούσε αδιαπραγμάτευτα, άνευ όρων, που η αγκαλιά του ήταν πάντα ανοιχτή και που ακόμα και στο λάθος ή στην αποτυχία σου έδινε άφεση και ώθηση αντίστοιχα να προχωρήσεις. Ακόμα χειρότερη είναι η σκέψη του μείον… το μέτρημα των ανθρώπων μας - αλήθεια πόσους ανθρώπους έχουμε πραγματικά δίπλα μας ;;; - και τότε νιώθεις να κατακλύζεσαι από το συναίσθημα του φόβου…της θλίψης και της μελαγχολίας!

Δεν φορώ μαύρες πλερέζες αλλά σαράντα μέρες μετά η νόννα μου λείπει αφάνταστα και ξέρω ότι θα μου λείψει ακόμα περισσότερο στο μέλλον… επειδή άλλη Νόννα Νάνσυ... δεν βλέπω γύρω μου...Θα μου λείψουν αυτές οι μικρές φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες, οι γλυκιές συνήθειες της καθημερινότητας μου, όπως τα πρωινά μας τηλεφωνήματα και οι ερωτήσεις της που με έκαναν να γελώ λόγω της επιμονής της να μαθαίνει τα πάντα ακόμα και για τις πιο προσωπικές μου στιγμές σαν γνήσια Επτανήσια νόννα. Θα μου λείψει ο απίστευτος χαβαλές να αλληλοπειραζόμαστε, με ελαφρύ προβάδισμα δικό μου επειδή σαν συνονόματη της ήμουν η παραχαϊδεμένη της, αλλά ένα απολαυστικό δίδυμο λόγω των κοινών σημείων στο χαρακτήρα μας!!!
Η γιαγιά μου, η Αθανασία Αργύρη–Κοντή, με «καλλιτεχνικά ονόματα» το Νάνσυ… Nonna…Μάνα ( για τα παιδιά μου )…Καπετάνισσα & Δεινοσαυρούλα, γνήσια Λευκαδίτισσα αρχοντοπούλα με την πρέπουσα Επτανησιακή αθυροστομία, επαναστάτρια για την εποχή της, δυναμική έως σαρωτική, ειλικρινής σε βαθμό κακουργήματος, απαιτητική, κυνική, σαρκαστική, ΠΑΣΟΚ & Ολυμπιακός μέχρι το κόκκαλο, μητέρα πέντε παιδιών, γιαγιά δώδεκα εγγονιών, προγιαγιά οκτώ δισέγγονων, ένα διαμάντι!
Η γλυκιά μου νόννα, η ένθερμη υποστηρίκτρια μου με απίστευτες ατάκες στις δύσκολες στιγμές μου, έφυγε από κοντά μου τη μέρα της γιορτής του Αγίου Ελευθερίου… Η Αθανασία μου …ταξίδεψε τη μέρα της …Ελευθερίας… όπως της άρμοζε!