Η Ποπίτσα στη χώρα της υψηλής διανόησης...

Aπό το  amelielaw.wordpress.com « Οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι ίδιες κι απαράλλαχτες. Όμως κάθε δυστυχισμένη οικογένεια τη βαραίνε...

Aπό το  amelielaw.wordpress.com

«Οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι ίδιες κι απαράλλαχτες. Όμως κάθε δυστυχισμένη οικογένεια τη βαραίνει η δική της, η ιδιαίτερη δυστυχία.
Στο σπιτικό των Ομπλόνσκι, όλα γίναν άνω-κάτω. Η σύζυγος έμαθε πως ο σύζυγος είχε σχέση με την πρώην Γαλλιδούλα γκουβερνάντα τους και του δήλωσε πως της ήταν αδύνατο να μείνει μαζί του κάτω από την ίδια….» έκλεισε το βιβλίο με δύναμη ξεστομίζοντας ένα βροντερό «βρε άει γαμήσου για τρελή που έχω μπλέξει» τρομάζοντας τη...
μύγα που βοσκούσε στα κατακάθια του καφέ μέσα στην ραγισμένη κούπα. «Έκανε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο! Άννες Καρένινες και πούτσες μπλε!» μούγκρισε και σηκώθηκε ν’ ανοίξει το παράθυρο μπας και βρει καμιά ανάσα ξεχασμένη στον ακάλυπτο. Το τασάκι του είχε ξεχειλίσει από τσιγάρα και ο ίδιος από υπερένταση.
«Κώστα, μου μίλησες;» άκουσε την ένρινη γυναικεία φωνή από το άλλο δωμάτιο. Μάσησε ένα νευριασμένο όχι και στη δεύτερη ερώτησή της η φωνή του τράνταξε το μικρό σπίτι «Είπα όχι! Δεν σου μίλησα!». Άναψε τσιγάρο, κοίταξε τον τοίχο απέναντι «Βρακί δεν έχει ο κώλος μας η Καρένινα μας έφαγε! Ρε τι κάνω ο μαλάκας για να γαμήσω! Αυτή την εβδομάδα λογοτεχνία, τον προηγούμενο μήνα τρέχαμε να μάθουμε τάνγκο αρτζεντίνο, την άνοιξη πέσαμε στα σεμινάρια φωτογραφίας! Η Ποπίτσα στη χώρα της υψηλής διανόησης! Ρε τι μαλάκας είμαι!»
«Κώστα μίλησες; Έχεις κάποια απορία; Μήπως θέλεις βοήθεια με το κείμενο;» η φωνή έφτασε στ’ αυτιά του, διαπέρασε το κρανίο του και την παρακολούθησε να καταλήγει στον απέναντι τοίχο και να απλώνεται σ’ έναν κιτρινοπράσινο λεκέ.
«Άει γαμήσου τρελάρα! Που θέλεις να με βοηθήσεις κιόλας!» άρπαξε το πακέτο τα τσιγάρα και βγήκε στη βροχή με το πουκάμισο «Άει γαμήσου» μονολογούσε και περπατούσε σκυφτός αδιαφορώντας για το ρούχο του που βρεχόταν, για τους περαστικούς που τον κοιτούσαν περίεργα, για τους οδηγούς που τον έβριζαν και κορνάριζαν καθώς διέσχιζε τους δρόμους χωρίς να ελέγχει τα φανάρια «Άει γαμήσου για τύχη» η οργή του αντί να ξεπλένεται γινόταν ένα με το αξύριστο μούτρο του, αλλάζοντας τα χαρακτηριστικά του, αγριεύοντας τη φάτσα του, κάνοντας τις μανάδες που κρατούσαν μικρά παιδιά να τα τραβάνε προς το μέρος τους προστατευτικά.
Τίποτα δεν έβλεπε. Τίποτα δεν καταλάβαινε. Ούτε καν τους λόγους που τον κρατούσαν κοντά στην Ποπίτσα. Που τον ανάγκαζαν να υποκύπτει σε κάθε κουλαμάρα της «Ρε Ποπίτσα, δεν έχουμε λεφτά, δεν καταλαβαίνεις; Τι μανία είναι αυτή που σ’ έχει πιάσει; Τι θα τα κάνεις μάνα μου τα σεμινάρια λογοτεχνίας; Εσύ πωλήτρια σε παπουτσάδικο είσαι! Ένα Λύκειο έχεις τελειώσει! Ακόμα μπερδεύεις την Τρίτη κλίση γαμώ την πουτάνα μου γαμώ! Προχτές που αμόλησες εκείνο το «ευγενές αθλήματος» μού ’ρθε να φάω τη γραβάτα που μου φόρεσες με το ζόρι! Γιατί δε διαβάζεις κανένα βιβλίο γραμματικής γι’ αρχή;» προσπαθούσε να της βάλει μυαλό μάταια.
«Δε θέλεις να με βοηθήσεις να εξελιχθώ Κώστα! Θέλεις να μ’ έχεις του χεριού σου. Να με χειρίζεσαι θέλεις! Εγώ όμως θα μορφωθώ Κώστα! Θα μορφωθώ!» η Ποπίτσα χτύπαγε το ποδαράκι της στο πάτωμα και στράβωνε το στόμα κάνοντας τη φωνή της να ακούγεται ακόμα πιο στριγκή και διαπεραστική.
«Βρε αγάπη μου! Να μορφωθείς δε λέω! Διάβασε βιβλία, εφημερίδες, ιστολόγια, πανιά ιστιοφόρων, ξέρω γω! Σου το αρνήθηκα εγώ αυτό; Τα σεμινάρια όμως τι τα θέλεις; Εμένα γιατί με σέρνεις σ’ αυτά;»
«Πρέπει να δικτυωθούμε Κώστα μου! Οι γνωριμίες είναι το παν την σήμερον ημέρα! Αν δεν είσαι ο γνωστός του γνωστού δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα Κώστα μου! Τίποτα απολύτως! Όσο ταλέντο κι αν έχεις! Γιατί εγώ Κώστα μου, έχω ταλέντο! Το νιώθω βαθιά μέσα μου! Τρέχει στις φλέβες μου! Αρκεί να βρω την κλίση μου! Και θα τη βρω! Πού θα μου πάει!!» η γυναίκα φυλλομετρούσε την υπομονή του άντρα που μέσα στην απόγνωσή του πέταξε το τελευταίο του χαρτί.
«Μα ρε Ποπίτσα! Λογικέψου! Αξιοποίησες τα σεμινάρια φωτογραφίας; Χρεωθήκαμε τη μηχανή δυο ολόκληρα  χιλιάρικα και τη βάλαμε στον κώλο μας μαζί με τα κοστούμια του τάνγκο αρτζεντίνο. Απορώ πώς χώρεσαν τόσα εξαρτήματα…»
«Τα χρήματα δεν έχουν σημασία μπρος την τέχνη Κώστα μου! Έλα σε παρακαλώ! Άσε με να μελετήσω. Πρέπει να αναλύσουμε το πρώτο κεφάλαιο της Άννα Καρένινα κι έχουμε μόνο δυο μέρες. Άντε τώρα! Πήγαινε κι εσύ!» η γυναίκα τού έδειχνε την πόρτα με ύφος δέκα βασιλισσών.
Ο άντρας πήρε τον καφέ, έκανε μεταβολή και πήγε στο άλλο δωμάτιο τρέμοντας στην προσπάθειά του να συγκρατηθεί ώστε να μην της δείξει τι τρέχει μέσα στις φλέβες της.
«Σε ραγισμένη κούπα πίνω καφέ ο μαλάκας» άνοιξε το βιβλίο και ξεκίνησε να διαβάζει: «Οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι ίδιες κι απαράλλαχτες. Όμως κάθε δυστυχισμένη οικογένεια τη βαραίνει η δική της, η ιδιαίτερη δυστυχία…»