ΜΕ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ...

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου http://www.andrianopoulos.gr/ Επειδή όλοι μιλάνε δίχως να έχουν κάτι συγκεκριμένο να πούν θα ήθελα να αποσαφ...

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
http://www.andrianopoulos.gr/

Επειδή όλοι μιλάνε δίχως να έχουν κάτι συγκεκριμένο να πούν θα ήθελα να αποσαφηνίσω με το κλείσιμο της χρονιάς τις προβλέψεις μου για το μέλλον. Ανεξάρτητα από τις λογής απόψεις που εκφράζονται και που οι περισσότερες αποσκοπούν περισσότερο στο να χαιδεύουν αυτιά παρά στην αντιμετώπιση της πραγματικότητας εγώ δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για τα ακόλουθα.
Η χώρα ακολουθεί μιά διαδρομή καταστροφής. Οχι λόγω των κυβερνητικών πρωτοβουλιών αλλά κυρίως λόγω των κυβερνητικών παραλείψεων. Το μνημόνιο και οι προβλέψεις του, ανεξάρτητα από τα προβλήματα που αναπόφευκτα δημιουργεί, είναι στην σωστή κατεύθυνση. Προσπαθεί να χαλιναγωγήσει την ελληνική οικονομία ώστε αυτή να πάψει να επιβιώνει με δανεικά και να ζεί με βάση τις δικές της παραγωγικές δυνάμεις. Τις οποίες όμως οφείλει να αναπτύξει και να δυναμώσει. Για την ώρα ελληνικός παραγωγικός ιστός με κατεύθυνση εξαγωγική δεν υφίσταται. Κι έτσι η χώρα δεν παράγει πλούτο. Αναγκάζεται έτσι να...
στηριχθεί στους δανειστές της για τηνβ κάλυψη τρεχουσών ζωτικών της αναγκών. Το μνημόνιο παρέχει αυτές τις διευκολύνσεις υποχρεώνοντας όμως ταυτόχρονα τις ελληνικές αρχές σε πρωτοβουλίες μεταρρυθμιστικές ώστε σταδιακά η χώρα να μπορέσει να σταθεί στα δικά της τα πόδια. Οσοι λοιπόν αντιστρατεύονται το μνημόνιο το κάνουν δίχως σκέψη για τις τραγικές συνέπειες μιάς ξαφνικής απόσυρσής του.
Τα μέτρα όμως που φαίνεται να παίρνει η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι αρκετά για να μας βγάλουν από τα αδιέξοδα. Δυστυχώς σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας έχει μιά ιδιαίτερη αδυναμία στο κράτος. Ισως επειδή μέσω αυτού έχουν συνηθίσει να διεκπεραιώνουν τις πολιτικές και κομματικές τους υποθέσεις. Κι επειδή για δεκαετίες αποτελούσε το εργαλείο αντιμετώπισης των κοινωνικών αναστατώσεων και των όποιων οικονομικών δυσκολιών. Το κράτος μοίραζε χρήματα και το κράτος διόριζε υπαλλήλους. Οι πολιτικές αρχές δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Διότι δεν μπορούσαν να τον ελέγξουν και κατά συνέπεια να τον χρησιμοποιήσουν για τους σκοπούς τους. Κι έτσι το κράτος δανειζόταν για να μοιράζει παροχές και προσόδους καθώς και για να διορίζει κομματικά μέλη σε οργανισμούς κοινής ωφέλειας και σε άλλους δημόσιους φορείς.
Σαν συνέπεια ουδείς αναγνωρίζει την ανάγκη να αντιμετωπισθούν δραστικά οι τεράστιες δαπάνες του δημόσιου τομέα. Με κατάργηση βέβαια φορέων, οργανισμών και άλλων κρατικών οντοτήτων. Και με απολύσεις βέβαια του προσωπικού τους. Είναι ακατανόητο ουδείς να ενδιαφέρεται για το γεγονός πως στον ιδιωτικό τομέα έχουν χάσει την δουλειά τους τουλάχιστον 200.000 άνθρωποι από την ημέρα που ξεκίνησε η κρίση και διακόπηκε ο διεθνής μας δανεισμός. Κατά κύριο λόγο εξ αιτίας των μεγάλων εξόδων του δημοσίου. Που αναγκάζει το κράτος να βάζει φόρους, να μειώνει συντάξεις και αμοιβές και να πνίγει δυσβάστακτα την αγορά. Και στην σκέψη και μόνο περικοπών προνομίων και απολύσεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα οι πάντες να ξεσηκώνονται και να απειλούν ακόμη και με επαναστατικές κινητοποιήσεις.
Αυτά δεν προέρχονται από το μνημόνιο. Είναι δικές μας εσωτερικές επιλογές. Οι δανειστές απαιτούν μείωση κρατικών εξόδων και περικοπές δαπανών. Ωστε να περικοπούν οι οικονομικές ατασθαλίες του κράτους και να εξισορροπήσουν τα δημόσια οικονομικά. Εμείς επιλέγουμε τους (ατελέσφορους όπως τελικά αποδεικνύεται) φόρους, τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και την συρρίκνωση του λαικού εισοδήματος. Γιατί ουδείς τολμάει να μειώσει αποτελεσματικά το κράτος. Προχωρώντας και σε απολύσεις πλεονάζοντος και άχρηστου ουσιαστικά, για τους σκοπούς του κράτους, προσωπικού. Αλλά αν δεν μειωθεί δραματικά το μισθοδοτούμενο από το κράτος προσωπικό λύτρωση δεν πρόκειται να υπάρξει.
Εξ’ ίσου σημαντική είναι και η μείωση της φορολογίας. Δίχως περικοπές στους φόρους δεν πρόκειται να ανακάμψει η αγορά. Δίχως διαθέσιμο λαικό εισόδημα κάθε συζήτηση για ανάπτυξη είναι μάταιη και αλυσιτελής. Και παράλληλα με αυτά (δηλ. μείωση δραματική κρατικών δαπανών και περικοπές σε φόρους) απαραίτητη είναι και η κατάργηση γραφειοκρατικών διαδικασιών. Που βέβαια πάει χέρι – χέρι με την μείωση του κράτους. Αν δεν καταργηθούν οι λογής άδειες, εγκρίσεις, έλεγχοι, πιστοποιητικά κλπ επενδύσεις δεν πρόκειται να γίνουν στην χώρα αυτή. Και δίχως αυτές βέβαια δεν θα υπάρξει ανάκαμψη και έξοδος από το σημερινό δημοσιονομικό τέλμα.
Τολμώ λοιπόν με το τέλος του χρόνου να κάνω την πρόβλεψη. Αν η χώρα δεν προχωρήσει με θάρρος στις παραπάνω τρείς γενναίες πρωτοβουλίες, το μέλλον θα είναι εξαιρετικά ζοφερό – μέχρι κοινωνικά εφιαλτικό.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ;Οι τελευταίες επιδόσεις του Συμβουλίου Επικρατείας που προκαλούν δίχως τον παραμικρό δισταγμό σοβαρότατα κοινωνικά προβλήματα έχουν αρχίσει να ανησυχούν πολύ κόσμο. Οι πολίτες εύλογα εκλαμβάνουν τις πράξεις της διοίκησης σαν κατ’ αρχήν νόμιμες και με βάση αυτές προχωρούν σε οικονομικές πράξεις. Ερχεται όμως το ΣτΕ, και κυρίως το 40 τμήμα του που ασχολείται με ζητήματα περιβάλλοντος, και δίχως να τηρεί τα σχετικά υποχρεωτικά (με βάση την πρόθεση του νομοθέτη) χρονικά περιθώρια κι αποφασίζει ανατρέποντας ήδη υπάρχουσες καταστάσεις. Η σχετική νομοθεσία προβλέπει πως οι αποφάσεις θα πρέπει να βγαίνουν σε 10 ημέρες. Το ΣτΕ απεφάνθη (δική του νομολογία) πως η σχετική προθεσμία είναι «ενδεικτική». Πως το διαπίστωσε αυτό δεν είναι γνωστό. Η ουσία είναι πως βγαίνουν αποφάσεις χρόνια μετά την παραγωγή πράξεων με νομικά και οικονομικά αποτελέσματα ανατρέποντας τα πάντα. Ενα παράδειγμα είναι η τεράστια επένδυση για ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα στην Μεσσηνία. Που θεωρήθηκε άκυρη αφού το ξενοδοχείο είχε όχι μόνο χτισθεί αλλά και είχε ήδη αρχίσει να λειτουργεί. Αλλο παράδειγμα το ξενοδοχείο Life Gallery στην Εκάλη. Που πήρε άδεια λειτουργίας από το κράτος κοντά στα τέλη του 2003. Και «σφραγίσθηκε», μετά από απόφαση του ΣτΕ, τον Δεκέμβριο του 2010. Ενώ υπήρχε βέβαια στο ίδιο σημείο ξενοδοχείο από το 1972!! Με την ίδια λογική θα μπορούσε να σφραγισθεί και η Ακρόπολη. Εφ όσον σήμερα δεν θα μπορούσε να πάρει άδεια ανέγερσης. Πρέπει κάποιο φρένο επι τέλους να μπεί. Αν θέλουμε ανάπτυξη και επενδύσεις.
ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥΕνα εξαιρετικό καινούργιο βιβλίο σπάει το πνευματικό εμπάργκο που είχε επιβάλει η Αριστερά σε κάθε συζήτηση για τον ελληνικό εμφύλιο σπαραγμό. Τα «Φαντάσματα του Εμφύλιου» του Στέλιου Περράκη (εκδ. Επίκεντρα, Αθήνα, 2010) ανοίγει ένα θεόρατο παράθυρο στην αναζήτηση της πραγματικότητας για τα σκληρά εκείνα χρόνια. Με ιδιαίτερη αγάπη για τον τόπο του ο Περράκης περιγράφει την κατάσταση στην Αργολίδα και τις Σπέτσες το 1944-45 δίχως εμπάθειες αλλά ούτε και αγιογραφίες. Εξηγεί πως απλοί άνθρωποι της καθημερινότητας έμπλεξαν σε ένα κυκεώνα συγκρούσεων που οδήγησε πολλούς απ’ αυτούς στον θάνατο η στο έγκλημα. Το παράπονο του Περράκη είναι πως για τις ακρότητες και τις αδελφοκτόνες αιματοχυσίες τιμωρήθηκαν οι φυσικοί αυτουργοί, συνήθως παρασυρμένοι αγρότες και νεολαίοι, ενώ έμειναν στο απυρόβλητο οι ηθικοί αυτουργοί. Που υπήρξαν και οι αληθινοί ψυχροί εγκληματίες. Αξίζει να το πάρετε στα χέρια σας. Σαν έκφραση εκτίμησης έστω στην μνήμη των θυμάτων, κι από τις δύο πλευρές, της εποχής εκείνης.